eddy DRUPPEL schreef op maandag 12 oktober 2009, 12:39:
> DAAR, stap je niet
> op..............................................................
> ................................
> stilstaan terwijl hij aan de kletter wil zéér vervelend en
> bereikt hij net het tegenovergestelde !!maw ni plezant zo
.
> Gaat het paard eindelijk akkoord met de ruitercommando's van stoppen en halthouden mag hij /zij van mij is goed lopen en dan bedoel ik echt loooooooooooooooooopen !!Om vervolgens terug het zelfde traject in stap of draf af te leggen aan een losse teugel
.Mensen die de demo met Cindy hebben gezien op de Poedertoren .Hebben gezien hoe Cindy instinctief deze methode toepaste toen Rock flipte bij het applaus ! Op 3 m zette zij hem rond en hij kon eigenlijk geen kant meer uit !Verschillende keren zo een paard rustig terug laten verder gaan bezorgt de ruiter een zekerheid de hem kalmer in de omgang met zijn paard maakt .Cindy durfde vroeger namelijk niet méér galloperen, net om die trek van the Rock
.
> bijna alle paarden die ik zo voorgeschoteld kreeg "mochten" nooit eens de benen strekken en werden altijd angstvallig kort gehouden (anders wassie weg ) waardoor je dus een zenuwpees van jewelste onder je kont kreeg die op ontploffen stond !Na ettelijk km's bergjes lopen was er al een totaal ander paard te zien ,beetje moe datwel maar hoofdje naar beneden ,losse teugel ,geen wit van de ogen niemeer enz..... maw ,paardje waarmee gerust kon gegallopeerd worden zonder direkt je testament op te moeten maken
Helemaal met je eens Eddy
In het geval van Rock bv. Die had gewoon altijd nood om zijn benen te strekken, galoperen vind hij het leukste wat er is ... hetgeen ik juist niet meer durfde te toe te laten. Hierdoor werd zijn gedrag nog veel erger juist om die redenen die jij opsomt. Op zulke moment heb je een goede begeleider nodig en moet je bij jezelf een knop omschakelen. Een goede diepe westernzadel en een tok gaven mij daarbij toch een vals gevoel van bescherming. Ontploft maar Rock, ik zit hier goed, werd mijn motto. Daarbij verplichtte ik mezelf om steeds te glimlachen als hij te druk werd, me lekker te ontspannen en uit te zitten. Een paar maanden later had ik de tok al niet meer op en nu rijd ik zelfs niet meer met mijn westernzadel. Maar dan krijg je nu wel voortdurend op je neus dat jouw paard op één vingertje stopt en nooit zal weglopen onder me. Vergeten ze even dat dit een proces van jaren was ... hoeveel keer is Amaroc wel niet met me aan de kletter gegaan?! Maar dat kan je ongelovigen dikwijls niet meer wijsmaken. Ik kan hem nog steeds knettergek maken hoor, dat is geen kunst. Het omgedraaide echter wel.
Trouwens hetzelfde verhaal gaat op met ons ander paardje. Die rende ook steeds weg en stopte niet (zelfs niet met bit). Hij vertrekt nu nog wel eens, maar stopt na enkele meters.
Bitloos ... en zelfs zonder altijd naar de
one-rein-stop te moeten grijpen.
Bitloos is a way of living. Dat doe je niet even tussen de soep en de patatten. Er komt meer bij kijken dan enkel een ander hoofdstelletje en een
one-rein-stop. Veeeeeel meeeeeer.
Warboel
