Coralie schreef op donderdag 4 februari 2010, 10:19:
> Frans Veldman schreef op woensdag 3 februari 2010, 16:36:
>>
>> De beste prestaties krijg je dan ook bij de omzetting van vetten in
>> Het verstrekken van koolhydraten voor, tijdens of na de training werkt dus
>> averechts.
>
> Zijn hier gegevens over uit de sportwereld, Frans?
Ik heb daar niet speciaal op gezocht.
> Ik ken iemand die lange afstanden sport, en die zegt dat je goed kunt
> merken als de beschikbare suikers in het lichaam opgebruikt zijn, en er
> overgestapt wordt op vetverbranding.
Wat merkt die persoon dan? En hoe weet hij dan dat hij overstapt op vetverbranding, en niet gewoon "moe" is geworden?
> Ik meen dat hij vertelde dat de vetverbranding minder energie oplevert,
> dat je dan minder goed gaat presteren? Weet jij hier info over?
Koolhydraatverbranding is eigenlijk een "nood-verbranding", voor "fight or flight" scenario's. Er wordt altijd een werkvoorraad in de spieren paraat gehouden, voor onmiddellijke actie. Koolhydraatverbranding levert kortstondig meer energie op dan vetverbranding, en kan desnoods ook
anaeroob worden verbrand. Koolhydraatverbranding kan alleen niet zo lang worden volgehouden.
Net als bij paarden trainen veel mensen zichzelf op het verbranden van koolhydraten. Ze eten veel koolhydraten, vetarm (want vet is "slecht"), en de spieren moeten zich noodgedwongen specialiseren in de verbranding van koolhydraten. Als de energie "op" is, gaan ze weer koolhydraten consumeren (al dan niet afkomstig van een "sportdrankje".) En zo blijft de cirkel in stand.
Afvallen wordt dan ook een moeizaam proces, want het lichaam is helemaal getrained op het verwerken van grote hoeveelheden suiker, waarbij het overschot tijdens de "pieken" steeds weer MOET worden opgeslagen in de vetcellen. Tegelijkertijd weigeren de spieren om vetten te gebruiken, ze hebben zich immers gespecialiseerd op koolhydraatverbranding.
Gaan ze sporten, dan wordt de beschikbare suikerhoeveelheid opgebruikt, daarna zijn ze moe, hebben honger, en komen nooit aan vetverbranding toe.
Ziehier een paar redenen waarom een koolhydraatarm of -vrij dieet zo goed werkt. Voordat ik er aan begon was mijn spierkracht vooral afhankelijk van koolhydraten. Als ik uit bed kwam, voor het ontbijt, was ik "slap", en als ik overdag me inspande kon ik goed merken wanneer de suiker op was.
Tegenwoordig lijk ik meer omgebouwd te zijn voor vetverbranding, heb een meer constante spierkracht, de energie kan niet zomaar meer "op" zijn, en ik merk aan alles dat mijn lichaam nu minder weigerachtig is om vet te verbranden. Als ik wat aankom gaat het er ook weer veel sneller en met minder moeite af.
Nou loop ik geen marathons, maar ik denk serieus dat je beter een marathon kan uitlopen op vetverbranding dan op koolhydraatverbranding. Wellicht is daar wat over te googelen. Als je dan door de sportdrankjes-reclame heen bent geworsteld kom je wellicht wat serieuze informatie tegen over hoe een marathon-dieet er echt het beste uit kan zien, en dat je beter met eieren, kaas en spek in je maag op pad kunt gaan dan met een suikerklont die al op is voor je de eerste hoek om bent.
Hoe denk je trouwens dat de mensen vroeger op jacht gingen? Met een hele tas suikerdrankjes mee? Of gewoon de hele dag lopen, klimmen, rennen, aanvallen, vluchten, zonder eten mee, hopen dat je iets vangt (dat dan vooral uit eiwitten en vetten bestaat, en nauwelijks koolhydraten bevat), en dat dan mee naar huis slepen, en daar 's avonds opeten? In hoeverre is een hedendaagse "lange-afstands-duur-sport" anders dan de jacht vroeger?
En natuurlijk, als we het over echte topsport hebben, wielrenners van de tour-de-france enzo, daar zal het wellicht anders zijn, en zullen ze niet anders dan suikerdrankjes lurkend tijdens het fietsen de eindstreep kunnen halen. Maar die mensen hebben zichzelf daar ook als het ware voor "omgebouwd" en kunnen er niet eens van de ene op de andere dag mee stoppen zonder grote problemen te krijgen in hun stofwisseling.
Frans
Warboel
