Nynke de Groot schreef op zaterdag 13 februari 2010, 15:51:


Wat je beschrijft klinkt wel ernstiger dan arthrose. Misschien heeft Jootje door de val een breuk of scheur in bot of pees? Alles hangt af van een goede diagnostiek, pijn is heel akelig maar als de genezing snel verloopt geeft dat niet zo, is de kans op genezing heel klein dan is het een ander verhaal. 22 is niet erg oud voor een paard.
Bij euthanasie zakt je paard ineens in elkaar, voor de naald eruit is. Het gaat heel snel. Meestal duurt het daarna nog even voor de ademhaling en beweging helemaal gestopt is. Soms moet nog bijgespoten. Het zal trouwens allemaal te maken hebben met welk middel de DA gebruikt, vraag het hem in ieder geval goed voor het eventueel gebeurt.

Artrose had ze al en daardoor was ze soms licht onregelmatig. Wat er nu aan de hand is weet ik nog niet precies. De toestand blijft gelijk.

Nynke de Groot schreef op zaterdag 13 februari 2010, 15:51:


Ik heb mijn paard in moeten laten slapen (hoefbevangenheid, nog voor er informatie over beschikbaar was, het had geheel niet gehoeven... ). Hij was een geestelijk heel sterk paard, met veel levenslust. Hem in laten slapen was echt heel ellendig, hij heeft er keihard tegen gevochten en heeft meerdere spuiten nodig gehad terwijl ze normaal 1 en soms 2 gebruiken. Bij hem was het niet genoeg. Hij wilde zich ook niet laten vallen en vocht daar echt tegen, echt heel afschuwelijk (&&%$%^wist ik toen maar wat ik nú weet, dan had ik hem er gewoon bovenop gekregen ) Hij had een pijnstiller gekregen omdat hij veel pijn had en ik van de boer bij de straat moest staan met hem en hij dus een stukje moest lopen en ik het niet over mn hart verkreeg om hem de laatste stukken met pijn te laten lopen. Het was een pijnstiller gegeven met een injectie en die hielp zo gigantisch dat hij zich weer kiplekker voelde en dus wilde léven en gek doen, niet in elkaar zakken...

Als ik je een advies mag geven dan zou ik dus niet voor een pijnstiller kiezen, juist om de hiervoor beschreven reden... hoewel het voor jouw merrie anders kan zijn, dit paard was echt een geval apart qua levenslust.

Affin, geen leuk voobeeld dus, maar hij was wel een uitzondering, bij bijna alle paarden gaat het rustig, ze geven zich eraan over en het gaat vredig. We hebben ook onze pony die achter in de 30 of misschien wel begin 40 was, in moeten laten slapen en voor haar was het mooi en goed. Zo gaat het meestal.

Heel veel sterkte.
--
Ilona

Ik heb vorig jaar mijn paard helaas moeten laten inslapen. Gelukkig lag ze op dat moment, dus niet de situatie dat een paard wat staat ineens omvalt. Ze heeft twee maal een dosis narcose middel gekregen. Van de eerste lichte dosis werd ze heel rustig, ze voelde zich duidelijk tevreden, werd wat slaperig. De tweede dosis was een overdosis, er was nu geen weg terug meer. Daarna kreeg ze de spuit met het dodingsmiddel.

Het is heel rustig gegaan, geen gevecht, geen angst, ze is binnen enkele minuten overleden.

Monique

Nynke de Groot schreef op zaterdag 13 februari 2010, 15:51:


Hallo Nynke,

Heb mijn paardje van 33 jaar 2 jaar geleden in moeten laten slapen.Ze lag al omdat ze niet meer op kon staan ivm met ataxie, daar was ik eigenlijk wel blij om.
Wat bij haar erg vervelend was, was dat de da de aderen in de hals niet goed kon vinden, hij heeft wel een keer of 10 moeten prikken voor hij een goede ader had gevonden. Hij zei dat dat door de leeftijd kwam. Daarna ging het heel erg vlug, ze heeft er niet tegen gevochten.
Wat ik ook wel fijn vond was dat de da er veel tijd voor uittrok, heel rustig er naar toe werken en erna bleef hij toch ook nog wel een uur praten met ons.

Alvast heel veel sterkte, Rita

Bedankt voor de reacties. Het doet erg goed. Mijn jonge ruin staat nu bij haar en als het moet gebeuren dan is hij er bij.

Eventueel een tip: laat hem als het kan buiten inslapen.

Ik heb eens een paard gehad dat binnen dood is gegaan en dat moest met 2 tractors naar buiten worden getrokken met alle problemen van dien...probeer maar eens een stijf paard door de staldeur te krijgen...

Sterkte.

Hoeft geen probleem te zijn. Indy is in haar stal overleden. Hulpvaardige buurmannen hebben haar benen aan een paal gebonden en zo hangend aan de paal de stal uitgetild met een graafmachine.

