Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 10:52:
> Schreef dit bericht eerder onder 'wat zouden jullie doen' maar
> kwam als een heel ander topic van een andere ts hier te staan.
> Nieuwe poging dus....
moet ik er wel de tekst weer onder zetten... (stom stom stom)'
k heb een paar keer geschreven over mijn paardje met al haar psychische en lichamelijke bagage.
Ruim twee jaar geleden kocht ik een oude haf, voor symbolisch bedrag om wat door de bossen te struinen.
Dat leek mijn man leuk en hij kocht een paard om mee te struinen, een noordzweedse draversdame. Een leuk paard, maar we kwamen erachter dat ze nauwelijks rijervaring had en een dame met karakter was.
Niet erg... we gingen gewoon aan het werk, want het was ook een leuk paard.
En toen kwam het moment waarop we samen door het bos konden stappen. Geweldig. Alleen begon onmiddellijk daarna mijn haf enorm te sukkelen. De artrose nam ernstig toe (was al eerder aanwezig incl botwoekeringen), hij begon blind te worden en kreeg een tumor. Nog een jaar probeerde ik hem met de juiste beweging en met hulp van artsen hem aan het werk te krijgen, maar erop zitten ging niet (zakte door de knieen) en de rest haalde uiteindelijk ook niets meer uit. Had ook te maken met de tumor en het feit dat hij zo snel met zicht achteruit ging.
Hij werd ngeslapen en toen kocht ik dus mijn huidige paard, met de bedoeling eindelijk samen te kunnen rijden. Helaas bleek dit paard al heel snel naast de nodige psychische problemen ook lichamelijk serieus naar de knoppen gereden. Laatste onderzoek met therapie geeft nu definitief aan dat haar rug geen gewicht meer verdraagt (KS en artrose in nek, schoft en achterhand, schouder)
Onbelast in de wei gaat het prima, behalve dan dat ze stijf is, maar belasten is niet meer mogelijk, nog even afgezien van het feit dat ze regelrecht gevaarlijk wordt als je er zelfs maar aan denkt.
Ben me bewust van het feit dat er mensen hier zijn die ervan overtuigd zijn dat gewoon toch rijden de optie is, maar gezien zelfs de huidige vorm van de rug als ongeschikt voor belasting wordt gezien, zie ik dat niet zitten.
Nu ben ik 48, heb zelf de nodige mankementen en datzelfde geld ook voor mijn man. Jaren wachten op een latere kans om toch nog ooit samen naar buiten te gaan is niet zo'n optie, afgezien van het feit dat mijn man het niet zo ziet zitten om alleen met zijn dame de bossen in te rijden, gezien zijn beperkte ervaring en ook niet zo heel veel zin daarin...
We hebben erover nagedacht om de shetten naar een verzorgadres te daan en dan zelf een paard, evt ter verzorging, te nemen waar wel op gereden kan worden. Helaas heeft een van de shetten zomereczeem en staat daar niemand op te wachten.
Nu heeft zich iemand gemeld die graag mijn draversmerrie als kinderoppas wil hebben. Ze heeft een stal die paarden voor mensen inspant en een paar paardjes heeft gefokt voor de hobby. Ze mist echter een verstandige merrie die genoegen neemt met een leven in de wei als kinderoppas/gezeldschapsdame en mijn paardje lijkt zeer geschikt.
Ze heeft zelf veulens gehad, heeft geen enkele interesse om aan het werk gezet te worden en is verder zelf heel rustig/cool in haar hoofd.
Als ze daarheen zou gaan, zou er voor mij de mogelijkheid zijn om toch nog op zoek te gaan naar een rijpaard (dit keer gekeurd) en alsnog de bossen in te kunnen gaan.
Maar.... dat betekent ook dat de merrie alweer moet verhuizen (na al veel verschillende eigenaars voorheen) en weer ergens anders moet wennen...
En daarover voel ik mij dan toch weer erg rot...
Wat zouden jullie doen in een dergelijke situatie?
Warboel
