Gudrun schreef op dinsdag 10 november 2009, 20:47:
> Ha, ik heb de "Eddy" manier en de "Christel" manier even
> uitgetest op Piablo.
> Gevolg: met de Eddy-manier krijg ik iets van zijgang, met de
> onderuit als hij niet kan buigen. Blijft oefening achterhand.
> Ik denk dat de Christel-manier een leniger paard vereist.
> Ofwel ben ik een abominabele dressuur ruiter die er helemaal
> niks van bakt, ook dat is niet uitgesloten.
Chapeau dat je dit getest hebt! En nee je bent geen abominabele ruiter want je voelt goed wat er gebeurt.
Er gebeurt precies wat ik beschreef toen ik de schouderbinnenwaarts uitlegde.
Wanneer je de achterhand omzet dmv je binnenbeen naar achteren te leggen, verkrijg je geen buiging, maar een simpel pootje-over. Is op zich een prima gehoorzaamheidsoefening, maar mag geen schouderbinnenwaarts genoemd worden. Bij schouderbinnenwaarts buigt het paard in dat kleine stukje rug waar enige buiging mogelijk is: de lendenwervels. Met name voor paarden met een korte lendenpartij zoals veel spanjaarden is dat moeilijk.
Bij wijken (pootje over, dus datgene wat je krijgt als je eenzijdig je kuit eraan legt) buigt het stukje rug ter hoogte van de lendenwervels niet.
Leg je je been naar achteren en gaat het paard braaf opzij, dan is dat wijken op de rechte zijde. Wijken gaat zonder buiging (in de lendenen) en is dan ook een oefening die kwa moeilijkheidsgraad voorafgaat aan schouderbinnenwaarts.
Nu even formeel: de 'historische' klassiekers slaan het wijken als oefening over in de africhting. In dit systeem is verzameling en buiging nl het beginuitgangspunt en niet zozeer gehoorzaamheid voor de eenzijdige kuitdruk. (Om die reden gaat de piaffe ook vooraf aan de galop, maar da's weer een heel ander verhaal).
P.S. Het is niet de Christel-manier! Het is de manier zoals hij in elke rij-handleiding staat.
Warboel
