Bedankt voor de lieve berichtjes en mailtjes.
Ik heb Black niet laten inslapen, hij is uit zichzelf heengegaan. In overleg met de DA gingen we nog 1 nachtje wachten, dat kon wel volgens haar, ze wou nog even vechten en met die morfine ging dat wel. Ik heb 4m geleden ook 's avonds voor zo'n keuze gestaan en als ik toen had beslist om hem te laten inslapen, had hij geen mooie laatste zomer gehad. Dat hele kleine sprankeltje hoop flitste weer door mijn hoofd.
Gisteren heb ik me vrij sterk kunnen houden, maar hij werd zo afwezig en toen ben ik beginnen snikken als een klein kind. Hij werd terug alert en keek me aan, precies of hij me zei of het wel goed was zo. De laatste keer dat ik ben gaan zien gisteren, draaide hij zich om. Ik mocht hem wel strelen maar ik kon zien dat hij liever gerust gelaten werd, ik heb dat gerespecteerd. Als ik kon merken dat hij mij nodig had, had er heel de nacht gezeten maar je moet het moment zelf bekijken en je eigenbelang opzij kunnen zetten vind ik.
Vanmorgen stond ik er van zodra het licht was, voorgevoelens had ik wel maar dat wil je nog even naast je neerleggen. Hij lag neer en bewoog niet meer, heb nog 2 maal zijn naam gefluisterd voor het tot me doordrong, heb me even naast hem gezet. Enkel de mensen die gevraagd hadden om iets te laten weten, heb ik een berichtje gestuurd, de antwoorden niet meteen gelezen en ik wou niet bellen om niet te knappen voor mijn stage. Dat uurtje is me gelukt, moeizaam maar kzat op automatische piloot. Toen ik daarna in de auto zat, kon ik me niet meer inhouden, ik had me al sterk genoeg gehouden.
Ik heb nog vele uren op de wei doorgebracht, dat was eigenlijk de enigste plek waar ik tot rust kwam. Nobody, Jeanneke en Soraya waren rustig lief, niet het gewoonlijke bekkengetrek om de meeste aandacht te krijgen en ze schijnen er niet veel last van te hebben. Ik heb ook veel naast Blackske gezeten, heb hem nog wat gestreeld en tegen gesproken. Rond 5u zijn ze gekomen om hem naar voren op de oprit te doen, dan heb ik afscheid van hem genomen want daar wou ik ni bij zijn. Ik heb een grote pluk manen en zijn staart als aandenken, noem me maar emotioneel maar mentaal helpt het wel om nog een stukje van hem te hebben.
Uiteraard zit ik nog met de vraag of ik hem niet beter gisterenavond had laten inslapen en niet egoïstisch nog een nacht te wachten. Maar ik heb bevestiging gekregen dat hij niet veel heeft kunnen afzien door die morfine en alle andere pijnstillers. Hij lag ook mooi in de stal, hij heeft niet gesparteld, alles lag nog netjes. Ik denk dat hij vrij rustig is ingeslapen op een manier hoe hij het zelf wou, alleen zonder veel tamtam. Zo is hij ook altijd al geweest...

Cindy Helms schreef op woensdag 5 november 2008, 13:02:


Als je niemand vindt, neem ik hem wel voor op de wei. Maar wel pas wanneer hij zelfstandig genoeg is om daar te zitten want een met een kat thuis komen is echt niet te doen met de honden (en ik mag er zelfs ni mee binnen vrees ik, ben de enige kattenliefhebber thuis) en een kat van 5 weken is mss wat te vroeg om daar alleen te zetten?
We geven de straatkatten eten op de wei, minstens 2 keer per dag maar eigenlijk zijn we te week en krijgen ze eten wanneer ze het komen vragen. Er zijn dus vriendjes genoeg, hij heeft dan vrijheid en krijgt eten wanneer hij het komt vragen. Een huiskat zal hij dan ni worden maar wel een knuffel-wei-kat.

Cindy Helms schreef op woensdag 5 november 2008, 16:30:


Grote kat bang van kleine kat?
Goed, laat maar iets weten.