Esther schreef op dinsdag, 16 november 2004, 12:05:
> Bianca_6 schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:22:
>
>> Esther schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:11:
> denkt oooooo bedoel je dat, dan is er toch wel wederzijds begrip
> en vertrouwen. Geen minachting dus.
>
> Groetjes Esther
Ik denk dat het ook weinig met schijt en minachting te maken heeft Esther.
Ik snap de redenatie van de meeste wel hier maar ik denk dat het toch een hoop afhangt van hoe het paard het geleerd/gewend is
Bij Miranda , mijn paard , kan ik bijv. alles doen zolang ze het stalhalster om heeft.
Als ik die in een stal zet om af te zadelen (ja daar zijn die stallen ook makkelijk voor) ligt er altijd hooi in een hoek waar ze van staat te eten.
Ik kan dan gewoon mijn gang gaan zonder dat ze ook maar iets zal doen en moet dan zelfs achter haar langs lopen om de stal uit te komen en het zadel weg te hangen maar zou ook zo onder mijn paard door kunnen kruipen..
Haal ik het stalhalster van haar af....dan kan ik dat niet meer doen.
Dat is voor haar een teken dat ze echt vrij is en haar paardse leventje weer kan volgen.
Geen rekening meer moet houden met mensen en hun gedachtes?
Het halster haal ik er dan ook pas af zodra ze de wei weer in gaat.
Het andere paard dat we hebben kun je juist juist weer ten alle tijde benaderen , onder of achter door kruipen, die zal nooit uithalen , ook niet als hij eet.
Ik ken dit paard nu een jaar of 6 en alles en iedereen liep om hem heen terwijl hij rustig stond te eten.
In al die jaren nog nooit iets uitgehaald dus mag ik toch verwachten dat hij dit ook niet zomaar zal gaan doen.
Hij is het gewoon gewend dat je met hem bezig bent als hij eet???
Hij weet dat wij niet op zijn voer uit zijn maar juist de verstrekkers van dat voer zijn ?
Het is in mijn ogen dus ook afhankelijk van het paard, wat het karakter van het paard is.
Ik denk daarnaast dat het ook heel veel uitmaakt in wat voor een verhouding je met je paard staat. Daarom begin ik steeds meer te twijfelen aan het dominantie gedoe.
Ik zie dat paarden die vriedjes zijn elkaar niet trappen, ook niet bij het eten maar juist beschermen en toelaten....
Paarden die dominant zijn of daarvoor moeten/willen vechten wel.
Als je dus jezelf op zou stelllen als vriend en ook als zodanig geaccepteerd wordt door je paard, zou je dus geen angst hoeven te hebben.
Angst voor een paard moeten hebben lijkt mij een hele slechte basis
om met een paard om te gaan.
Vertrouwen en vriendschap lijkt me een betere.
Een paard dat in de wei of bak de kont naar je toe draait is in mijn ogen niet echt geintresseerd in de dingen die jij van plan bent te gaan doen.
Kan zijn omdat het niet leuk genoeg is, te moeilijk of juist te makkelijk of gewoon omdat i geen zin heeft zoals ook wij dat wel eens hebben.
Gr. Nick Altena
met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer
Warboel
