Piet schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:25:


Hee zeg, het was maar voor te lachen, over dat mirakel!
Had er een smiley moeten bijzetten, sorry was dat vergeten - maar de glimlach stond op dat moment écht wel op mijn gezicht!

Natuurlijk weet ik dat het met kleine stapkes zal moeten gaan.
En het is me trouwens al een paar keer gelukt om zijn 4 voeten te krijgen, maar het duurde altijd zoo lang! Dat was dan wel zonder clickeren of beloning en hij is nogal zot van worteltjes. (Heb dus gisteren al zo'n kilo in blokjes gesneden..)

Maar als hij zijn voet eenmaal gegeven heeft is het doorgaans geen probleem meer om hem op de hoefstandaard te houden. Dan is dat terug zijn 4e been (vroeger zei de hoefsmid altijd dat hijzelf als 4e been fungeerde).

Ik denk trouwens dat je nog niet zo snel uitgepraat zult zijn ... zeker niet na die Keizer Karel of dat Parkske

Het zal ons lukken, je zult wel zien: ik wil, ik kan!

Piet schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:25:

knipknip

Hey, niet te bescheiden hoor! Mirakels bestaan echt !
Enkele voorbeelden:
- Ons oud hooi is op mirakuleuze wijze verdwenen (ook voor insiders )
- Ons paard is op mirakuleuze wijze uit zijn depressie geraakt, sinds hij niet meer op stal staat.
- Ook is hij op mirakuleuze wijze grotendeels zijn angst voor bossen kwijtgespeeld.
- Hij kan op mirakuleuze wijze apporteren.
- Ze kunnen nu op mirakuleuze wijze op de meeste ondergronden vlot wandelen.
- ...

Nu, ipv. mirakels kunnen het ook spoken zijn die dit veroorzaken want ik krijg de laatste tijd geregeld de vraag: Wat spookt gij tegenwoordig toch allemaal uit met je paarden?
Tja...
En ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat al dat gespook of gemirakel alleen nog maar erger gaat worden.
Ik begin er geloof ik verslaafd aan te worden.

Alleszins: houd ons op de hoogte.

Veel succes,
Lena

Lena schreef op vrijdag 6 maart 2009, 17:28:


Toch wel een mirakeltje gisteren...
Piet en ik hebben goed gespeedclickered met Billy om de voeten te geven (en te houden) en dat ging eigenlijk heel goed. Nu ja, Billy is gek op worteltjes en heeft bijna een halve kilo opgesmikkeld ondertussen

Dan iets teveel gebabbeld (ja, Piet is niet zo snel uitgepraat ) zodat we met Tachat niet meer aan de gang konden.
Maar... hij is zijn tang vergeten!
Dus wat doe ik achteraf: er van profiteren om toch Tachat zijn voorste voeten te vragen.
Het heeft nog wel een tijdje geduurd maar ik heb het gedaan gekregen om zowel de rechter (is de moeilijkste want dan moet hij op zijn slecht been steunen) als de linker voorvoet te krijgen en lang genoeg op de hoefstandaard te kunnen houden om met de tang er genoeg af te knippen! En dat alles zonder daarna rugpijn te hebben van mij te moeten forceren!
Als dat geen mirakel is!

Als het mij lukt ga ik vandaag proberen wat te vijlen en verder af te werken.
Blijkbaar is zijn vertrouwen in mij toch echt wel aan het beteren want ik vind dat hier wel degelijk een mirakel gebeurd is!
Ligt het aan het mirakelhooimuurtje (ik probeer er binnenkort eens een foto van te plaatsen) of aan het feit dat ik dankzij Piet meer zelfvertrouwen aan het krijgen ben, of aan een combinatie van beiden? Ik weet het niet.

Maar het maakt me alleszins heel blij !!

Dank je wel Piet! Hopelijk mis jij je tang nu niet teveel...

Anne Marie

AMA schreef op zaterdag 7 maart 2009, 12:28:


Jawel , as. zaterdag bij de bekapcursus...Daar knip ik de hoefwand van een bevangen voet -en die zijn er altijd wel- in de toon weg om mensen te laten zien waar dan de punt van het hoefbeen dan zit...
Maar ok, ik gebruik mijn ijzerverwijderingstang wel.
Het mirakelhooimuurtje is vooral een muurtje om paarden aan enge dingen te laten wennen. Plastic zeilen die klapperen als een gek in de wind en waar de very cool and sophisticated Sir Billy geen vin van verroerde. Knap hoor!
Mooi dat het lukte met Tachat! En dat babbelen van Piet valt wel mee, hij kan vooral goed luisteren

