e m kraak schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:11:
>>
> Wat beweegt je te veronderstellen dat de motivatie van mensen
> anders is dan bijv. conformerend gedrag om "de sociale rangorde
> (en daarmee de rust in de tent) te handhaven. "?
Niets beweegt mij, want dat veronderstel ik niet!
>
>> Ik verwees naar dat albatrossenverhaal, omdat de meeste van ons
>> zo’n knuffelend paartje zien en meteen denken “oh, wat lief..”
>> een sterke ‘eigen ruimte’ die ze niet graag door een ander laat
>> betreden?
>
> Of ze is gewoon geen pot en valt niet op je
Oww... vandaar dat ze altijd bij de meiden staat!!
> En als je je paard nu eens, inplaats van extra depersonificerend
> als koe, probeert te zien als iemand waar je een volwaardige
> relatie mee wilt aangaan i.p.v. een gekocht hobby-attribuut?
> Ik wordt 1tonig... maar in communicatie bepaalt de ontvanger...
> en als ik het goed ingeschat heb beschik jij over de ambiance en
> mogelijkheden..
Maar dat probeer ik ook! Een volwaardige relatie aangaan bedoel ik.Vandaar ook mijn 'zoektocht' naar een gelijkwaardige basis: niet 'mijn' gevoel laten prevaleren, maar uitvinden op welke 50-50 basis ik met mijn paard kan omgaan ..
Ik vind het soms al beschamend genoeg ( en dat meen ik!!) dat wij mensen ons een dier 'toe-eigenen' en daar van alles mee doen zonder het paard de keuze-mogelijkheid te bieden om daar wel of niet bij 'in te stappen'.. Daarom schreef ik ook het hieronder staande regeltje ...
>
>> Is het niet de moeilijkste, maar ook uiterste vorm van respect
>> voor een dier om je eigen kwalificaties ‘los te laten’ en het
>> dier in zijn waarde te laten? Wat denk jij daarvan?
Marianne
Warboel
