Danielle Zontrop schreef op zaterdag 20 februari 2010, 18:57:


Je verhaal ontroert me, Danielle. Dankjewel dat je dat verhaal wilde delen.
Ook ik heb dat soort (persoonlijke) ervaringen. Die zijn zó veel waard voor mij, sommige van die ervaringen behoren tot de herinneringen die ik het allermeeste koester in mijn leven.

Nu ik dit schrijf komen die herinneringen meteen zo sterk naar boven, dat de tranen nu over mijn toetsenbord rollen. Tranen van verdriet over Jannus, mijn hond die nu 3 jaar dood is. En tranen van geluk en ontroering, omdat ik mezelf een gelukkig mens vind, dat ik zulke byzondere ervaringen met dieren heb meegemaakt.

Ik heb lang niet meer om dat verlies gehuild (wel vaak aan Jannus gedacht, maar niet gehuild). Dat die tranen er nu opeens wel weer zijn (in overvloed, ik moet er door mijn tranen heen zélf om lachen) komt door het onderwerp, "de helende werking van dieren" en "epilepsie". Jannus heeft mij enorm geholpen om mijn leven, dat op een gegeven moment totaal op zijn gát lag, weer zin en inhoud te geven.

Ik heb - onder andere - ook epilepsie. De aanvallen werden, nu zo' n 13 jaar geleden, steeds frequenter en heftiger, en naast dat ik uitgeput was, dúrfde ik ook niets meer zelfstandig te doen. Allerlei situaties worden immers gevaarlijk, als je overvallen kunt worden door een epilepsie aanval...

Mijn hond Jannus ontwikkelde - uit zichzelf - de gave om mij te waarschuwen voor een komende aanval, al enkele minuten vóórdat ik daadwerkelijk plat ging. Ik denk dat in potentie iedere hond die gave heeft, maar niet elke hond zal iets doen met die potentie. En/of niet iedere eigenaar zal herkennen dat de hond er iets mee doet.
Ik heb Jannus daar niet in getraind, hij heeft dat zelf ontwikkeld. Natuurlijk, toen hij dat eenmaal deed en ik dóórhad wat hij deed, heb ik hem elke keer bedankt/beloond voor zijn waarschuwing. Dus toen dat gedrag er eenmaal was, heb ik er wel aan bijgedragen dat dat gedrag in stand bleef.

Was Jannus dan zo'n "nobele" hond, dat hij dat deed? Ik denk van niet; het achteraf analyserend denk ik dat Jannus mijn aanvallen doodeng vond, in het begin. Voordat je een epilepsie aanval krijgt, verandert heel subtiel ondermeer je lichaamsgeur. Of dat voor álle vormen van epilepsie geldt weet ik niet; voor mij geldt het met zekerheid wel. Mijn (menselijke) partner ruikt het ook, maar dan pas als de aanval al daadwerkelijk is ingezet, of soms, vlák daarvoor al.
Afijn, Jannus leerde vanzelfsprekend om een verband te leggen tussen die veranderende lichaamsgeur en die enge aanvallen van mij. Dus (allemaal achteraf beredeneerd, ik had dat toen allemaal niet meteen door!) werd hij nerveus, zodra ik die lichaamsgeur kreeg. Dan zocht hij steun bij mij, door bijvoorbeeld demonstratief op mijn voeten te gaan zitten. Of misschien wilde hij vragen "ga nou alsjeblieft niet weer zo raar doen, want dat vind ik heel eng".