Piet schreef op zaterdag 7 maart 2009, 18:46:


Absoluut, en ik kan ook goed babbelen

Heb vandaag geprobeerd om Tachat zijn achtervoeten ook eerst wat te knippen.
Heb eerst de moeilijkste gedaan, rechtsachter (dan moet hij op zijn slechte been leunen). Het duurde wel een tijdje, maar uiteindelijk heeft hij zijn voet toch gegeven.
Op de standaard en ik kreeg genoeg tijd om heel de hoef rond een stukje af te knippen.
Ondertussen was het effe paniek geweest waarbij de andere 2 naar voren renden als zot. En Tachat moest bij mij blijven staan, heeft ie nog zelfs vrij rustig gedaan ook!
Heb hem dan even vrij gelaten en hij ook als gek ervandoor...

Wilde daarna nog zijn linkerachtervoet doen. Die geeft hij makkelijkst (staat heel dikwijls in rust, kan je hem zo oppakken). Maar toen weer terug dat scenario dat er iets angstigs gebeurde. Ben dan maar gestopt.
Zal morgen nog eens proberen.

Ik weet niet wat het was, iemand die op straat zijn paard uit de wei aan de overkant haalde en wegleidde? Onze hond die achter het hooimuurtje kwam kijken? Geen idee.
Dat is ook wel moeilijk als je aan die voeten werkt, om dan ook nog de omgeving in het oog te houden.
Morgen blijft de hond thuis, hopelijk kan ik dan nog goed verderwerken.

Ben alleszins fier op ons dat we het al zo goed doen.
In kleine stapjes, maar het gaat vooruit.

En die tang van jou is magic, Piet! Met de mesjes is het soms zo moeilijk om de juiste kracht te zetten om door die hoefwand te geraken. Met de tang gaat dat zoveel makkelijker. Ik overweeg om me er toch ook een aan te schaffen...
Zelfs al zal ik ze in een later stadium misschien niet (veel) meer nodig hebben.

AMA schreef op zaterdag 7 maart 2009, 22:31:


Je moet ook niet snijden in een hoefwand.... hoewel steunsels natuurlijk ook hoefwand zijn.
Ik zou gewoon blijven oefenen met hem, veel belonen voor goed gedrag, dus je rate of reinforcement zo hoog mogelijk houden en zo vaak mogelijk een paar halen met de rasp erover.
Bij optimale groei groeit een hoefwand, ruim gerekend, een centimeter per maand.Dat betekent 2,5 mm per week, trek daar nog eens wat slijtage af en we praten over misschien 4 of 5 halen met de rasp.
Als je je paard ondanks zijn ziekte geleerd hebt zijn voet te geven, dan duurt dat zo kort dat hij het niet vervelend en jij het niet zwaar vindt.
Het grote voordeel is dat een eenmaal bereikte goede stand van de voeten zo blijft en je kunt mienemeuten of een mm korter of langer de lengte is waarmee je paard het beste en gezondste loopt.
Het enige wat dat in kwaliteit overtreft is totale natuurlijke slijtage waar de groei zich op richt, mee in evenwicht blijft en waardoor je die 'stonecrushing' feet krijgt, omdat alles wat aan die ondergrond wordt blootgesteld keihard en min of meer slijtvast zal worden.
Maar daarvoor moet je kilometers harde ondergrond onder de voetjes door laten glijden.
Zo'n tang moeten gebruiken is eigenlijk op z'n Amsterdams gezegd kwaliteit-kak. Je bent dan niet beter bezig dan een traditionele smid, die eens in de tig weken een stuk van de voeten aframt en tegen zijn klanten zegt, we zullen hem even rechtzetten en de voetas verbeteren, want oei, wat staat hij weer scheef. Desnoods het hele leven van het paard lang.
Natuurlijk begrijp ik dat je nu die tang gebruikt hebt. Ik had het ook gedaan als we eraan toe gekomen waren, maar soms vliegt 2 uur voorbij.
Maar dit was een noodgeval en zeker niet zoals je het moet doen in de toekomst. Gewoon elke week even ermee bezig zijn, dan is het eigenlijk niet meer werk dan de voeten uitkrabben.
Zo gauw je er een stuk kunt afknippen heb je het te lang uitgesteld. Dus waarom een tang kopen?

