Julia el Mecky schreef op dinsdag 17 november 2009, 16:23:


Okay, ik ga proberen wat vragen te beantwoorden, maar ik ben geen da, noch een professional, dus misschien denken die er wel heel anders over.

Hoefbevangenheid kán veroorzaakt worden door voeding, maar dat is niet per sé noodzakelijk. Het komt wel veel voor, maar er zijn ook diverse andere oorzaken. (Ik denk dat die ook wel op deze site zijn terug te vinden en i.i.g. in het boek over natuurlijk bekappen). Zelf heb ik ooit een fjord bevangen gehad na een lange periode vorst, waardoor zijn hoeven kneiterhard waren geworden. Hij liep op ijzers en na een heel klein stukje draf voor de wagen, was hij onmiddellijk bevangen, stond ook meteen in de "bevangen" stand. Deze bevangenheid was snel over zodra we de oorzaak weg namen, dus door te zorgen voor zachtere hoeven. We hebben hem in nat zand gezet.
Vaak is bevangenheid terug te voeren op vergiftiging. Dit is eigenlijk ook het geval bij de oorzaak voeding, dan vergiftigt het paard zich met zijn eigen insuline.

Hoefbeenkanteling is geen oorzaak maar een gevolg van hoefbevangenheid. Door een ontsteking in de hoef laat de witte lijn (laminae) los en is er geen verbinding meer tussen het hoefbeen en de hoefwand. Het loslaten van de witte lijn kan, meen ik, ook het gevolg zijn van het afsluiten van de bloedvaten naar en van de hoef.

Er zijn paarden bevangen zonder dat je het aan de witte lijn ziet, dat hoor/lees je wel vaker. Of er sprake is van een hoefbeenkanteling kan je dan alleen op foto's zien.

Als ik jou was, zou ik er nu verder even niets aan doen en wachten tot de bekapper komt. Die zal je allicht meer kunnen vertellen.

Groetjes, Els.

Christel Provaas schreef op dinsdag 17 november 2009, 19:42:


Pfff, niet steeds méér, op het moment. Ben van opleiding veranderd . Na het eerste jaar van drie jaar fytotherapie naar 6 jaar HBO-natuurgeneeskunde. Zit nu daar in het eerste jaar, dus weet nog helemaal niets...

Zou zelf ook in eerste instantie aan wilg denken, dat gaf bij ons Froukje duidelijk wel wat verlichting, hoewel ze er zeker niet pijnvrij mee werd. Anders moerasspirea (Filipendula ulmaria, ook Spiraea ulmaria), heeft naast andere stoffen ook salicyl als werkzame stof, maar is zeker wat sterker. Werkt net als wilg ook bloedverdunnend en bloedzuiverend. Aspirine, een synthetische afgeleide ervan, is ernaar genoemd.
Voor ontspanning van de spieren slaapmutsje (Eschsholzia californica). Is een licht ontspannend kruidje.

Maar ik weet van deze kruiden niet zeker of ze ook geschikt zijn voor paarden, dus hou een slag om de arm.
Bovendien ben ik zelf geen voorstander van pijnstilling, behalve dan in heel extreme gevallen en dan nog niet zo, dat de pijn helemaal weggenomen wordt. Hierdoor krijg je snel overbelasting en krijgt het lichaam niet voldoende tijd helemaal te herstellen. M.i. is het beter het lichaam te ondersteunen in het proces naar genezing, anders kan je naderhand toch weer problemen verwachten.

Els.

Arina Bezemer schreef op donderdag 19 november 2009, 16:38:


Hier twee windgevoelige fjorden. Zelfs de altijd bekeken Boully had gister en vandaag de kolder in zijn kop. Willem is zowiezo met dit weer heel schrikkerig, durft amper zijn hoofd in de hooibak te steken.
Vanmorgen ook nog heel veel drukte achter het geluidscherm. Zwaailichten, sirenes, nou dan zijn het twee angsthazen, hoor! Boully ging dan nog wel eten, maar Willem stormde telkens weg.
Nu staan ze bij mij echt vol op de wind, dat zal ook schelen. En gisteren zijn er in de buurt een paar flinke bomen omgegaan, dus het ging best te keer.

Ik zou er niet over denken om hier in de buurt te gaan rijden, met zulk weer. Naar het bos, dat kan, maar niet hier in de polder. Dat is vragen om problemen.

