Spirithorses schreef op maandag, 22 november 2004, 14:03:


een jong paard is een kind en nooit iets doen is een niet bestaand woord bij kinderen.
Laten we zeggen zelden en dan als vergissing.
Ik begrijp echt niet waar je je druk om maakt, bedelen is een klein detail wat je moet voorkomen en dat is heel gemakkelijk te leren.
Beleefdheid leren is het derde lesje voor beginnende trainers.
Eerst leer je je paard dat hij iets aan moet raken om een Yes te horen en een beloning te krijgen, het tweede lesje is dat de Yes staat voor: wat ik op dit moment doe als ik een Yes hoor, doe ik blijkbaar goed Het derde lesje is leren dat er aan het lijf van zijn baas nooit iets te halen valt.
Daar zijn simpele maniertjes voor, zoals een pas achterwaarts van het paard om na de yes de beloning te krijgen.
Of door twee handen tegelijk voor je uit te steken, de ene met snoepje (wortel, stukje appel, graantjes) de andere zonder. ( je opdracht hand).
Hij moet altijd eerst je opdrachthand aanraken, dus yes horen, voordat hij het snoepje krijgt.
Anders hop, allebei je handen achter je rug en negeren. en meteen weer een nieuwe opdracht geven dus weer allebei je handen recht vooruit.
zo leert hij: geen Yes?? geen beloning.
Wat fout kan gaan is om steeds dichter bij je lijf te belonen, dat gedrag bekrachtig je dan weer met een volgende beloning nog dichter bij je, omdat je paard dichter bij je staat Dat is de enige manier om een opdringerig, bedelend paard te krijgen.
Als je wat verder bent vervaagt dat allemaal, je paard zal niet meer bij je komen om opdringerig te zijn, hij weet gewoon dat dat geen nut heeft.
Ik kan hem nu zonder problemen zijn beloning op 10 cm van mijn broekzak geven. Zonder dat hij bedelt voor meer, terwijl hij donders goed weet waar nog meer van dat lekkers zit.
Piet

Marianne schreef :

Laat ik je een voorbeeld geven waarvan ik iedere keer weer versteld sta:

Zoals je weet rijden er veel verschillende mensen op mijn paarden. Het is voor hun niet altijd leuk om hotsende klotsende stuiterende beginners op hun rug te hebben, dat spreekt voor zich. Ik respecteer mijn paarden daar in door dit soort lessen niet langer dan een half uur te laten duren, en ik observeer of de paarden er nog goed mee wegkomen.

Nu zijn er nou eenmaal momenten dat het paard aangeeft dat hij er een beetje genoeg van heeft.
Dat mag, want ik kan het me levendig voorstellen !

Wat ik dan doe is het volgende en het werkt altijd:
Ik noem de naam van mijn paard, zeg mijn 'magic word' en vraag (wijs) hem op die manier om nog even door te gaan, waarna rust volgt aan het eind van het rondje. Als beloning voor het doorgaan mag ie stappen aan de lange teugel.
Desbetrefende paard weet dat er altijd op zo'n moment aan het eind van het rondje rust/relief komt.
Ik blij (rondje toch afgemaakt), hij blij (stoppen op een goed moment) en weer een belangrijke les voor de ruiter.

Dus door op voorhand te belonen/motiveren 'sleep' ik hem er nog even door, en door hem aan het eind van het rondje te laten stoppen laat ik zien dat ik hem serieus neem.

Ik weet zeker dat, als ik dit niet zo zou doen, ze niet voor me zouden willen blijven werken. Dit is de interactie tussen mij en de paarden. Ze kijken me dan ook veelvuldig aan, en op die blik MOET ik wel reageren.

Groet, Pien

Gaat het niet verder dan dat?
Echt niet?

Tiens...

Mijn paarden kunnen staan doezelen in de zon, genieten van een appel, elkaar krauwen op de schoft, schuurtjes slopen, voetballen en plastic zakjes schudden, en springen IN de piste als ik met een van de anderen bezig zijn. Mijn paarden houden zich eigenlijk alleen met "wijken voor druk" bezig als er moet gegeten worden... een vers ontdekt stukje gras, eerst willen drinken, een dochter die met wortels afkomt...

met vriendelijke groeten,
Inge (die blij is dat haar paarden wél emoties hebben en dingen "fijn" kunnen vinden)

Marianne schreef op maandag, 22 november 2004, 14:48:


Nou een bloemetje is altijd wel leuk maar met vrijheid hebben we het dan over onvoorwaardelijke liefde :) ??? elkaar vrijlaten hoeft niet perse negeren te zijn...maar in waarde laten als beloning? Tja! ik denk op dit punt het wel met elkaar eens te zijn....en verder Ik vind nl dat jij altijd wel heeeel erg ver gaat LOL maar het stimuleren van de bloedsomloop dat bedoelde ik ook met fysiek en letterlijk gezien........pfft en het blijft errug simpel !!!

Marianne schreef op maandag, 22 november 2004, 14:37:


Dat denk ik dus ook. Mijn paarden beleven er echt plezier aan om te 'werken' en wachten echt op het volgende dat ik ze ga vragen. Er komt geen voer aan te pas en erg lichamelijk ben ik ook niet met de paarden. Persoonlijk denk ik dat paarden klopjes haten (let maar eens op hoe ze kijken als zo'n mens weer eens klap-klap-klap op de nek slaat, soms zelfs zie je het hoofd met een ruk een stukje omhoog bewegen wat bij paarden betekent dat ze iets niet fijn vinden) en dat aaien... Jack moet er zowiezo niet veel van hebben (behalve als ie jeuk heeft) blijft het liefst bij je staan maar wandelt weg als je begint te friemelen. Harisha vindt het wel prima maar heeft er ook geen overdreven belangstelling voor.

Mijn paard komen graag naar me toe, zonder dat ik ze ooit voer geef of ze veel aai. Ze doen ook alles en lijken de interactie met mij gewoon leuk te vinden.
Is belonen vaak ook geen antropomorfisme?

Als kind vond ik het gewoon leuk om de auto te wassen. Andere kinderen (van de buren) kregen voor alles een gulden, en verrekten het na een tijdje om nog maar iets voor hun ouders te doen als er niet een gulden bijhoorde. Zou dat bij paarden ook niet zo kunnen werken? In plaats van dollartekens in de ogen worteltekens in de ogen?

Groeten,
Frans

Spirithorses schreef :

.... ik knip in mijzelf, want ik wil even iets aanvullen:


MAARRRRRR, het is niet de bedoeling dat het paard uit eigen beweging gaat stappen , zo van : Ik ga alvast want ik mag toch zo stappen....
Niet dus. Als ie dat zou doen zou hij toch nog een rondje extra moeten.
Ik vind wel dat hij op mij moet wachten.........