Ik vind eventjes de moed om iets neer te schrijven, al was het maar om iedereen te bedanken voor de mailtjes, telefoontjes, smsjes en zoveel meer van steun.

Het is nu 2 dagen geleden maar de pijn zit er nog sterker dan daarvoor. Ik was verdoofd samen met hem maar nu word mijn hoofd wakker. Ik zie steeds beelden in mijn hoofd van hem en zeker het beeld van het afscheid, mijn fiere stoere hengst op zijn rug vastgebonden met een beademingsapparaat in zijn mond. Ik had het zo zwaar en zelfs dan heeft filas mij nog geholpen, hij deed zijn oogje open en keek naar mij. nu was het hij die tegen mij zei "it's okay" net zoals hij vlak voor de operatie hinnikte naar mij toen ik bij hem ging liggen, iets wat hij zelfden deed. De dierenarts zei dat hij nog stuipen zou krijgen bij het spuitje maar niks was minder waar. Hij is gegaan zoals hij was, rustig, kalm.

We waren een team en een deel van mij is mee met hem gestorven. Ik weet dat hij een super leven heeft gehad. Altijd in vrijheid, nooit alleen gestaan en eigenlijk nooit moeten werken. ik probeer me te troosten met die gedachte maar ik kan het maar niet geloven dat als ik naar de pt zou gaan hij niet meer naar de draad zal komen, dat hij zijn poep niet meer naar mij zou draaien om te zeggen "krab daar eens baasje", dat hij niet meer zou bedelen voor een koekje..

Ik voel me verloren, weet niet waarnaar toe en wil al helemaal ni aan de toekomst denken want die is ingestort.
Ik hou de woorden van cindy in mijn achterhoofd" er komt een tijd dat je dankbaar bent dat hij in je leven was" dat ben ik ook want hij was een super paard.

Katja Goovaerts schreef op woensdag 26 november 2008, 9:45:


Katja toch....
Sterkte, niet veel te zeggen nu,

Pien