Eddy, ik snap even iets niet.
Wat vind jij er nou zo erg aan dat paarden en andere dieren met een bal spelen? Het lijkt mij voor paarden juist een prima anti-schrik training, zo'n vreemd gekleurd voorwerp dat alle kanten (voor een paard in het begin onvoorspelbaar) oprolt.
En maakt het iets uit dat ze het misschien wel uit een vorm van verveling doen? Wij kunnen een paard, zelfs in een kudde, onmogelijk bieden wat hij in het wild zou hebben. Want ook die kudde, blijft een door ons samengestelde groep, de paarden kunnen echt niet zelf kiezen.

Onze Willem speelt ook graag met voorwerpen die hij in de bak en op het land tegenkomt. Een groot stuk plastic, wegwerk-kegels en een specie-kuip, alles moet eraan geloven. Ik laat de kegels na gebruik expres in de bak staan en vind ze iedere dag op een andere plaats terug. Er heeft jaren terug bij ons in de krant eens een serie foto's gestaan van een jong paard, dat vanuit zijn weiland een kegel van de weg af jatte en daarmee ging spelen.
Bij ons lag er op een gegeven moment een oude voetbal op het land, hoe hij er gekomen was, Joost mag het weten. De drie toenmalige paarden reageerden allemaal verschillend. Froukje vond het reuze interessant en ging er tegen schoppen, oude Jolah bleef op een afstandje staan kijken en bange Fjordson verschool zich achter haar, om maar zo ver mogelijk bij dat enge ding vandaan te blijven.

En ook de honden creëren hun eigen spel. Bella heeft nooit geleerd met ballen en stokken te spelen, maar een herfstblaadje dat speels over het erf of de weg dwarrelt, daar moet ze toch écht achteraan.
En ook onze zeer zelfstandige, muizen, vogels en alles vangende kat vindt blaadjes en takjes prachtig om mee te spelen, terwijl er aan prooi toch echt geen gebrek is.

Mij lijkt spelen een zeer gezonde en ontspannende manier van bezig zijn. Laat de paarden, die dat willen, spelen met een bal, dan spelen wij wel weer met onze paarden.

Els.

e m kraak schreef op dinsdag 23 december 2008, 17:05:


Over scheefheid bij mensen,

Mijn moeder (74 jr.) loopt ontzettend scheef naar links, linkerschouder is afgezakt. Haar zus (82 jr) loopt ontzettend scheef naar rechts, rechterschouder omlaag. Ze zijn beiden nog behoorlijk actief en wandelen graag samen. Is een heel leuk gezicht, de beide kleine vrouwtjes, druk babbelend en stevig doorstappend naast elkaar met de lage schouders naar elkaar toe (dat loopt het lekkerst vinden ze).
Trouwens, mijn moeder is rechtshandig, tante linkshandig, ik heb heel sterk het idee dat dat er wat mee te maken heeft.

Els.

Grietsje schreef op dinsdag 6 januari 2009, 16:40:


Onbeperkt voeren is voor sommige paarden inderdaad geen optie. Mijn fjorden worden dan ook te dik.
Er stond laatst ook een bericht op het forum, ik meen van Frans, dat een paard eigenlijk geen verzadigingsgevoel heeft. Het houdt een bepaalde tijd aan van grazen.
Wat wel zou kunnen helpen is een hooidispenser. Een bak met daarin een rooster dat op het hooi ligt. Dat rooster loopt langs geleiders, zodat het paard het er niet uit kan trekken. Het paard doet, doordat het het hooi door de gaten moet trekken, veel langer over zijn hooi en zal niet geneigd zijn in die tijd gras met zand te gaan eten. Hoe fijner het rooster, hoe langer het paard over zijn hooi doet.
Misschien is een graasmasker ook een optie, hoor, maar daar heb ik geen ervaring mee. Ze kunnen daar volgens mij geen hooi mee eten, dus dan wordt het toch al weer moeilijk.

Els.

van lennep schreef op dinsdag 6 januari 2009, 17:49:


He, Esther, wat een pech.
Ik ken dat gevoel, dat je het niet meer ziet zitten als je dieren steeds weer wat mankeren.
Hier is het er nu maar eentje, onze oude hond, maar het zijn er ook wel eens een heleboel tegelijk geweest. Dan lijkt er geen eind aan te komen.

Hou je taai en als het met Maike niet goed gaat, zou ik er toch eerder naar laten kijken.

Els.