joop schreef op woensdag 9 december 2009, 18:29:


Nee dat weet ik. Maar ik ken ook een aantal werkelijk stokoude camargues die nog steeds functioneren. Een vriendin heeft er een van 28, met wie ze 3x per week door de bossen scheurt, hij kan nog steeds bloedstollend hard.
Wijlen Solinsky bezat o.a. een 34- en een 35-jarige camargue met wie hij lessen gaf, ik heb er een illegale video van gezien, wat mager, maar energiek en voor hun taak geschikt.
Op een dressuurclinic maakte ik kennis met een 32-jarige camargue, die gewoon in vorm was.
Warmbloeden boven de 20 ken ik eerlijk gezegd niet en als ze boven de 15 zijn, hebben ze artrose en moeten ze kalm aan doen of zijn ze kreupel. Of dat komt doordat ze warmbloeden zijn weet ik niet, feit is dat ze eerder, vaker harde beengebreken oplopen dan camargues.
Ras maakt m.i. wel degelijk uit, hoewel ik denk dat formaat in deze vergelijking ook meespeelt.
Lipizzaners eigenlijk hetzelfde verhaal, iberico's min of meer ook. En dat allemaal ondanks dat het schimmels zijn...!

Mijn ervaring wat ik ooit gezien heb.

2 shire hengsten jaarling die met twee pasgeboren lammetjes zijn gaan voetballen. Eentje dood gebroken ruggetje, pootjes etc. andere nog in leven gehouden met gebroken poot en weet ik veel wat meer. In mijn optiek spelen en nieuwsgierigheid en een naieve eigenaar.

Bekende draverhengst, derbywinnaar doodde alles wat in zijn paddock/weiland kwam vogels, katten, mensen. Hij viel alles aan. Op een gegeven moment veulen in de sloot en aan de verkeerde kant weer land op bij deze fijne vent. Nog maar net gered dit veulen. Zijn broer was ook al zo een fijne maar allebei lopen als de beste, juist dat venijnige maakte dat zij alles wonnen, zij vielen liever dood neer dan ingehaald worden. Nooit zulke agressieve paarden in mijn leven meegemaakt als deze twee. In mijn optiek compleet verknipt deze twee hengsten niks spelen, pure agressie.

Indertijd speelde onze hengst naar mate hij ouder werd zo wild dat wij zijn vriendje een even oud hengstje (die bij ons was zodat ze zo leuk samen konden opgroeien) maar weer hebben laten ophalen. Kleine ventje durfde amper nog op te vallen zodat pacman er weer aan kwam voor een rondje free fighting.
Onze hengst weer terug bij de oudere guste merrie gezet en die geeft hem zulke klappen dat hij zijn plek weer weet. Ik zie mensen vaak schrikken als ze zo een tafereel zien. Hij loopt te etteren, er volgt een gil met vol twee benen tegen zijn hoofd of borst, soms kan hij weg te komen maar meestal een doffe klap. Hij schudt zijn hoofd en gaat weer rustig hooi eten of wandelt naar iets interessants. Dit gaat nu al een paar jaar zo een paar keer op een dag, trouwens andere merrie doet dit ook bij hem dus nu is het soms sandwich. In dit geval is het dus spelen enkel wel tikkie te fanatiek soms.

Trouwens onze veulens zijn wel geboren in de kudde bij de merries echter de hengst stond er niet bij. Prima gegaan. Maar omdat onze hengst nog zo puberaal is en soms wat lomp weet ik nog niet of ik hem erbij laat als de volgende keer een veulen geboren wordt al vermoed ik dat de merries hem wel in de gaten houden. Als hij een kreupele of zieke merrie lastig valt grijpt de alpha merrie ook altijd in en schermt de zieke merrie af en deelt hem wat klappen uit.
Zal mischien niet natuurlijk zijn maar is wel heel opvallend.

Merel Stoffers schreef op woensdag 9 december 2009, 20:02:


Jammer.
Naja, er zijn hier natuurlijk een paar nieuwkomers; Moira, Amber; en een paar zeer sterke merries als Puck, BD, Indy (en ook Amber en Moira) en een macho gast Winner die iedereen op z'n rug uitprobeert. Amie waait met alle winden mee, Indy kijkt vies maar daar hebben we nooit problemen mee omdat Evy en ik de enigen zijn die haar rijden (én dus corrigeren als-de-oren-naar-achteren-gaan). Holly gaat alles uit de weg, Steffie ook, de goedzak. Punt is ook dat je van een beginner niet kunt verwachten dat deze én wegstuurt, én corrigeert ém de juiste houding heeft om een wegren-actie uit te zitten.

Nu heb ik de stiekeme hoop het ze zelf dan maar te laten regelen op de weide in één groep. Dan zijn de rollen eindelijk verdeeld.
Op dit moment speelt het seizoen (veel wind en regen) ook een grote rol, de paarden bewegen minder dan anders, hebben veelteveel energie en zijn er echt op uit iets te kunnen zoeken om eens even flink te kunnen ontploffen.

Dan denken wij: Als dat hier nu al zo is, hoe erg moet dat dan wel niet zijn met paarden die de godsganselijke dag op stal moeten staan?
Dat kán toch niet anders dan met-de-hele klup-aan-de-stuiter-gaan?
Het lijkt mij levensgevaarlijk om op een stalpaard te moeten rijden nu

Groet, Pien