stumperd schreef op vrijdag 8 augustus 2008, 11:45:


Als je iets echt wilt, dan wil je er moeite voor doen en daar ligt vaak het probleem: het echt hard genoeg willen. Ik ken nog vele mensen met paarden op een manege en 2 ervan zien echt in dat een paard beter af is op een weide dan in een stal, maar... die moeite dat ze ervoor moeten doen is er precies teveel aan. Alle dagen stront scheppen, eten geven, ... zien ze niet zitten, das toch gemakkelijk op een manege hè, daar wordt dat voor jou gedaan. Ik heb ze een adres gegeven van een wei die te huur stond in de buurt, eerst waren ze erg enthousiast maar na nog eens na te denken wat er allemaal bij komt kijken hebben ze toch afgehaakt. Ik ben ze al een hele tijd aan het bewerken omdat ze het ergens wel willen, maar ik vrees dat mijn moeite toch tevergeefs is spijtig genoeg.


Nu heb ik veel hulp van mijn bompa die er overdag veel zit, maar het eerste jaar dat ik op de wei stond, stond ik er alleen voor en kon ik in de week ook alleen maar 's avonds gaan. Ze hadden het niet slechter hoor, zolang je ervoor zorgt dat er genoeg eten is voor 24u. Het is wel nadeliger dat ze dan iets mankeren, maar je kunt aan de mensen die in de buurt wonen vragen of ze een oogje in het zeil willen houden en hun je telefoonnummer geven voor het geval er iets is.


Oefening baart kunst en je kent toch mensen die je willen helpen en waar je terecht kunt met je vragen?


Awel hè, mijn vriend heeft jaren geleden gereden maar is nu helemaal paard-af en dan bedoel ik echt helemaal. Het lukt me toch ook.


Dat afspreken om samen in de piste te gaan rijden heb ik nooit gesnapt, je bent toch met je paard bezig? En als je zo wilt tetteren terwijl je rijdt, dan kan je beter erna in de kantine afspreken vind ik. Ik denk dat een paard dat ook niet leuk vindt om zo'n kwebbelende afwezige ruiter op z'n rug te hebben.
Commentaar geven op elkaar in een manege is precies een sport op zich geworden. Horen, zien en zwijgen was daar altijd mijn motto, hoewel mijn gezicht soms wel boekdelen kan spreken.


Dat wedstrijdgebeuren hè, ik heb dat nooit begrepen. Vroeger ging ik er soms naartoe om voor vrienden te supporteren maar ik heb me altijd een vreemde eend in de bijt gevonden en ik zit er niks mee in om daar een vreemde eend te zijn


Dat is de clou sè. Mensen die er geen tijd voor willen vrij maken. Ik kan goed geloven dat niet iedereen evenveel tijd ervoor kan vrijmaken maar dan zoek je toch een plek waar er een beurtrolsysteem is, of zoek je een zelf een wei waar nog andere mensen bijkunnen voor die beurtrol?
Zoals ik tegen die 2 mensen ook al heb gezegd: als je op een manege staat, ga je ook wel eens iets drinken en doe je een babbeltje. Tel die tijd eens op en bekijk wat je in die tijd allemaal kunt doen op een wei. Dan kreeg ik het tegenantwoord dat het sociaal leven dan achteruit gaat. Pff, zo is er altijd wel iets hè.
't Is zoals je zegt: ieder zijn keuze

Esther schreef op vrijdag 8 augustus 2008, 13:05:


Wat doet die vent daar in godsnaam met zijn broek tot aan zijn enkels ?

Esther schreef op vrijdag 8 augustus 2008, 13:08:


Da zal hem dan ook geen twee keer doen !!
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen

stumperd schreef op vrijdag 8 augustus 2008, 17:21:


Das waar!!

Conrad van Pruijssen schreef op maandag 11 augustus 2008, 15:25:


Ik heb net een eerste jaar lerarenopleiding achter de rug, dus mijn ervaring is nog maar heel beperkt als leerkracht maar het is wel een feit dat je met meer omgevingsfactoren moet rekening houden dan dat vele mensen denken.
Ik vind ook dat er in mijn opleiding wel de nadruk wordt gelegd op het belonen van leerlingen, dat is in andere scholen mss wat minder maar wij krijgen naar ons voeten wanneer we geen positieve feedback geven bij een goed antwoord. En zelfs bij een slecht antwoord moeten we de lln. eerst positief aanspreken en dan verder op de vraag ingaan bij dezelfde leerling of naar de rest van de klas toe.
Conrad, als je wilt dan wil ik wel een mail naar het departementshoofd van mijn school sturen met de vraag of ze geïnteresseerd zijn in je lezing. Sommige van mijn lectoren zullen ook mss geïnteresseerd zijn, hun kan ik ook wel contacteren.

Esther schreef op maandag 11 augustus 2008, 19:46:


Ik denk dat je wat minder zwart-wit moet denken Esther. Dat jouw zoon het in het bedrijfsleven het goed ervan afbrengt en dat zijn opvoeding uit positieve bekrachtiging heeft bestaan is super, maar dit zal niet voor alle mensen gelden. Veel hangt van de persoonlijkheid van de persoon zelf af.
Een recent voorbeeld van in mijn omgeving: meisje van 19 werkt full time, een collega met meer verantwoordelijkheid neemt een tijdelijke arbeidsonderbreking en die verantwoordelijkheid komt op de schouders terecht van dat meisje van 19. Na enkele maanden blijkt dat het te veel voor haar is en ze staat constant onder druk wat leidt tot enkele fouten. Haar baas heeft tijdens die periode niets positiefs van haar werk gezegd, collega's merken dat ze het moeilijk heeft en 1 is naar de baas gestapt en gezegd dat hij haar eens een schouderklopje moest geven om haar terug te motiveren. Zijn antwoord is dat hij nog strenger tegen haar gaat optreden want zo zou ze het leren. Gevolg: ze heeft onlangs ontslag genomen.
Hij had haar moeten oppeppen en vermelden wat ze goed deed, want ze leverde echt geen slecht werk en dat beseft hij nu, jammer genoeg te laat.
Ik wil hier maar mee zeggen dat het bedrijfsleven wel hard kan zijn, mensen in het algemeen kunnen hard zijn. Eigenlijk was het meisje nog te jong om die verantwoordelijkheden te dragen maar het is een leerproces geweest voor haar. Mensen blijven bijleren en zich ontwikkelen zowel vanuit positieve als negatieve ervaringen en bekrachtiging.
Positieve feedback moet gebeuren, in alle omstandigheden, zowel op het werk, privé als op school. Toch zijn er situaties op school waar er eens gestraft moet worden, net zoals bij de opvoeding door de ouders zelf. Veel hangt af van de persoonlijkheid, de achtergrond, de omgeving, ... van de personen in kwestie.