Een waardige manier ipv te slepen.

Groeten,
Monique

Hoi,
Even ter aanvulling van Ilona's reactie:
Dierenartsen zijn vaak heel snel met conclusies en inslapen, dat is mijn ervaring tenminste. Een aantal weken terug kwam ik terug van een week vakantie en mijn paard was onwijs stijf, wilde niet meer lopen, zat duidelijk niet lekker in zijn vel, afgevallen, etc. Ik was heel erg geschrokken en dacht eigenlijk meteen aan hoefbevangenheid. Ik had de dierenarts gebeld en hij kwam langs en zei: ja, dat zal wel hoefbevangenheid zijn, hier heb je pijnstillers en kom maar langs de kliniek, dan maken we foto's en weet je zeker of het bevangenheid is of niet. En oja, als het bevangenheid blijkt, wil je hem dan in laten slapen?
Even later kwam mijn NB'er langs en binnen 5 minuten waren we erachter dat het helemaal geen bevangenheid was, maar dat hij erg last had van zijn hoeven ivm de bevroren (zeeer puntige) ondergrond). Die pijnstillers (die ik overigens niet gegeven heb) zijn niet iets wat je m.i. zomaar kan geven; dat is zo'n troep!
In ieder geval kunnen dierenartsen soms zwaar overhaaste conclusies trekken. Niet dat dit meteen bij jou het geval is natuurlijk, maar ik zou er goed voor zorgen dat je 100% zeker weet dat je paardje in moet worden geslapen als je nog niet zeker weet wat er precies mis is met haar, bijvoorbeeld dmv second opinions.
In ieder geval heel veel sterkte.

Mijn vorige paard heb ik in laten slapen nadat er 3 dierenartsen naar hebben gekeken; de eerste zei: "10 dagen stalrust met pijnstillers", de tweede (heeft ter plekke foto's gemaakt) zei: "meteen laten inslapen" en toen ben ik met haar naar een kliniek geweest en die dierenarts bevestigde ook het inslapen (ze had door een ongeluk op de wei haar achterbeen verlamd).
Bij haar ging het heel vredig, ook het opladen op de trailer en alles, ze liep gewoon daar naar binnen en sliep heel snel in. Zij stond ook heel opgetrokken en gespannen en kon gewoon niet meer. Ik denk dat je zelf wel voelt hoe je het het beste doet!

Sterkte

Loes B schreef op maandag 15 februari 2010, 15:51:


Ik denk dit ook. Dierenartsen moeten klinisch blijven, anders is het werk niet vol te houden. Het zou voor mij niets zijn, ik ben op dit terrein een te grote jankerd. Luister naar je hart en luister naar je verstand, het is vaak je eigen verdriet. De dood is neutraal, dat is ooit eens tegen mij gezegd. Dan is er geen honger, geen leed, geen verdriet of pijn, dan is er niets meer. Soms is dit de beste, wel de moeilijkste, beslissing die je kunt nemen. Dood gaan we toch, mens én dier, waarom dan dat onnodige lijden. Als jij ziet dat het leven iedere dag een strijd is, als jij merkt dat het dier zich uur na uur door de dag sleept en je weet dat dit de rest van haar/zijn leven hoe lang of hoe kort dat ook nog moge zijn zal zijn, dan kun je haast geen andere beslissing nemen. Sterkte!

Heel erg mooi gezegd, anja. Zo is het inderdaad. Wij mensen, ik zeer zeker ook, zijn geneigd te hechten aan het leven ten koste van alles en delen onze dieren diezelfde emotie toe. Natuurlijk... dieren hebben overlevingsinstinct. Maar hun wereld is anders dan die van ons. Dieren zijn niet bezig met zielig zijn/iemand zielig vinden. Dat doen alleen wij mensen...

Ik heb heel goed nieuws. Jootje leeft nog. Ongeveer 6 weken terug was ze kreupel van de artrose in haar knie. Toen is ze met een week rust en een injectie weer helemaal fit geworden. Nu begon het weer.... dachten we. Dus weer op rust. Ik helemaal van slag . De hele ochtend gewacht op de dierenarts. Groot kleed gezocht om haar af te dekken na het inslapen. Maar.............. de dierarts constateerde gelukkig een kneuzing in haar hoef. Ook niet fijn, maar ik ben er zo blij mee. Nu is er nog hoop. Ze heeft wel ontzettend veel pijn. Ik injecteer haar iedere dag met antibiotica en ik geef haar pijnstillers. De DA heeft mij geleerd hoe ik dat moet doen. Ik hoop dat dit onderwerp niet al te veel nare gevoelens bij jullie heeft los gemaakt. Normaal gesproken ben ik geen paniekzaaier. Toch bedankt.