Pascal de Boer schreef op dinsdag 30 juni 2009, 18:34:


Tsja, ik was er al bang voor. Een eenmaal in gang gezette hoefbevangenheid is vaak niet meer te stuiten.


Dat komt doordat het hoefbeen nu zakt.


De zool raakt nu enigzins onstoken door de druk van het hoefbeen erboven.

Helaas wijst alles erop dat het nu toch echt een klassieke hoefbevangenheid is.


Hoe ongemakkelijk het ook is, beweging is toch echt (letterlijk) de eerste stap naar genezing. Overdrijf het niet, maar probeer er wel enige beweging in te houden. Misschien een paar minuutjes per keer, een aantal keer per dag. Liefst over een mooie strakke ondergrond als je die hebt (gladgestreken beton, vlak asfalt) maar wel absoluut zonder losse kleine steentjes erop. Als je dat niet hebt is lopen door een beetje modderachtige ondergrond ook al goed (ja, ik weet het, de weersomstandigheden werken niet mee; maak desnoods ergens kunstmatig een modderpad).


Het lijkt me geen kwaad kunnen om even na te gaan of er, behalve de emmer wortelen, geen dieper liggende oorzaak aanwezig is, zoals een ontsteking ergens. Maar omdat je die emmer wortelen hebt genoemd denk ik dat dat waarschijnlijk de trigger is geweest.

Aan de hoefbevangenheid zelf kan de dierenarts niets doen. Hij zal je wellicht stalrust aanbevelen (= achterhaald), doorverwijzen naar de hoefsmid (= afschuifpolitiek), pijnstillers (bute) voorschrijven (= symptoombestrijding). Sommigen schrijven antibiotica voor (= volkomen onzinnig omdat hoefbevangenheid geen bacteriele oorzaak/component heeft). Veel meer kun je helaas niet verwachten.

Sterkte. Het is een buitengewoon nare aandoening, maar velen zijn je al voorgegaan en hebben hun paard er weer bovenop gekregen.

Wat de pijnbestrijding betreft, dit heeft voor- en tegenstanders. Ikzelf zit er een beetje tussenin. Als het echt niet meer te harden is kan pijnbestrijding erg diervriendelijk zijn, maar tegelijkertijd heeft die pijnbestrijding ook weer zijn nadelen.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Unartica schreef op donderdag 2 juli 2009, 19:35:


Het kan inderdaad helpen, maar alleen wanneer het binnen een kwartier na het ontstaan van hoefbevangenheid wordt gegeven. Probleem is dat er in dit stadium nog geen symptomen zijn, dus met andere woorden: behalve in labaratoriumomstandigheden waarin je weet dat je het paard hoefbevangen gaat maken heb je er verder niets aan.

Zodra de hoefbevangenheid eenmaal begint treedt er een sneeuwbaleffect op: de cellen van de laminae zwellen op wanneer ze ziek worden, de zwelling kan geen kant op omdat aan de ene kant het hoefbeen zit en aan de andere kant de hoefwand, en hiermee wordt de doorbloeding voor de rest van de witte lijn (laminae) afgekneld. Die sterft dus, en de afgestorven cellen zorgen ook weer voor een zwelling. Geen enkele bloedverdunner kan dit sneeuwbaleffect dan nog stoppen.

Bloedverdunners hebben zelf ook nadelen: ze vergroten de kans op bloedingen (onder andere in het spijsverteringsgestel, veroorzaken maagzweren) en maken het stollen moeilijker.


Gerrit Smit heeft gelijk, maar ook insulineresistentie is een gevolg van een verkeerde voeding. Het is een welvaartsziekte, vergelijkbaar met diabetes type II (Voorheen ouderdomsziekte genoemd, maar omdat het nu zelfs ook al voorkomt bij pubers noemen ze het nu type II). Jarenlang een overschot aan koolhydraten, overgewicht en te weinig beweging, zijn de boosdoeners.

De voedingsindustrie, zowel bij paarden als bij mensen, heeft er baat bij de misleiding in stand te houden. Voor paarden zijn brokjes zogenaamd onmisbaar, en bij mensen wordt vet onterecht als dikmaker aangewezen en worden koolhydraten aangeprezen.