Els.

Omdat er in andere topics telkens op wordt teruggekomen en ik geen zin heb in die warboel van naar mijn mening toch wel vaak laag bij de grondse berichten te reageren, hier het verhaal van Eddy en Willem.

Willem is twee maal naar België en Eddy geweest. De eerste keer 6 weken in de winter, waarin Eddy hem beleerd heeft. Dit ging zeker niet zonder problemen, maar Eddy was wel zo ver dat we Willem mee konden nemen de bossen in en dat ik ook zelf, onder begeleiding, op Willem kon rijden.
Omdat mij, zodra ik thuis was met Willem, de moed weer in de schoenen zonk, zijn John en ik in de zomer nogmaals, nu met twee paarden, naar België afgereisd. We waren toen al heel snel zo ver, dat we, weer onder leiding van Eddy, op Willem het bos in konden. Zelfs John, die nauwelijks enige rijervaring heeft, kon met hem uit de voeten.

Probleem met Willem is, dat het nogal een explosief heerschap is. Hij kan van het ene moment op het andere veranderen in een tijdbom. Je kan van mening verschillen over de oorzaak hiervan, m.i. ligt het in een gebrek aan vertrouwen van Willem in de mensen, maar feit blijft dat Eddy de eerste was die ik écht op Willem heb zien rijden, terwijl toch meerdere mensen het geprobeerd hebben.

De foto's waarop Eddy van Willem stuitert zijn gewoon te leuk! om van het forum te halen, maar ik vind het niet nodig om Eddy hier iedere keer op aan te vallen en af te rekenen.

Els.

Omdat ook dit onderwerp de laatste tijd nogal eens en vaak in negatieve zin voorbijkomt op het forum, onze laatste ervaringen met De Poedertoren.

We waren daar al geruime tijd niet geweest, het is immers voor ons toch een ruime drie uur rijden met de auto. Drie weken terug zijn we er heen gegaan, omdat wij er tijdens onze vakantie, een mestkar-ronsel in de greppel hadden zien liggen en John die graag wilde hebben voor onze oude mestkar.

We werden met open armen ontvangen door Linda en Rudy, die een dagje “vrijaf” hadden, door afzegging van een buitenrit. Zij vertelden heel enthousiast over het huidige reilen en zeilen van de Poedertoren en we kregen een rondleiding over het hele terrein.
Het is ongelooflijk wat daar in een jaar tijd allemaal verbeterd en veranderd is voor de paarden! Op verschillende plaatsen zijn mooie ruime schuilstallen gebouwd. Er is een verhard pad tussen de winterweilanden, er is een lang pad tussen de zomerweilanden, de drinkplaats en de speelweide met diverse zandheuvels. Als je een paddock-paradise met eigen ogen wilt aanschouwen, moet je daar eens gaan kijken!
De paarden zagen er allemaal heel goed uit. Sommigen, waarvan ik me herinner dat ze een jaar terug nog erg “verlegen” waren, kwamen nu naar ons toe voor een kennismaking. Prutske toonde een zwak voor John en liep een groot deel van de rondleiding heerlijk achter hem aan te sjokken.
Linda en Rudy zijn druk doende met allerlei opleidingen op paardengebied om hun kennis nog beter op peil te krijgen.

John en ik waren zeer zeker onder de indruk en zullen vast nog weer eens, al dan niet met onze paarden, daar terug komen!

Els.

e m kraak schreef op vrijdag 20 november 2009, 11:24:


Tja, veel paarden hebben toch al de gewoonte om hun behoeften op een bepaalde plek te doen. Een heleboel jaar geleden waren wij in Frankrijk op een plaats waar je als toerist te paard naar een attractie kon worden gebracht. Er stonden daar tientallen paarden in schuilstalletjes los te wachten. Als er een groepje paarden nodig was, haalden ze één paard uit zo'n stal en de rest van zijn groepje volgde vanzelf, al stonden ze op een heel andere plaats.
Als de paarden moesten mesten of plassen, liepen ze als vanzelfsprekend uit hun stalletje naar een met stro bedekte plek elders op het pleintje en deden daar hun behoefte.

Het is dus allemaal zo vreemd niet en het aanleren lijkt me zeker nuttig voor wedstrijdruiters en dergelijke. Meestal niet zo fijn als je paard midden in je proefje gaat staan plassen.

Els.