Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 10:47:
> HannahFroukje schreef op dinsdag, 23 november 2004, 9:54:
>
>> Leuk onderwerp. Weer eens wat anders dan hoefbekappen, wel of geen deken op, wel of niet buiten, wel of niet bijvoeren .... die dingen zijn hier volgens mij al 100 keer gepasseerd en al een beetje uitgekauwd. Dus ik vond deze wel leuk om eens op te reageren.
> Dan ligt het voor de hand om te denken dat deze oorzaak-gevolg
> handeling ook een methode is om te leren.
> Draai je het fenomeen om dan wordt het ‘straffen’ en volgens
> hetzelfde lijntje als hierboven, wordt het dan af-leren.
Impuls-respons sequenties zijn minutieus onderzocht en universeel geldig bevonden. Daaruit volgen als vanzelf de positieve (fijne) en negatieve (aversieve) ervaringen van de respondent.
> De kern van mijn vraag onder het motto ‘vind een paard dat
> fijn?’ is dus of paarden diezelfde normering aanhouden, als wij
> mensen, of dat bepaalde handelingen alleen maar gezien worden
> als noodzakelijke handelingen om de sociale rangorde (en daarmee
> de rust in de tent) te handhaven.
Wat beweegt je te veronderstellen dat de motivatie van mensen anders is dan bijv. conformerend gedrag om "de sociale rangorde (en daarmee de rust in de tent) te handhaven. "?
> een knuffelaarster. Moet ik dat nu interpreteren als: ze vind
> het niet ‘fijn’ of moet ik het anders zien? Zoals: zij heeft
> een sterke ‘eigen ruimte’ die ze niet graag door een ander laat
> betreden?
Of ze is gewoon geen pot en valt niet op je
> Toch heeft zij haar momenten waarop ze mij duidelijk opzoekt:
> naast me komen staan, hoofd tegen je aandrukken.. waarom? Omdat
> ze dat fijn vindt? Of is het niets meer dan haar sociale
> rangorde gevoel, kuddegevoel oid omdat dat ‘veiligheid en rust’
> oplevert?
> Met zo’n paard als de mijne, kun je aardig de fout in gaan!
Niet alleen met jouw paard natuurlijk. Het siert je dat je de bottleneck tenminste al ontdekt hebt :) Nogmaals: de
ontvanger van communicatie is bepalend!
> Haar soms ‘afstandelijke’ gedrag ( = mijn gevoel) zou je kunnen
> doen denken dat ze bang is, of erger nog “mij niet aardig
> vindt”. En omdat je menselijke gevoel je ingeeft dat je toch
> aardig gevonden wil worden, ga je bijna vanzelf beslissingen
> nemen over het dier die wellicht helemaal niet terecht zijn en
> vervolgens tot steeds verder gaande miscommunicatie tussen mens
> en paard leiden!!
Misschien. Van de meeste ponies die mijn weg gekruisd hebben kan ik ook niet zeggen dat ik er diepgaand emotioneel contact mee heb gehad. Vroeger niet omdat ik het niet ontdekt had en er dus niet voor open stond. Later niet omdat we elkaar nou niet direkt de leukste van de hele wereld vonden. Het zijn maar enkelingen waarbij de onderlinge "chemie" klopt. What's new?
> Bepaalde diersoorten krijgen van ons mensen allerlei
> vaardigheden en gevoelens toegedacht die meestal in onze eigen
> cultuur/beleving ingebed zijn. Ik denk wel eens: zie je paard
> nou gewoon eens als een ‘koe’ – daar zijn we nl veel minder
> geneigd om er allerlei dingen aan te hangen.
En als je je paard nu eens, inplaats van extra depersonificerend als koe, probeert te zien als iemand waar je een volwaardige relatie mee wilt aangaan i.p.v. een gekocht hobby-attribuut?
Ik wordt 1tonig... maar in communicatie bepaalt de ontvanger... en als ik het goed ingeschat heb beschik jij over de ambiance en mogelijkheden..
> Is het niet de moeilijkste, maar ook uiterste vorm van respect
> voor een dier om je eigen kwalificaties ‘los te laten’ en het
> dier in zijn waarde te laten? Wat denk jij daarvan?
> Ik ben overigens ook benieuwd hoe Egon over dit thema denkt!!
>
> Groet, Marianne
Bij deze, Egon
Warboel
