Vanmiddag was ik een terrasje gaan doen op mijn vroegere manege en kwam aan de praat met een moeder en dochter, die ik al een hele tijd niet meer had gezien, over hun paard. Het paard staat 24/7 op een wei van de manege, is 9 jaar en ze hebben haar 3 jaar geleden gekocht in een vrij belabberde staat.
Het paard is volledig opgeknapt buiten de hoeven. De dochter heeft al een jaar niet meer gereden omdat het paard erg gevoelig loopt ( zelfs ook in de piste en op de wei). Ze hebben al verschillende supplementen en smeersels geprobeerd maar het blijkt niet te werken.
Ik heb het paard zelf niet gezien maar het zou enorme brokkelhoeven hebben waardoor ze erg klein zijn. Erg veel pit is er niet op de wei omdat het beestje (volbloed) duidelijk met pijn loopt. Een harde ondergrond is helemaal uit den boze.
Het paard heeft een tijd op ijzers gestaan en volgens hen zou het paard helemaal opgefleurd zijn omdat ze dan wel pijnvrij kon lopen. Maar ondertussen zijn de ijzers er af en is een hoefsmid al een jaar bezig om de hoeven in orde te krijgen. Blijkbaar knipt hij er nog een stuk af terwijl de hoeven al zo kort zijn. Ze zijn dit beu en gaan een andere hoefsmid nemen. (Ik heb niet veel verstand van hoeven maar ik heb daar nog paarden zien rondlopen die door hem worden behandeld en ze lijken mij allemaal stelterig, klein en hoog, das toch ni zo just hè???)
De mensen hebben echt het beste voor met hun paard maar ze weten niet meer wat ze moeten doen. Een andere hoefsmid is al stap 1 maar ze zijn al 3 jaar de hoeven in orde proberen te krijgen en veel vooruitgang is er niet. Sommigen raden speciaal beslag aan. Ik heb gezegd dat ze eerst eens moeten proberen met hoefschoenen en ze waren er wel voor te vinden. Ik heb hen voorgesteld dat ik informatie ging verzamelen hierover.
Maar ik heb eerlijk gezegd niet veel verstand van hoefschoenen, op het internet vind je veel info terug maar persoonlijke ervaringen van diegenen die hoefschoenen gebruiken, is meegenomen om een idee te vormen.
Ik ga ze ook doorverwijzen naar deze site.
Mercikes alvast!

jan seykens schreef op vrijdag 25 juli 2008, 6:55:


Ja het is een Engelse volbloed, hebben die over het algemeen zwakkere hoeven ofzo?
Ik zei ook dat ze meteen een andere hoefsmid moeten zoeken, diegene die er al een jaar aan bezig is zonder enige verbetering is al veel te lang.
Ik zal is verdere info opzoeken over Renegade's, merci.

Martina schreef op vrijdag 25 juli 2008, 8:35:


Merci voor de tips.

chantalleke schreef op vrijdag 25 juli 2008, 15:32:


Daar zal ik me ook eens in verdiepen, thanx.

