Anita Cats schreef op maandag 21 juli 2008, 12:16:


Een geluk bij een ongeluk, fijn voor jou en Zalitha.

Anita Cats schreef op maandag 21 juli 2008, 12:16:


Mooi meid, nu jij nog. Sterkte!!

Anita Cats schreef op maandag 21 juli 2008, 8:07:


Hoi Anita,

Ja meid, dat is het ergste,je kunt het dier nooit meer tegenkomen/foto's maken/borstelen en hem zien opgroeien.
Bedenk wel dat het in de natuur vanaf de eerste dag al ten dode was opgeschreven en nu heeft het nog moederliefde en mensenliefde gekend.
Als je de moeder borsteld en gaat verzorgen/wandelen/rijden ,vergeet dan niet over de kleine te praten ,noem zijn naam gewoon en maar daar vrolijke stem bij,de merrie zal dat begrijpen ,ze voelt ook jouw stemming aan.
Toen mijn oude paard dood was en ik nadat ze s'nachts was opgehaald de andere ochtend weer moest voeren voelde ik mij vreselijk kl..te en had er eigenlijk geen zin in want was bang voor de werkelijkheid.
Ben al bibberend gegaan samen met mijn man en het ging zo dat ik alle namen riep maar ook de naam van mijn oudje en het voelde goed.
Ben daarna gaan borstelen en praatte gewoon met de paardjes en vertelde hoe ik mij voelde en het heeft geholpen,we treurden allemaal.
Ik had mijn paardje 26 jaar en ineens was ze weg en ik kon geen afscheid nemen.
Ben s'nachts gaan dromen en ben gaan borstelen,spullen omgedaan en rijden en het was net echt,normaal droomde ik nooit over de paardjes.
Een nacht later droomde ik weer en begon te borstelen maar kwam niet verder dan hals en romp,hoe ik ook probeerde het ging gewoon niet en ik werd zijknat van het zweet wakker,en heb dit nooit meer meegemaakt en haar de rust gegeven.

Ze blijft voor altijd bij mij en ik praat nog steeds over haar als ik bezig ben met de anderen en soms noem ik haar naam ook gewoon als ik aan kom lopen en de namen roep.

Jullie hebben je best gedaan en het moet slijten en dat is maar goed ook,hoeveel veulens gaan er per jaar gewoon niet naar de slager omdat ze ongewenst zijn of niet voldoen voor de fokkerij i.v.m. tentoonstelling,ik heb zelf zo 10 jaar geleden twee shetlanderhengstjes uit handen van Belgische slager gered.
Je wilt niet weten hoeveel paarden/ponny veulens hij al in de truck had staan en hij had er geen moeite mee,of het nu big/kalf of veulen was.

Liefs Conny

Anita Cats schreef op maandag 21 juli 2008, 12:16:


Ben blij voor je Anita,dit is voor jullie al stap verder in de goede richting.

Conny

Eva Saegerman schreef op maandag 21 juli 2008, 12:13:


nee, niet,
een merrie die haar dode veulen met stro ondergraaft in een stal
hoe gaat ze dat doen in een steppeomgeving, of stenig maquis,
rotsachtig berggebied.......
eerst een schop halen en een pikhouweel ?
nee gewoon afstand nemen, elk roofdier is oportunist genoeg
om een kreng niet links te laten liggen en dat zelfs te prefereren
boven een gevaarlijke nieuwe jacht

Peter Donck schreef op maandag 21 juli 2008, 10:21:


misschien ook iets te maken met geen sporen voor een roofdier achterlaten?? Olifanten hebben toch ook zoiets als begraven of iets dergelijks?

O, je moest eens weten hoe blij we hier mee zijn, dat Zij in ieder geval rustig is, uiterlijk.
Ik heb haar gisteravond nog geopserveerd maar ook haar ogen staan naar mijn idee goed.
Slapen bij mij gaat niet geweldig, dat maakt het er niet beter op.
Zodra ik wakker word ga ik weer denken.
Ga zo lekker met haar wandelen zal niet al te vroeg gaan, anders schrikt Marinus zich een ongeluk als ze niet in het land staat.
Vanmiddag kijken hoe het gaat als ik wat oefeningen doe aan de hand.
Ik wil de komende tijd ook met haar in het bos gaan wandelen.

Dank jullie wel voor jullie "lieve woorden en medeleven", het geeft echt troost,
Anita

Anita Cats schreef op dinsdag 22 juli 2008, 6:32:


Geniet vandaag (en natuurlijk ook de andere dagen ) maar van haar Anita, 't is een geweldig paard.

Wat vreselijk Anita.. heel veel sterkte!
Groetjes Franca