Toen ik eenmaal bemerkte dat Jannus mij door zijn gedrag wees op een aankomende aanval, heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt. Daarnaast heb ik geprobeerd om Jannus te leren dat hij niet bang hoefde te zijn van mijn rare gedrag tijdens zo'n aanval. Ik denk wel dat dat gelukt is, gelukkig maar voor mijn lieve hond.
Het "eindresultaat" was dat Jannus mij steeds eerder kon waarschuwen. Hij werd steeds meer alert op die verandering van lichaamsgeur en hij leerde (omdat ik het beloonde) om de waarneming van die geur meteen om te zetten in gedrag (mij waarschuwen).
Jannus heeft ook het áántal aanvallen drastisch helpen verminderen. Eén van de triggers voor mij is namelijk stress. Stress in welke vorm dan ook; dat kan "me boos maken" zijn, maar ook bijvoorbeeld net even wat meer willen doen (fysiek) dan waartoe mijn lijf op dat moment in staat is. Veel aanvallen heb ik kunnen afwenden, doordat Jannus mij waarschuwde en ik me dan bewust werd dat ik stom bezig was (door te willen doorgaan met waar ik mee bezig was, terwijl mijn lijf toch echt al signalen gaf dat het "op" was, dat ik maar beter kon stoppen). Op die manier heeft Jannus mij ook geholpen om steeds beter zélf de signalen van mijn lijf serieus te nemen, in plaats van maar dóór te gaan (vanuit het idee "stel je niet aan").
Als ik dan toch nog een aanval kreeg, heeft Jannus zich uiteindelijk aangewend om dan bovenop mij te gaan liggen. Ik weet niet zo goed waaróm, maar ik was daar zó blij mee (en nog steeds ontroert het me zo dat ik weer zit te grienen, ). Lach er maar om hoor (alsjeblieft), ik moet er zelf óók om lachen! Ik heb meermalen op stoepen en in wegbermen gelegen met een hond op m'n rug

Met Jannus letterlijk aan mijn zijde durfde ik na verloop van tijd weer te fietsen, te wandelen en zelfs weer auto te rijden. Gelukkig maakte dat het leven voor Jannus op zíjn beurt ook weer fijner. We konden op die manier immers weer allerlei dingen ondernemen die hij óók leuk vond.

Zo. 't Is hier weer droog hoor!
Enne, niks "zielig" of zo, volgens mij was dit een heel gezonde huilbui. Dankjewel dus, Danielle!

Karen

plaatje van Jannus :

Ilma Meijer schreef op zaterdag 20 februari 2010, 18:40:


Zo zie je maar hoe veel invloed een hond in de zorg kan hebben. Daarom wil ik ook personeel gaan selecteren, en werkplekken uitzoeken waar de eigen hond mee genomen kan worden. Er is bewezen minder agressie en meer vrolijkheid als er ook een hond aanwezig is. Op afdelingen waar vaak een conflict is met de leiding kan dit een wereld van verschil uit maken, als de begeleider zijn vrolijk makende hond bij zich heeft. Mijn kooikerhondje blijft altijd dicht bij me, die is er perfect geschikt voor, nu is het beleid nog zo, dat honden geweerd worden. Nog wel ...

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:32:


Jij ook bedankt voor het delen!
Jannus een mooie hond.

Michiel schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:41:


ik heb dit 4 jaar gedaan met mijn honden
ik heb daar in 2003 een opleiding over gevolgd, therapeutisch gebruik honden, vooral naar bejaarden toe
ik werkte toen als huisarts, maar ging in mijn vrije tijd met mijn honden op bezoek in rusthuis
deed dogdance en ook met de groep dogdancers hadden we regelmatig een demo in een rusthuis
ben absoluut overtuigd van de waarde hiervan

ivm paarden ben ik hier nu een staart aan aan 't breien
opleiding EAT vorig jaar
nu opleiding psychotherapie
ivm rijden en mentaal of fysiek gehandicapten: ik vind dat het wel kan, en het kan voor die mensen zeer veel betekenen
maar de zorg naar paarden toe is zo mogelijk nog belangrijker dan bij gewoon paardrijden
en daar wringt een serieuze schoen!!!!

voor ons hier op PN is natuurlijk paardenhouden en dwangloos rijden de norm, daarbuiten helaas niet en dus ook niet op veel locaties waar aan therapeutisch rijden gedaan wordt
therapeutisch rijden (hiermee bedoel ik dus met mensen met een beperking) is denk ik voor een paard één van de meest belastende activiteiten
en kan mijns inziens slechts heel beperkt met één paard
en enkel indien paard daarna stoom kan aflaten en paard kan zijn
(voor ons hier is dit vanzelfsprekend voor alles wat we met paarden doen!!)

