jennet schreef op dinsdag 15 december 2009, 22:44:


Als je geen opbouw nastreeft, dan alleen kan regelmaat te veel worden. Zoals het paard van de karreboer. Mijn opbouw is gericht op alles kunnen, maar wel vanuit regelmaat alles opbouwen. En de grenzen/beperking van dit "alles kunnen", ligt dan vooral in mij en niet in mijn paard. We zien wel waar we eindigen ooit ergens

Equibooster schreef op woensdag 16 december 2009, 1:38:


Even wat verdiepende gedachtes ...
In het NU is er geen angst. Een paard dat bang is voor een wappert stuk plastic aan het draad, denkt al vooruit over het onheil dat hem zou kunnen gebeuren. Of het denkt aan een ervaring in het verleden, waarbij hij eerder bang was voor zoiets en weg rende. Zuiver in het NU zijnde zijn er alleen de geluiden en wapperde beelden van plastic aan draad.

Nou ja, niet helemaal waar, dat bovenstaande. In het nu-moment van geluiden en wapperde beelden, zijn er ook nu-gedachtes.
Een mens is meer geschikt om te beseffen dat die nu-gedachtes, gedachtes zijn en geen werkelijkheden, het is een stukje toegevoegde fantasie, waar je niet bang voor kunt zijn. Je wordt pas bang immers als je denkt dat het echt en reëel is. Je word niet bang voor een fantasie, uiteindelijk komt een paard tot de zelfde conclusie en keert terug naar zijn NU.

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op woensdag 16 december 2009, 21:30:


Wat is associëren anders dan een spontaan opkomende gedachte? Natuurlijk hebben paarden gedachtes, zonder gedachtes aan vroeger zouden ze geen trauma's op kunnen lopen. Het zijn opkomende beelden, pijn herinneringen, etc van vroeger, het zijn natuurlijk geen hollandse woorden of spaanse woorden die in hun opkomen. Maar de functie is het zelfde als bij onze gedachtes, en daar gaat het om. Een paard zal ook niet direct door hebben, dat zijn opkomend gedachte-beeld een fantasie is, hij ziet het aan voor een echte bedreiging, een stukje waarheid. Terwijl het dat niet is, het is een toegevoegde veronderstelling, toegevoegd aan de werkelijkheid van dat nu-moment.

Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:


De mate waarin een mens of paard zijn opkomende beelden (gedachtes) niet herkent als fantasie, is exact ook de mate waarin hij even niet in het nu is. Een paard die in het bos plotseling en grote hond ziet, reageert die op de werkelijke inschatting van gevaar of op de opkomende beelden van gevaar, beide is mogelijk en beide geeft een heel andere reactie. zuiver in het nu, staat het stil en kijkt. Reageert het op beelden van gevaar dan is het paard angstig voor een heel lieve hond. Wij mensen maken die vergissing doorlopend de hele dag, tenzij we beseffen dat er voortdurend een stroom van fantaserende gedachtes is.

Zo bont als een voortdurende stroom fantasiëen maakt een paard het niet. Aan de andere kant ... hoe groot is zijn zelf-reflectie om fantasie van werkelijkheid te kunnen onderscheiden? Toch doet het dat voortduren, eerst angst dan de geruststelling (het is niet ze erg als ik dacht). In positieve zin is het beeld van grazende paarden, de meest geliefde fantasie van paarden. Stalpaarden hebben er troost aan hoop ik, maar ook onze paarden op een buitenrit die op de terugweg meer voorwaarts zijn. Bij apen en olifanten hebben ze het vermogen tot zelf-reflectie aangetoont. Met behulp van een spiegel, bij olifanten een hele grote spiegel. Door ze daarin te laten kijken en dan een dag later een stip op hun voorhoofd te verven. Kijken ze in dan opnieuw in de spiegel, wijzen ze dan naar de stip op de spiegel of wijzen ze naar hun eigen hoofd. Dat is een bewijs van dat ze vanuit de vorige dag geleerd hebben hoe ze eruit behoren te zien en dus een beeld van hunzelf bewaard hebben en kunnen oproepen. Ik vermoed dat paarden dit ook zouden kunnen. Een stapje verder is het besef dat de beelden van vroeger fantasieën zijn.

Groet, Michiel

Equibooster schreef op donderdag 17 december 2009, 14:09:


Ik denk niet dat we echt van mening verschillen allemaal hier. Ik vergelijk het met bekijken van verschillende kanten en dan krijg je verschillen verhalen. Mensen leven ook altijd helemaal in het nu. Dat kan niet anders omdat het verleden geweest is en de toekomst nog moet komen. Gedachtes zijn altijd nu, ook al gaan ze over toen en straks. Het punt is, dat we zo opgaan in die gedachtes dat we niet meer doorhebben dat het een nu-fantasie is. En wat gebeurd er dan? Dan wordt de fantasie voor echt aangezien. Wij mensen hebben dat voortdurend en paarden zo af en toe ook.


Ik denk ook dat een paard niet bewust beelden kan oproepen, in die zin bestaat verleden en toekomst niet bij hen als een concept dat ze begrijpen. Het overkomt hen, door de beelden die onbewust getriggert worden. Is dat eigenlijk bij mensen niet het zelfde? Ik denk het wel, we rijgen ook de ene associatie aan de andere waarbij het lijkt alsof we zelf alles beslissen waar onze gedachtes over gaan. Illusie denk ik.

Groet, Michiel

Nataschadevreede schreef op zaterdag 19 december 2009, 9:15:


Dat is inderdaad erg belangrijk, en de motor die nog wel eens vergeten wordt. Je eigen ontwikkeling als lesgever. Als je daar bewust de focus op legt, dan ben je automatisch open, bescheiden, leergierig, gelijkwaardig, enthousiast en gemotiveerd. Bovendien organiseer je het dan zo, dat je eigen ontwikkeling het best tot zijn recht komt en daar passen altijd leerlingen bij die meegaan met je groeiproces. Veel plezier samen

Spirithorses schreef op maandag 21 december 2009, 12:24:


Dat zeg ik ook wel eens tegen al die koukleumen die nu niet met hun blote voeten even de koude sneeuw willen proeven, en wel klagen de hele dag dat ze koude voeten hebben, met hun dikke sokken aan in hun mega schoenen.


Sorry Pien
Het is niet persoonlijk hoor, meer iets thuis hier van mijn lieve vrouw die me voor gek verklaart dat ik mijn hete voeten graag even afkoel na schoengebruik.

Ilona Kooistra schreef op maandag 21 december 2009, 19:57:

.

En dat doet me denken aan met mijn paard door het park rijden. Blije gezichten "hé een paard"! maar soms ook "het is hier geen paard rijpad". Het gaat me er niet om iets bijzonders te willen doen, alhoewel al het eigene van ieder mens is bijzonder en daarom een goede keuze denk ik.

Nils Vellinga schreef op maandag 21 december 2009, 21:28:


Nou nee, blote voeten doe ik alleen in het zadel, niet als ik er naast loop of fiets, ben ik te zeer een scheitert voor, 't hoeft maar een keer mis te gaan immers. Veiligheidsschoenen draag ik.