Omdat ook dit onderwerp de laatste tijd nogal eens en vaak in negatieve zin voorbijkomt op het forum, onze laatste ervaringen met De Poedertoren.

We waren daar al geruime tijd niet geweest, het is immers voor ons toch een ruime drie uur rijden met de auto. Drie weken terug zijn we er heen gegaan, omdat wij er tijdens onze vakantie, een mestkar-ronsel in de greppel hadden zien liggen en John die graag wilde hebben voor onze oude mestkar.

We werden met open armen ontvangen door Linda en Rudy, die een dagje “vrijaf” hadden, door afzegging van een buitenrit. Zij vertelden heel enthousiast over het huidige reilen en zeilen van de Poedertoren en we kregen een rondleiding over het hele terrein.
Het is ongelooflijk wat daar in een jaar tijd allemaal verbeterd en veranderd is voor de paarden! Op verschillende plaatsen zijn mooie ruime schuilstallen gebouwd. Er is een verhard pad tussen de winterweilanden, er is een lang pad tussen de zomerweilanden, de drinkplaats en de speelweide met diverse zandheuvels. Als je een paddock-paradise met eigen ogen wilt aanschouwen, moet je daar eens gaan kijken!
De paarden zagen er allemaal heel goed uit. Sommigen, waarvan ik me herinner dat ze een jaar terug nog erg “verlegen” waren, kwamen nu naar ons toe voor een kennismaking. Prutske toonde een zwak voor John en liep een groot deel van de rondleiding heerlijk achter hem aan te sjokken.
Linda en Rudy zijn druk doende met allerlei opleidingen op paardengebied om hun kennis nog beter op peil te krijgen.

John en ik waren zeer zeker onder de indruk en zullen vast nog weer eens, al dan niet met onze paarden, daar terug komen!

Els.

e m kraak schreef op vrijdag 20 november 2009, 11:24:


Tja, veel paarden hebben toch al de gewoonte om hun behoeften op een bepaalde plek te doen. Een heleboel jaar geleden waren wij in Frankrijk op een plaats waar je als toerist te paard naar een attractie kon worden gebracht. Er stonden daar tientallen paarden in schuilstalletjes los te wachten. Als er een groepje paarden nodig was, haalden ze één paard uit zo'n stal en de rest van zijn groepje volgde vanzelf, al stonden ze op een heel andere plaats.
Als de paarden moesten mesten of plassen, liepen ze als vanzelfsprekend uit hun stalletje naar een met stro bedekte plek elders op het pleintje en deden daar hun behoefte.

Het is dus allemaal zo vreemd niet en het aanleren lijkt me zeker nuttig voor wedstrijdruiters en dergelijke. Meestal niet zo fijn als je paard midden in je proefje gaat staan plassen.

Els.