Maria Delavega schreef op maandag 1 maart 2010, 14:30:
> Wat ik hier dan weer zie is dat als ik m'n best gedaan heb om het hooi zo
> ver mogelijk van elkaar te leggen zodat ze op hun gemak kunnen eten, in
> kleine protie's verdelen, dat ze dan toch weer zo dicht mogelijk bij
> elkaar kruipen en smeken om dicht bij de kudde te eten. Er wordt even
> gegeten van de verdeelde portie's en dan kruipen ze terug dicht bij elkaar
> en nippen met voozichtige hapjes dan kleine beetje uit de pot van de meer
> dominantere... precies of ze de veiliigheid van de groep missen als ze wat
> verder van elkaar staan.
> Er wordt veel gedreigd als ik in de buurt ben, maar als ik weg ben, dan
> kruipen ze weer vredig zo dicht mogelijk bij elkaar.
Interessante mails, Maria (ook je mail voorafgaand aan deze).
Wat mij opvalt als ik een groep(je) paarden observeer (leer kennen):
Een paard dat vaak agressief is (veelvuldig gebruik maakt van P+, positieve straf, kun je ook zeggen), is meestal een eenzaam paard. De ander paarden in de groep hebben vriendjes, maar hij/zij niet of nauwelijks. Ja, hij/zij krijgt als de situatie zich daarvoor leent het meeste voer, de lekkerste hapjes en het favoriete plekje om te staan dutten of rollen , etc. Maar uitingen van vriendschap, die krijgt hij/zij niet of nauwelijks.
Of dat altijd opgaat dat weet ik niet; de groepjes paarden die ik kan observeren zijn heel beperkt in aantal.
Bij mijn groepje heeft het wel (veel) meer rust gebracht nu de hooinetten en hoopjes hooi op grotere afstand worden opgehangen/neergelegd. Wat ik wél zie is dat nu veel vaker dan voorheen vriendjes samen één hoopje hooi of hooinet delen. Dichtbij elkaar is dus gezellig en/of veilig, neem ik aan, als het om vriendjes gaat
.
Fálki met Joris samen, Jomanda en Juul samen, de geiten samen of soms de geiten bij Fálki en Joris; en Donna in haar uppie...
Donna jaagt minder dan voorheen de anderen weg. En op momenten dat ze het wel doet moet ze een aardig eindje lopen waardoor de "slachtoffers" het ruim op tijd aan zien komen. Het aantal rake klappen (letterlijk raak) is daardoor drastisch verminderd.
Als ik jou verhaal lees (Maria) dan is het meest agressieve paard in jouw groep bij lange na niet zo agressief als mijn Donna. Je schrijft:
> en dan kruipen ze terug dicht bij elkaar
> en nippen met voozichtige hapjes dan kleine beetje uit de pot van de meer
> dominantere...
Donna staat geen enkel dier (behalve mij en m'n partner) toe om een hapje mee te eten van haar portie. No way! Geen vd andere paarden/ezels, maar ook geen geit, geen varken, geen voor Donna onbekend mens... Ook niet als ik niet in de buurt ben (ik kan de dieren zien vanuit het raam). Dat is een verschil met jouw situatie, de mate van agressie.
grt,
Karen
Warboel
