Ik had vroeger ook heel veel last van mijn rug. Op mijn 13de beweerde een chiropractor dat hij nog nooit zo een "slechte" rug had gezien op mijn leeftijd. Daar ging ik dus niet meer, want ik werd er elke week vreselijk gekraakt, en dat voelde niet juist. Een osteopaat liet me toen weten dat een perfecte rug in een museum hoorde en heeft mij goed op weg geholpen, maar de problemen zijn pas echt tot een minimum beperkt toen ik bij Joni Bentley in de leer ben gegaan. Door de alexandertechniek te paard toe te passen is er veel veranderd. Centered riding heeft mij (voor mijn opleiding in Engeland) ook al een heel stuk geholpen.
Rijden is ook voor mij altijd goed geweest, ook al raadden sommige artsen het af.

sibyl de jager schreef op maandag 11 januari 2010, 22:06:


Ik vind dit onderwerp heel erg interessant. :)

Binnen de fysio wordt de nadruk steeds meer gelegd op het oefenen; het 'blijven bewegen', gedoseerd uiteraard.

Ik denk dat paardrijden in die zin een erg goede bezigheid kan zijn (buik- en rugspieren, 'corset' trainen - al zijn ook daar de meningen over verdeeld); de boel blijft in beweging. Maar ook: grenzen voelen, meer lichaamsgevoel, besef van je eigen mogelijkheden, enz.

Probleem is dan wel dat mensen onbewust hun spieren kunnen aanspannen, en het dan weer minder werkt of tegenwerkt. (Niet kunnen ontspannen, angst, niet goed voelen wat je paard doet, enz.)
Plus dat 'alles moet kloppen', je hebt natuurlijk wel te maken met een levend wezen... Je zadel moet jou en je paard passen, een paard kan schrikken, wordt door jou beïnvloedt, enz.

Ik denk dat begeleiding gewoon heel belangrijk is. Eigenlijk altijd wel, maar voor mensen met een handicap/blessure/whatever juist extra. :)

Ik heb ook jaren geholpen bij de lessen met ruiters met een (lichamelijke) handicap. Er was duidelijk te zien dat dit goed deed. Na de vakantie was het verschil ook duidelijk merkbaar bij de ruiters, héél opvallend.

Merel Stoffers schreef op maandag 11 januari 2010, 22:37:


Tja... als je bekken uit elkaar schuift en daardoor andere spieren belast die daar niet voor gemaakt zijn... ik blijf dan liever even op de grond oefenen. Ik hou wel mijn paardje maar ga het echt even allemaal naast hem bekijken.
Paardrijden, okee... maar ik heb nog een jong beestje, dus "een rustige wandeling" was er niet altijd bij. Daarbij komt nog dat ik dit alles juist gekregen heb door van een paard te vallen (niet de mijne ) dus dat maakt dat die angst er ook al bijkomt...
Bekkeninstabiliteit door een zwangerschap is ook helemaal anders, dat is hormonaal.

Ik heb twee héél goeie kiné's die mij opvolgen en zij raden het mij allebei af. Maar ze richten wel hun oefeningen zo dat ik terug op 't paardje zou kunnen dus ben ze daar wel dankbaar voor!
Elke pathologie is ook verschillend, dus wat voor de één goed is kan voor de ander een ramp zijn. Ondertussen hebben al 5 artsen/kiné's het mij afgeraden en nog niemand die zei dat het goed was in mijn geval, dus ik vertrouw hen wel hierin. We zien wel

Liesje_Olli schreef op dinsdag 12 januari 2010, 8:45:


Uiteraard alleen in bepaalde mate, da's met alles zo.

Waardeloos dat je niet kunt rijden, maar super dat je toch plezier hebt met de paarden! :)