Piet schreef op zondag 8 maart 2009, 1:23:


Eigenlijk omdat ik op dit moment nog niet genoeg kracht heb om mijn 3 paarden zo regelmatig genoeg eens wat bij te vijlen.
Ik besef dat hierdoor de hoefwand telkens nog wat te lang is. Ik hoop ook dat ik in de toekomst de hoeven zal kunnen onderhouden zoals het hoort en dan heb ik die tang niet meer nodig. Maar nu, op dit ogenblik nog, weet ik dat ik dit nog niet aankan. Wanneer ik er dan aan kan beginnen, dat er dan inderdaad teveel af moet en dat krijg ik met mijn mesjes niet gedaan... dus stel ik het uit en zijn we nog verder van huis.

Het is voor die overgangsfase tussen nu en de dag dat ik het 'goed' kan (vooral dan vwb mijn fysieke kracht). Het is dan tijdelijk nog niet beter dan de hoefsmid te laten komen om hetzelfde te doen, maar op termijn evolueren we wel naar de juiste manier.

Ik vermoed trouwens dat dit het probleem is van velen die zeggen dat zelf hoeven onderhouden zo 'zwaar' is. Dat het die overgangsfase is die moeilijk is, zowel voor jezelf als voor je paard. Als je dan weet dat je met een tang toch een stuk sneller vooruit kan gaan is het wellicht makkelijker vol te houden?

Wat zijn de meningen hierover van andere 'beginnende' zelf-hoeven-onderhouders?

AMA schreef op zondag 8 maart 2009, 14:25:


Nog ni zo lang geleden heb ik hier geschreven dat ik het harde labeur vond om de hoeven te doen. Het langste dat ik erover gedaan had voor 1 paard was bijna 2u! Alle chance da ik toch zo'n brave beestekes heb voor zoiets zenne
Vraag me ni wat er veranderd is want ik weet het ni maar ik doe nu 40 min voor een paard (na 4 weken er niets aan te doen) en vond het een pak minder zwaar dan enkele maanden geleden. Ge wordt het gewoon zeker? 't Zal ook wel te maken hebben met de natte periode, maar toch.
Het enige waar ik nog bang voor ben, is om er te veel af te doen. Dermee da ik ze niet regelmatiger bijwerk. Ik ga nu de tussenposes telkens wa reduceren en we zien wel.

Britt Claeys schreef op zondag 8 maart 2009, 21:54:


Britt, werk je dan gewoon met de vijl en de mesjes of heb jij een tang nodig?

Voor Tachat moest ik meer dan 2u tellen om alleen de voorste of de achterste voeten te doen! Ik doe ze nu in stukjes, probeer elke dag 1 of als het heel goed gaat 2 na mekaar.
Maar dat is ook omdat ikzelf nog niet goed in mijn energie zit.

Realiseerde me achteraf dat die 'fysieke kracht' waarover ik het heb verkeerd kan begrepen worden. Het is niet de kracht is die nodig is om te vijlen of zo.
Het gaat dan gewoon over het feit dat ik door mijn burnout nog regelmatig op 'nul' kracht zit. Dan moet ik zelfs hulp vragen om het hooi in de bakken te leggen. Op die dagen moet ik er nog niet aan denken om een voet te vragen, laat staan die uitkuisen of gaan bijvijlen...

Maar het is aan het beteren (zeg ik dan altijd tegen mezelf)!

AMA schreef op zondag 8 maart 2009, 23:13:


tja "tegen jezelf" kan je dat blijven zeggen !!!

Britt Claeys schreef op zondag 8 maart 2009, 21:54:


Ik neem aan dat wanneer je er 40 minuten aan gewerkt hebt de voeten van je paard zijn zoals je ze wilt hebben en heb je er niet teveel afgehaald. Ik begrijp dus niet goed waarom je bang bent ze te 'kort' te maken. Je ziet toch wanneer de voet goed is?
Het betekent dat je 10 minuten aan een hoef bezig bent.
warom dan niet eens per twee weken 5 minuten, dat is 10 minuten aan de voorhoeven en de week erna allebei de achterhoeven... weer 10 minuten.
Zo is het nooit meer werk dan 10 minuten per week en hoe meer ervaring hoe sneller het gaat.
Of.... deel dat weer door midden en maak er elke week van , da's 10 minuten voor een heel paard en dan wordt het echt niet meer dan een klusje.

AMA schreef op zondag 8 maart 2009, 23:13:


Nope, geen tang.
Idd, geen fysieke kracht. Khad hier ook gezegd toen dat mijn hand blauw zag na zo'n bekappingsbeurt, ahum
Toen heb ik hier gelezen dat ik veel te veel druk zette, ik let er nu op en voila 't ga goe eigenlijk.
Over een burn-out weet ik eigenlijk weinig, heb je professionele hulp gezocht? De komende lente doet hopelijk ook al wat voor je energie.