Sandra van Bommel schreef op vrijdag 4 december 2009, 14:39:

Toen mijn oude pony geëuthanaseerd werd, stond Buck over het hek toe te kijken. De destructie kon haar pas 2 dagen later ophalen, dus ze bleef zichtbaar. Hij, die moeilijk alleen kan zijn, bleef echter rustig en begon pas na een paar dagen te hinniken of er weer een nieuwe kwam. Ik denk -kan het niet bewijzen- dat het het achterblijvende paard helpt om het proces of iig het kadaver te zien.

Wanneer er in Artis een olifant afgemaakt wordt, laten ze de groepsleden afscheid nemen van het dode lichaam, wat ze ook zeer zorgvuldig en langdurig doen, het hele lijf wordt afgeslurfd. Dit om te voorkomen dat de achterblijvers in paniek raken, dat wil je niet als dierentuin.

Unartica schreef op vrijdag 4 december 2009, 11:52:


Jammer genoeg heb ik hier al ervaring mee....
Wij hebben ervoor gekozen op haar vertrouwde plek in de stal met de anderen erbij maar wel alles open zodat ze wegkonden als ze wilden...
De dames hebben ieder op hun manier afscheid genomen, ze hebben het zien gebeuren, gelukkig ging alles kalm en rustig en had ik het gevoel dat ook Goldie zelf er vrede mee had.
De jongste die wel meer een band met haar had is heel even komen snuffelen, had het heel snel door en was zo weer weg
De oudste heeft alleen op afstand gekeken naar wat er gebeurde. We hebben haar zelfs nog even meegenomen ernaartoe, maar ze negeerde haar gewoon...
We hebben haar nog even laten liggen maar de dames hebben er niet meer naar gekeken en bleven op de bak tot alles opgeruimd was..
Ik had onder het stro een ijzeren bedspiraal gelegd waar zij op neergevallen is , samen met mijn vriend,zijn broer en een takel hebben we de spiraal naar de rand van de tuin gesleept....Natuurlijk was dat niet leuk om te doen maar ik heb er wel zelf voor gezorgd (hoofd paste er niet meer op, heb ik gedragen tijdens de sleep) dat het met respect en waardig is gebeurd.
Aan de rand van de tuin is ze overgerold op een soort bootje en zo de trailer in getrokken van de rendac. Is wel veel te duur , maar ja, toch wel prettiger dan met zon grijper achterin de vrachtwagen...
Daar zou ik ook liever niet naar kijken...
De jongste is wel een paar dagen verdrietig geweest(of verbeelde ik me dat, aan de oudste heb ik nix meer gemerkt) maar geroepen of gezocht hebben ze zeker niet.
In ieder geval heb ik mijn gevoel gevolgd zodat ik er ook vrede mee kon hebben dat het zo gegaan is....
Iedereen (ook de dieren) heeft zijn eigen reactie denk ik maar ik vond dat de andere paarden recht hadden om te weten wat er gaande is en ook recht op hun eigen reactie hadden.
Ik wens je heel veel sterkte ...

Piet schreef op vrijdag 4 december 2009, 12:42:


Nee, tot mijn spijt niet, ik heb hem al jaren niet meer om te rijden en heb hem altijd gezegt dat hij nooit pijn hoeft te lijden, daar hou ik me aan. Het is absoluut een weloverwogen beslissing.