van lennep schreef op maandag 3 augustus 2009, 9:35:


Rubber plaatjes eronder bisonkitteren?

eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 augustus 2009, 9:49:


Heel erg vroeger zei ene Lau-Tse:
" een reis van duizend kilometer moet met de eerste stap beginnen"

Eva Saegerman schreef op maandag 3 augustus 2009, 10:55:


Ja allemaal waar maar...........
Jij hebt zonder welke lichaamsbeweging dan ook je paard aan geleerd de oefening "hoofd laag" uit te voeren. Inge doet dat met haar leerlingen, ik heb dat ook zo van haar aangeleerd en later tot in den treure van Bob Bailey en ik leer het mijn leerlingen zo.
Niemand is begonnen met een gebaar en heeft er vanaf het eerste moment een cue opgeplakt. Want vergeet maar dat paard zijn hoofd zakt dan, veel te veel afleiding.
Zo zijn er vele voorbeelden van waar je free shaping bij grondwerk bij kunt gebruiken bij paarden. (om over dolfijnen en kippen verder maar te zwijgen, hoewel de enige lichaamstaal die werkt bij een kip is de druk om hem weg te jagen - gemeen kijken met een bijl in je hand of om te zeggen "hier is voer") . Om er nog maar wat te noemen, wegkijken, weggaan, wachten, blijf, pose enz.enz.

jennet schreef op maandag 3 augustus 2009, 11:14:


Een andere weg inslaan via een afslag is gewoon een onderdeel van de reis. Naar huis gaan is opgeven, dat zou ik niet doen.
Bedenk wel dat we allemaal met die reis bezig zijn. De een heeft al wat meer gelopen dan de ander, maar je reis samen met paarden eindigt pas als je stopt met lopen, want niemand is ooit uitgeleerd.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 augustus 2009, 20:05:


Angst is eigenlijk niet anders dan bang zijn om controle te verliezen. Zeker bij zoiets -in het begin- onvoorspelbaars als een paard.
Werk dus in zulke kleine stapjes dat je altijd het eindresultaat van dat stapje kunt overzien. Als het paard anders reageert dan je had verwacht, is dat minder erg ,want het zal dan ook maar een kleine reactie zijn.
Door kleine stapjes zoals leiden, een klein wandelingetje maken, ipv ernaast erachter lopen met dubbele teugels, voetballen en andere leuke spelletjes zul je langzaam je paard gaan kennen en weten hoe hij in bepaalde omstandigheden reageert én het paard zal jou leren kennen en het wederzijds vertrouwen zal toenemen. Als je dagelijks probeert om één heel klein dingetje te verbeteren, zul je zien dat wanneer je na een maand achterom kijkt je de eerste gezamelijke stap niet meer kunt vinden, zover is ie weg!

Eva Saegerman schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 11:15:


Als het paard in een voor hem vertrouwde menselijke omgeving is dan denk ik dat alle kuddeverhalen en romantische leidende hengst of merrie zoekplaatjes onzin zijn.
Jij bent een mens en jouw paard is een paard.
Jij gaat met het paard een samenwerkingsverband aan en hoe langer de relatie duurt, hoe dieper en sterker het wederzijds vertrouwen wordt.
Als je bewijst dat je ongemakkelijke situaties oplost zal paard naar jou gaan kijken en er op vertrouwen dat jij dat áltijd kunt.
Hij wil bij jou zijn, simpelweg omdat daar het leven altijd goed is.
Als paard een mens was zou hij kunnen denken:"Ze zorgt ze ervoor dat ik bij haar veilig ben en ik heb haar goed getraind want als ik iets doe , staat er heel vaak een beloning tegenover, dus waarom niet? Het gaat goed hier!"

Eva Saegerman schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 11:30:


Had jou stukje even nog niet gelezen.

Marije Huijsmans schreef op dinsdag 4 augustus 2009, 13:08:


Sorry ,even niet meer tijd om een deftig antwoord te geven: ik zou zeggen lees nou eens écht wat ik schrijf!