Mijn laatste foto's krijg ik hier niet op (ben nu ook wel geen computerkrak ) en die waren van op wandeling, maar ja.
Sinds ik de vorige keer hier mijn gezaag heb geplaatst, ging het pakken beter. Elke dag heb ik geoefend, buiten vorige maandag dan want dat was me hier echt te nat. Den dierentuin en de brug hebben we een aantal keer gepasseerd, maar ik heb wel geprobeerd om altijd een andere weg te nemen. We zijn auto's, moto's, brommers, tractors, een racende buggy (zoiets met een motor, ni me een kindje in) die niet vertraagde, een bende kinderen op fietsen met fluovestjes die van de brug kwamen gekoerst met veel lawaai (en ze zegden dag meneer, merci zenne ), ruiters, koetsen, ... tegengekomen. Soraya was eigenlijk heel braaf, af en toe stopte ze wel is maar ze ging meteen verder wanneer ik het vroeg. Telkens was er iemand mee.
Gisteren was er niemand en wat is er nu mooier om na een werkdag op een warme zomeravond een wandeling te doen met je paard? Dus beet ik effe door en ben alleen op stap gegaan voor maar een klein toertje. Het eerste kleine stukje ging goed tot ik links een weg wou inslaan, daar wou ze niet in hoewel ik er al een aantal keer ben ingedraaid. Ze spande zich helemaal op en met dat bokken in mijn achterhoofd ben ik afgestapt, dan volgde ze wel zonder problemen dus na een paar meter terug opgestapt. Geen probleem meer tot de weg een bocht maakte, ze wou niet verder. Er was helemaal niks om van te schrikken ofzo maar 't was wel de eerste keer alleen dus geven we ze maar wat respijt. Terug afgestapt en weer hetzelfde scenario: ze volgde braaf dus terug opgestapt. Verder ging het goed tot ik bijna terug aan de wei was, ik had haar aan een losse teugel en er zat een daas op haar buik die ze weg wilde doen dus draaide ze haar hoofd richting haar buik. Bij het terugkomen kwam mijn teugel achter mijn voet te liggen, mijn rechterbeen zat dus mee in de teugels. Maar das ni zo erg hè, beugel uit en voet even opheffen. Dat was buiten Soraya gerekend dan want dat vond ze niet leuk. Ze begon wat te springen telkens ik mijn been wou opheffen en op den duur was ze helemaal gespannen. Gespke losdoen dan, maar das ni zo simpel met 1 hand op een rondspringend paard. Ondertussen was er al een auto aangekomen en die kon ni weg want ik was de volledige baan aan het blokkeren. Eindelijk het gespke losgekregen en we konden terug verder.
Wie maakt er nu zoiets mee, ikke natuurlijk
'k Heb er al is goe me gelachen maar als ze zou begonnen zijn met steigeren en bokken en ik zou gevallen zijn had het schoon geweest. In't verolg de teugels maar wat opheffen wanneer ze een daas van haar buik wil jagen
Vandaag gingen we een grotere toer doen maar Soraya had geen zin. Ze staakte al op de oprit. Ze ging sneller achteruit dan ze normaal stapt. Wat kregen we nu? Dit heeft ze nog ni gedaan, buiten dat gisteren 2 keer toen ik alleen was maar dan ging ze zo niet achteruit. Eerst ging ze richting mijn auto, dan richting het moestuintje van mijn bompa. Omdat ik niet wou dat ze 1 van de 2 zou beschadigen ben ik afgestapt en een aantal meter terug opgestapt maar daar kreeg ze het weer. Dan is mijn vriend van zijn fiets afgestapt om Soraya mee vast te houden en dan ging ze vanzelf mee. Juist op straat gekomen ging hij zijn fiets terug pakken en Soraya weer zo achteruit stappen, alleen had ze zich nu al 90° gedraaid en gingen we richting gracht. En tuurlijk zat ze daar ineens in met haar achterbenen, ze verschoot, is er terug uitgesprongen en ze ging vlotjes naar waar ik wou. Tot we op de brug waren, daar kreeg ze het nog eens en later op nog een aantal plekken. Zonder enige reden, er was niks waar ze bang van kon zijn. Voor de rest was ze wel heel braaf en ik heb een aantal keren gedraaft zonder problemen.
Ik vraag me af wat de oorzaak van dat staken zou kunnen zijn, ze gaat achteruit en versnelt wanneer ik benen geef en ik geef haar vrije teugel. Ik denk dat we die zandweggeskes met prikkeldraad dan maar even mijden tot het over is want een gracht tot daar toe, prikkeldraad echt niet!!
Maar de vorige keer ging het de dag nadien vééél beter nadat ik hier had geschreven, dus wie weet is ze morgen weer zo mak als een lammetje

amar schreef op zondag 27 juli 2008, 0:21:


Awel dat vraag ik mij ook af want het is niet dat ze bang is hè want er is niks, ze heeft precies gewoon geen zin. En maar blijven achteruit gaan (vrij snel) zonder dat ze keek naar waar ze ging. Ik moet wel zeggen dat het bokken in mijn achterhoofd blijft zitten waardoor ik misschien wel iets te zacht reageer omdat ze helemaal gespannen is dan.

PaardEnSchool schreef op zondag 27 juli 2008, 7:50:


De behandelingen zijn bezig

eddy DRUPPEL schreef op zondag 27 juli 2008, 10:04:


Dat was ook mijn eerste gedacht, dat ze gewoon met mijn voeten aan't rammelen is, schoon is da nu ze zoveel aandacht krijgt en buiten mag
Dus ik kan het best blijven zitten en doorzetten? Want als ik elke keer afstap zegt mijn buikgevoel dat ze meer en meer gaat staken.

Kimjotj schreef op zondag 27 juli 2008, 13:15:


Awel hè, de klik, het warm gevoel dat je vanbinnen krijgt.
Black was van een handelaar die op de manege stond waar ik lessen pakte, ik reed al meer als een jaar op hem en was er dolverliefd op. Toen de handelaar daar wegging, heb ik hemel en aarde bewogen zodat we hem kochten.
Jeanneke liep ook in de les met kinderen en ik deed halve stal met haar, al snel heb ik ervoor kunnen zorgen dat ze niet meer in de les liep en heb haar gekocht omdat ik haar niet meer kon missen hoewel ik een heel ander paard in gedachten had, ik heb er nog geen moment spijt van gehad.
Soraya sprong direct uit het oog, hoewel ik niet van plan was om nog een paard erbij te nemen kon ik haar niet achterlaten.
Geen enkel volstaat aan mijn oorspronkelijke gedachte van wat ik van een paard verlang, ze hebben allemaal stukjes van die gedachte maar geen enkel is het paard dat ik vroeger 'perfect' vond.
Nu mag er voor mijn neus dat perfecte paard komen te staan, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om mijn paarden in te wisselen.
Tuurlijk vloek ik soms en denk ik 'wat als' maar samen met je paard vorderen geeft meer voldoening.
Wanneer ik dat warme gevoel krijg wanneer mijn paarden naar mij komen gelopen, weet ik dat ik geen verkeerde keuze heb gemaakt. Dat is voor mij het belangrijkste.
Uiteraard ook de gezondheid van het dier, maar al de rest komt wel als je het tijd geeft en eraan wil werken.