De enige link die ik zie tussen hoefbevangenheid met het al dan niet bemesten van gras, is dat hoefbevangenheid juist eerder optreedt bij onderbemest gras/hooi!
Onderbemesting van gras werkt tekorten in de hand. Wat er niet in de bodem zit kan het gras
ook niet in zich hebben. Het fructaangehalte van onderbemest gras en hooi is dan ook veel hoger, omdat het gras wel suikers kan maken, maar voedingsstoffen mist om te groeien. Voor het maken van suiker is slechts water, kooldioxide en licht nodig, en die hoeven (met uitzondering van water) dus niet in de bodem te zitten. Suiker maken kan altijd, ook bij zware onderbemesting. De suiker weer gebruiken van de groei kan daarentegen alleen als alle andere benodigde stoffen aanwezig zijn, en is dus afhankelijk van de bemesting.

Voor wie het naadje van de kous wil weten: De formule van glucose (de elementaire suiker) is C6-H12-O6. Dus 6 koolstofatomen, 12 waterstofatomen, en 6 zuurstofatomen.
Waar komen deze stoffen vandaan?
1) Je neemt 6 CO2-moleculen (CO2 is kooldioxide, en zit in de lucht). Dit levert je 6 C-tjes op, en 12 O-tjes.
2) Daarbij voeg je 6 watermoleculen (H2O). Dit levert je 12 H-tjes op, en 6 O-tjes.
3) Tel de hele boel op, en dan heb je genoeg om C6-H12-O6 te maken.
4) Goed geteld? Eh... er zijn behalve de suiker nog 12 O-tjes over. Die O-tjes groeperen zich als 6 paartjes, en dan heb je dus 6 O2's. O2 is... zuurstof! En die zuurstof wordt als afval afgegeven aan de lucht. Zo, nu weet je gelijk waarom planten zuurstof maken. Het is een afvalproduct bij de productie van suiker!

Reden waarom ik dit schrijf is om te benadrukken dat je voor het maken van suikers niets, maar dan ook niets, anders nodig hebt dan kooldioxide en water, en zonlicht om de omzetting in gang te zetten. DE SUIKERPRODUCTIE IS DUS ONAFHANKELIJK VAN DE BEMESTING!

Bemesting zorgt ervoor dat de plant die suiker kan gebruiken om te groeien, en dus omgezet wordt in celwanden en dergelijke, en dus het suikergehalte daalt.

Van suiker raakt een paard hoefbevangen, van celwanden niet...

Verder gaat het er bij het ontstaan van insulineresistentie altijd om het trio "te weinig beweging, te veel koolhydraten, overgewicht". Het paard betrekt bij gras en hooi zijn energie voornamelijk uit de houtachtige celwanden, als het gras minder bemest was blijven de stengels korter, en moet je er meer van voeren, en uiteindelijk krijgt je paard dus net zoveel binnen.


Aha, je wist het dus al! Als de raphazen dus een bodemonderzoek laten uitvoeren, en aanvullen wat de grasplant nodig heeft om te kunnen groeien!

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

e m kraak schreef op zaterdag 4 juli 2009, 15:44:


Uiteraard. Daarom zeg ik ook, zorg dat er in de grond zit wat er nodig is om de grasplant te laten groeien. Dat hangt dus inderdaad van de soort grasplant af, maar in de gangbare weides is die keus niet zo groot.


Dat zeg ik ook niet. Ik gebruik "de grasplant" als aanduiding voor de soort grasplant die de vraagsteller heeft. Die is niet nader gespecificeerd, dus mag de vraagsteller zelf invullen.


Minder gras voeren maar dan wel met een hogere voedingswaarde hoeft natuurlijk niet perse te betekenen dat het paard minder lang met eten bezig hoeft te zijn. Daar zijn wel wat truken voor.


Ik ben helemaal met je eens dat het voor paarden beter zou zijn om ze minder "rijk" gras te voeren. Gras dat van zichzelf minder rijk is, en niet door een rijke grasplant zijn voeding te onthouden zodat hij wat armer wordt. Met een andere vegetatie die het in een voedingsarmere bodem nog prima doet. Dat zou ideaal zijn. Alleen dan heb je ander gras nodig dan wat er in de gangbare weide voorkomt, en je hebt veel meer grond nodig dan de gemiddelde paardenbezitter tot zijn beschikking heeft.

Maar waar het in mijn antwoord over ging, was het idee dat je een gemiddelde paardenwei, door niet meer te bemesten, geschikter zou kunnen maken voor paarden die gevoelig zijn voor hoefbevangenheid, eigenlijk helemaal niet zo'n goed idee is. En gelukkig ben je het daar met me over eens.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."