Frans Veldman schreef op zondag 10 januari 2010, 18:59:


Dat ben ik heus wel eens met jouw Frans. Dit paard liep toch ook buiten? Dus ik snap eerlijk gezegd niet waarom je dit nu schrijft? Moest dit gebeurd zijn door over de staldeur te kruipen ofzo, dan had je misschien 'zie je wel' kunnen roepen? Maar nu? Dit kwam 100% door de gladde ondergrond. Ik stond er zelf op te kijken. Het paard deed niet gek, heeft geen ijzers meer, ze liep voorzichtig (tja, ze was natuurlijk behoorlijk kreupel, dus dat is niet zo gek) en ze ging gewoon even rollen en stond heel beheerst recht. En dan blijkbaar in't recht komen is haar been zijwaarts geschoven door de sneeuw.
Moest het mijn paard geweest zijn, had ik haar trouwens ook niet op stal gezet.
Het is alleen zo rottig dat de beslissing om haar wel buiten te laten, nu zo slecht uitdraait. Het was al zo'n moeilijke situatie en de eigenaresse had dan wel het inzicht om tegen het advies van haar DA in, haar paard toch buiten te laten.
En dan gebeurt er zoiets.
Het lijkt wel of Murphy er mee te maken heeft. Dat meisje wordt nu keihard afgestraft hiervoor.


Tja en jij staart je blind op het feit dat ik 1 paard heb dat s'nachts op stal staat. (Net alsof een paard wat enkele uren in de schuilstal gaat staan ook niet meer zou weten, hoe hij over die ondergrond moet bewegen? ) Dat we er nog 3 andere 24/7 buiten heb lopen, ga je aan voorbij.
Je doet net alsof een paard 24/7 buiten houden voor mij 'het grote onbekende is'?
Onze andere pony's, die zie je ook niet zomaar ongestraft over die ijslaag crossen hoor. We hebben er maar eentje die dat durft riskeren en die heeft ook al meermaals de grond van dichtbij mogen bewonderen. En het is dat die schijnbaar onkwetsbaar is ofzo, want anders zou ik daar ook niet gerust in zijn.

Wat jij daar schreef maak ik mijzelf ook altijd wijs.
Maar als je dan een paard zich op zo'n banale manier, door met één beentje wat weg te schuiven zich zo ziet verwonden, vind ik dat toch even heel moeilijk om te geloven.

marianne laenen schreef op zondag 10 januari 2010, 20:14:


Ja moeilijk zulke dingen.

Toen mijn paard jong was moest ze 3 maanden stalrust en na enkele weken ook stappen aan de hand. Kriekezot werd ze in die stal. En dat stappen, kon je ook niet echt stappen meer noemen.
Gevolg was natuurlijk dat het niet voldoende genezen was na 3 maanden. Dus werden er nog maar 3 maanden bij gelapt, alsof het niks was.
Na die 6 maanden was ze mentaal een wrak. Het heeft zeker een jaar geduurd voor ze zich weer een beetje als een paard ging gedragen.
En waarom? Om dan achteraf te horen dat het toch niet zo fantastisch hersteld is. Achteraf kon ik mij wel voor m'n kop slaan dat ik toen geluisterd heb.
Maar ja, ik was 18 en zij was mijn eerste paard. Ik had haar net enkele maanden.
Het idee om haar niet op stal te zetten, kwam zelfs niet in mij op.
Nu zou ik dat toch ook niet zo snel meer doen.

Maar wat nou het beste is?
Het kon ook slechter geweest zijn, dan het nu is. Of beter. Het hangt ook van het paard af, denk ik. Als het eentje is die zich niet kalm wil houden, kan je het volgens mij ook wel vergeten met 24/7 weidegang.