van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 15:52:
> openmind schreef op dinsdag 3 maart 2009, 14:36:
>
>>
> Gatver , Ik dacht dat ik er gevoelsmatig nou ook wel achter kon
> staan , om niets meer te doen , maar dat is dus niet zo.
>
> Gr Esther
Hallo, Esther,
Ik weet hoe je je voelt. Indy is ook zo'n hopeloos geval. Ik heb al zo verschrikkelijk veel geprobeerd en het verbeterde ook iedere keer wat, maar dan toch steeds weer een terugval. Even verstappen en weer van voren af aan beginnen. Indy heeft door haar val blijvende schade opgelopen, dan met haar schouder erbij - feest. Ze heeft erg goede dagen, dan merk je nauwelijks wat aan haar en dan maken we wel eens een ritje, wat erg goed gaat. Dan heeft ze plotseling weer dagen dat ze ataxie verschijnselen vertoont, geen idee hoe het komt, er is ook geen patroon in te ontdekken. Ze gaat dan bijvoorbeeld met haar linker voorhoef op haar rechter staan en dat soort vreemde dingen. Ze neemt het niet waar dat ze dan haar rechter voorhoef moeilijk op kan tillen. En ja, de kosten rijzen de pan uit, steeds weer nieuwe behandelingen, beloftes, slechts enkele behandelingen nodig, slechts twee maand rechtrichten en mevrouw is weer als nieuw. Het mocht niet baten. Op een gegeven moment moet je het accepteren denk ik. En Happy Athlete heb ik er ook bij gehad. Erg goed, maar de behandelingen moesten zo vaak herhaald worden, dat kon ik gewoon niet betalen.
Ik laat nu twee keer per jaar een mevrouw langskomen die meer blijvend succes heeft dan de anderen, ze komt a.s. donderdag weer. Dat is het enige wat ik nog voor Indy doe, steeds weer die mensen die aan haar zitten, is vast ook geen pretje voor haar, steeds dat gebuig en getrek. De mevrouw die langs komt, mag ze erg graag. De behandeling heeft aardig succes en houdt ook aardig lang aan. Indy voelt zich duidelijke beter als ze geweest is. Ik probeer geen nieuwe dingen meer uit - volgens mij heb ik ze allemaal gehad, op de zweverige varianten na. En die wil ik niet proberen.
Sterkte, Esther. Ik weet het, het vreet aan je. Mijn vriend heeft een hartig woordje met me gesproken - het ging alleen nog maar over Indy. Hij heeft ontzettend veel begrip en is heel gek met haar, maar hij zag wat het met mij deed, ik ging er aan onderdoor.
Ik heb gelukkig toch afstand kunnen nemen en hou niet minder van Indy, maar ik heb voor mezelf het kunnen afsluiten. Hoop sterft het laatst, ik weet het, maar Indy zal voor 99% niet meer beter worden. Ze kan goed met haar beperkingen omgaan, ik gelukkig ook. Ik koester wat ze nog kan.
Monique
Warboel