maar niet voor iedereen helaas
een manegepaard wat in een stal staat, met manegeklanten moet rijden en daarbovenop nog eens therapeutisch rijden, zou niet mogen, gebeurt helaas
wel een paard dat natuurlijk gehouden wordt, goed in zijn vel zit, paard mag zijn tussen de paarden, en dan nog zeer beperkt inzetten

psychotherapie met paarden is dan weer iets heel anders en moet onderscheiden worden van therapeutisch rijden
is vooral grondwerk en paard moet voornamelijk paard zijn en reageren als paard
ondanks dat toch niet te onderschatten denk ik
ivm alle geladen gevoelens waar het mee geconfronteerd wordt, stoom kunnen aflaten even belangrijk

dus in alle gevallen van therapeutisch gebruik van dieren, paarden, honden, ... MOET het welzijn van het dier voorop staan, absolute voorwaarde zijn
helaas is dit niet steeds het geval
ik vrees vooral bij therapeutisch en aangepast paardrijden
de mensen die bezig zijn met psychotherapie en paarden, daar lijkt me NH veel beter ingeburgerd

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 20:32:


Wat een prachtig verhaal Karen, bedankt.

Spirithorses schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:48:


Ja, de boosheid is helemaal over!
Moet meteen denken aan die reclame: "niet boos op Binck"

Zoals je wellicht zult lezen (bericht over mijn hond Jannus) heb ik inmiddels wél weer een huilbui gehad..., maar die was niet uit boosheid of frustratie.
Ik ben de afgelopen dagen sneller emotioneel dan gewoonlijk (óók naar de slappe-lach-kant toe). Gaat wel weer over! (hoewel, dat snel de slappe lach krijgen bevalt me wel ).


Pfff, wat een bevalling hè, een verhuizing. Een proost op jullie nieuwe onderkomen!

Karen

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 22:58:


Ja, ik heb je verhaal net gelezen, ik vind het heel dapper en bijzonder dat je dit met ons wilde delen.


Ja het was een flinke klus. Maar dit huis voelt zo comfortabel en is ons zo op het lijf geschreven dat ik nu, 2 maanden na de waterschade in ons oude huis, bijna blij ben met wat er gebeurd is, anders hadden we nooit de beslissing genomen om een ander huis te gaan zoeken. Het voelt goed om een nieuwe start te maken. En het is bovendien het juiste jaargetijde, de drukte hier is nog niet begonnen.
En zo komt dat toch alles weer goed....

Groetjes!

Ellen2 schreef op zaterdag 20 februari 2010, 21:56:


Helemaal mee eens, Ellen.
Ik hoop dat "goed voorbeeld doet goed volgen" ook hier op gaat. Maar inmiddels krab ik mezelf wel meer dan tot voor kort op m'n kop , omdat ik me steeds meer realiseer dat een "goed voorbeeld" eventueel ook "slecht gevolgd" kan worden.

Naar mijn overtuiging kunnen dieren ábsoluut heel veel positieve dingen bewerkstelligen in de (geestelijke) gezondheidszorg. En het dier kán daar zelf ook plezier aan beleven. Maar of dat laatste werkelijk wordt nagestreefd en/of wordt bewaakt, dat staat of valt met degene(n) die het dier begeleiden, en eventueel een organisatie daar achter.

Ik ben me nu meer bewust van het risico: als ik met Fred leuke dingen doe op die zorgboerderij, dan bestaat de kans dat andere zorgboerderijen denken "dat willen wij ook". Op zich niets mis mee, maar er IS een risico dat mijn voorbeeld op een slechte manier wordt gevolgd (ten koste van dieren, in dit geval een hond).

Toch, als ik daar dan over doordenk, vraag ik me af "is dat een goede reden om dan te stoppen met wat ik daar doe?" en dan is mijn eigen antwoord daarop "nee". Zo lang ik zelf integer bezig blijf en benadruk dat zoiets nooit ten koste van het dier mag gaan, hou ik mezelf niet verantwoordelijk voor eventuele anderen die het slécht doen.
Vergelijkbaar (?) met de mensen die de Hoef Natuurlijk-cursus geven en ook niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor een cursist, die die cursus MISbruikt (bijv. door zichzelf daarna "Gecertificeerd Bekapper" te noemen en met veel te weinig kennis en ervaring aan andermans paarden gaat lopen klooien).
Vergelijkbaar (?) met mensen die op een doordachte, kundige PN-manier lessen op buitenrit geven, en niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld wanneer een prut-manege zou besluiten "heejjj, lessen tijdens buitenritten zijn HOT, dat gaan wij ook doen!"

grt,
Karen