Ook van hieruit heel veel sterkte toegewenst.
Je eerste paardje, je maatje, moeten afgeven doet veel pijn. Die krop in je maag en die gevoelloosheid zijn normaal denk ik, je leeft op automatische piloot en daarbij komt nog bij dat jij je helemaal niet hebt kunnen voorbereiden. Voor hem wel een voordeel, pijn zal hij niet gehad hebben en dat is een groot geschenk.
Na verloop van tijd zal je het wel kunnen plaatsen en met een glimlach zonder tranen aan hem kunnen denken.
Het is nu nog een magere troost dat hij een fijn leven bij je gehad heeft maar hij is je er ongetwijfeld dankbaar voor en welke troost is er beter dan dat?
Nogmaals sterkte.

Britt Claeys schreef op vrijdag 3 juli 2009, 1:56:


Tis zo onwerkelijk... ik ben idd heel blij dat hij niet heeft geleden en dat het snel is gegaan. Maar de schok is zo groot dat ik het gewoon niet kan bevatten.

Marije Huijsmans schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:39:


Probeer het is zo te zien : Hij heeft een schitterend leven gehad , geen lijdensweg naar de dood en is tot gemiddelde leeftijd zéér gezond gebleven met veel wederzijds vertrouwen .Mocht ik een dood voor mezelf kunnen kiezen ,het zou toch zo eentje zijn hoor

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 3 juli 2009, 12:19:


Verstandelijk weet ik dat ook en voor hem zou ik ook niets liever gewild hebben. Tis altijd een stoer paardje geweest en als hij met zijn gezondheid zou zijn gaan sukkelen, zou dat zijn positie binnen de groep hebben aangetast en dat zou voor hem vreselijk zijn geweest. Maar gevoelsmatig zit ik gewoon vast...

Marije Huijsmans schreef op vrijdag 3 juli 2009, 14:33:


Marije, laat je gevoelens maar de vrije loop. Ik wil hier vanalles schrijven maar vind dit héél moeilijk. Ik heb van Apache zijn staart een dikke vlecht gemaakt en die ligt nog altijd naast mijn bed. Vorig jaar rook die nog zo vreselijk goed naar mijn ventje en elke keer brak mijn hart... maar ik wil hem ook niet loslaten... ik wil me hem herinneren zoals hij was... Nu is de geur weg, alleen haar en stof en 't leven gaat verder...

En 't wordt minder bitter, vroeger dacht ik elke dag aan hem en nu gaan er dagen voorbij dat ik niet meer aan hem denk...

Marianne

marianne laenen schreef op vrijdag 3 juli 2009, 22:00:


Dank je voor je lieve woorden marianne, tis zo hard. Ik heb een stukje van de manen van hem genomen en dat is idd fijn. Tis zo moeilijk te accepteren dat hij er niet meer is, ik vind gewoon geen woorden....