Michiel schreef op zondag 10 januari 2010, 21:47:


Dat is net zoiets als stellen dat het niet erg is dat er moordenaars rondlopen, want het aantal kinderen dat iedere dag geboren wordt is gigantisch groot.

Het gaat niet om het aantal diersoorten dat wij KENNEN, het gaat om het aantal diersoorten dat er IS, en dat loopt nu gigantisch terug. De diersoorten die wij ontdekken zijn niet nieuw, komen er niet voor in de plaats, die waren er gewoon al. Er gaat alleen maar weg, er komt niets voor terug. Je kan het proberen te bagatelliseren, maar de feiten veranderen kan niet.


Pardon? De geschiedenis leert ons dat als iets op dreigt te raken er juist geen samenwerking ontstaat, maar er gevochten zal worden omdat iedereen de laatste portie wil bemachtigen. Om de laatste druppel benzine zal geknokt worden. We slaan elkaar de hersens in voor het laatste brokje koper. In pure wanhoop zullen de economen, die onze wereld regeren, als die niets meer te verliezen hebben, atoombommen gooien op de tegenpartij om nog zoveel mogelijk grondstoffen te kunnen bemachtigen voordat het definitief op is. In feite is dit proces al lang en breed begonnen. Ik zou anders niet weten wat we uberhaupt in Irak te zoeken hadden.


We willen niet met zijn allen overleven. Dat is nu niet zo, dat is nooit zo geweest, en zal ook niet zo worden. Als we met zijn allen wilden overleven deden we wel meer om hongersnood en ziekten in de derde wereld te bestrijden, maar het interesseert ons geen zak.


Dat zal niet gaan. Zonder grondstoffen kun je niets. Ik heb het niet alleen over benzine enzo. Gebruik van grondstoffen brengt onherroepelijk met zich mee dat er materiaal definitief verloren gaat.


En dat past niet in het economische groeimodel. Lang voordat dit als optie naar boven zou komen is er al geknokt om de laatste reserves.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

jennet schreef op zondag 10 januari 2010, 15:36:


En de sporen op de mesthoop? Vogels die nu aan het spitten zijn en mijn berg uit elkaar spreiden, wat ik met zweet en tranen bij elkaar had geharkt

Nils en Olly

marianne laenen schreef op zondag 10 januari 2010, 20:14:


Ja moeilijk zulke dingen.

Toen mijn paard jong was moest ze 3 maanden stalrust en na enkele weken ook stappen aan de hand. Kriekezot werd ze in die stal. En dat stappen, kon je ook niet echt stappen meer noemen.
Gevolg was natuurlijk dat het niet voldoende genezen was na 3 maanden. Dus werden er nog maar 3 maanden bij gelapt, alsof het niks was.
Na die 6 maanden was ze mentaal een wrak. Het heeft zeker een jaar geduurd voor ze zich weer een beetje als een paard ging gedragen.
En waarom? Om dan achteraf te horen dat het toch niet zo fantastisch hersteld is. Achteraf kon ik mij wel voor m'n kop slaan dat ik toen geluisterd heb.
Maar ja, ik was 18 en zij was mijn eerste paard. Ik had haar net enkele maanden.
Het idee om haar niet op stal te zetten, kwam zelfs niet in mij op.
Nu zou ik dat toch ook niet zo snel meer doen.

Maar wat nou het beste is?
Het kon ook slechter geweest zijn, dan het nu is. Of beter. Het hangt ook van het paard af, denk ik. Als het eentje is die zich niet kalm wil houden, kan je het volgens mij ook wel vergeten met 24/7 weidegang.

Pascal de Boer schreef op zondag 10 januari 2010, 16:26:


Spiker banden? In Zweden? Ik dacht dat die 30 jaar geleden al verboden waren Mijn Oom mocht ze toch niet gebruiken, alleen kettingen. Die spikes vernielen het asfalt van de steden.

Nils en Olly

Arabesk schreef op zondag 10 januari 2010, 17:24:


Tss, zal niet zo moeilijk zijn, iemand inhalen die stapvoets gaat


Nils en Olly

Arno8 schreef op zondag 10 januari 2010, 17:32:


Hmm, les gehad van Jantine zeker?


Wel, de Belg is nog steeds niet instaat om een weg op een nederlands biljardlaken te laten lijken, ze leggen asfalt, of het een oude makkedam is


Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op zondag 10 januari 2010, 22:41:


en bedankt he

Ik heb maar één keer écht overdwars gestaan dezer dagen

Frans Veldman schreef op zondag 10 januari 2010, 22:08:


Nee niet bagatelliseren, het zit anders bij mij. Als er een Rembrand schilderij verbrand, de ijsbeer uitsterft, of mijn huis instort dan is dat niet mijn keuze, noch zal ik daar om treuren. Wat niet gered kan worden, is voorbij en dan kijk ik naar het nodige van dit moment. Iedereen doet dat trouwens, iemand die naar zijn brandende huis staat te kijken, vraagt aan de buurman of ze even naar de wc mag, of een extra jas kan krijgen. Van die dingen ... het enigste verschil is, de een doet dat vol ellende en de ander met diep ontzag en geluk. Beide even goed, en ontstaat door een verschil welke gedachtes je aanziet voor de werkelijkheid "het is een ramp" bijvoorbeeld, die gedachte staat borg voor een flinke depressie Ondanks die warme jas en alle andere burenhulp.


Klopt ja, een logisch iets in die overgang, dat geknok komt eerst. Pas als het echt bijna helemaal op is, of die dreiging overduidelijk is, dan wordt mijn verhaal van samenwerking realiteit. Al die processen zijn allang in volle gang.


Die vergelijking klopt ook niet, hongersnoden, armoede, ziekte, dat gold altijd voor anderen ver weg, of buiten onze deur. Gezamenlijk overleven die dreiging of noodzaak is redelijk nieuw. Ik weet niet eens hoe realistisch dat eigenlijk is? Als we met zijn allen alles opstoken, wat heeft dat voor gevolgen voor het overleven wereldwijd?

.

Van zand kunnen we al veel maken dacht ik, en van de verse planten die groeien nog veel meer. Hoe meer grondstoffen er verloren gaan, hoe creatiever we alternatieven vinden. En hele mooie tijd Frans om in te leven, je wilt toch ook niet perse vast houden aan dat wat we nu gewoon zijn met zijn allen? Het enigste nadeel is dat het nog zo lang duurt voordat de boel opraakt, ik bedoel ik leef misschien nog maar 40 a 70 jaar?

Frans Veldman schreef op zondag 10 januari 2010, 22:08:


Ik ben het hartgrondig helemaal met je eens. Helaas!

Vandaag las ik dit: "Vrouw overlijdt na val op ijsplek in Maldegem

In het Oost-Vlaamse Maldegem is een 46-jarige vrouw om het leven gekomen, nadat ze eergisteravond was uitgegleden op een ijsplek.

Het ongeval gebeurde rond 22 uur op het erf van de vrouw in de Vakebuurtstraat. De vrouw gleed aan de stallingen uit, en kwam met haar hoofd op een scherpe boordsteen terecht.

Het slachtoffer werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis in Brugge overgebracht, waar ze in de nacht van zaterdag op zondag aan haar verwondingen overleed. (belga/sam) "

Oppassen dus nu alles begint te smelten en terug vastvriest

Liesje_Olli schreef op maandag 11 januari 2010, 19:56:


Even voor mijn beeldvorming: wat zijn stallingen waaraan de vrouw uitgleed?
Wat is een boordsteen?