Arabesk schreef op zaterdag 12 juli 2008, 14:09:


Sow wat?
Lekker luchtig met die tralies ipv hele wanden.
En altijd handig als je eventjes de deur kan dichtdoen, toch? Inderdaad in geval van ziekte of dergelijke of wanneer je even een paard moet afzonderen.

Of dacht je dat een open schuilstal zo handig is dan?
Als ik vroeger met Pête weg moest, kon ik altijd een paar uur op voorhand Lolita (Pête haar shetlandvriendje) beginnen vasttimmeren in de stal. (letterlijk dan: Pony erin en dan stalletje dichttimmeren) Anders kwam ik haar onderweg wel ergens tegen.
Geloof mij, ik heb gevloekt dat er geen deuren in die stallen zaten.
Met Pête ook dezelfde sh*t. Vind je om elf uur s'nacht je paard op 3 benen en krijgt orders van de DA dat ze absoluut niet mag bewegen. (ivm vrees voor breuk)
Erg handig op een weide met alleen schuilstal zonder deuren. Heeft mijn vader nog tot een stuk in de nacht bij het licht van zijn autolampen, met behulp van 2 europalleten en wat balken de stal dichtgemaakt.
Nieuw probleem toen de DA, een week later, het paard toch eens wilde zien lopen. Kregen we haar er ook niet meer uit. (Te goed dichtgemaakt)
Yep,... erg handige uitvinding, zo'n deur....

Wil schreef op zaterdag 12 juli 2008, 14:39:


Dat is niet zo uitzonderlijk hoor, Wil.
(die laatste 2 dingen, niet dat weekgekootte of biljarderen )
Puzzle (nu 3 jaar) bijt ook met gemak in z'n eigen staart. En das niet bepaald een TWH. En zo stretchen zie ik hier ook wel eens.

sibyl de jager schreef op zaterdag 12 juli 2008, 19:35:


Ik weet ook niks over dysplasie, maar wat Sibyl hier schrijft kan ik wel beamen.
Tempête heeft dat ook een tijd gedaan, dat wegdraaien van haar hoef nadat ze hem neerzette.
Mogelijk deed ze dit al haar hele leven (dat weet ik niet) maar het was me pas opgevallen toen ze na meer dan een half jaar boxrust weer vrij mocht lopen. (En ik haar dus ook kon zien lopen ipv ernaast te lopen en vast te houden.) Ze was toen heel erg zwak geworden. (en was al niet sterk voor dit hele gedoe) Had toen ook last van knietjes die op slot sprongen (hangt samen met spierafname heb ik mij laten vertellen.) en ging geregeld tegen de grond.
Er zijn toen ook vele vragen gesteld wat er nu mis was met dat paard. Nooit antwoorden op gekomen. Maar algemene zwakte lijkt me (nu) het meest logische, want met trainen is alles verbeterd.
Haar hoeven wegdraaien, heb ik haar al een hele poos niet meer zien doen.

Piet schreef op zondag 13 juli 2008, 0:15:


En wanneer je dat voor je neus krijgt, wat zeg je ervan Cindy, als DA zijnde? Kwamen die eigenaren nu tot inzicht?

De reactie die ik kreeg bij Pête haar foto's, zei mij ook al genoeg. Paard was pas 8, maar spronggewricht was blijkbaar al in zo'n staat dat behandelen geen zin had en ik rijden ook mocht vergeten.
En dan die reactie: "Tja, Quarter hé, dat is eigenlijk redelijk normaal, 8 à 9 jaar is wel de leeftijd."

sibyl de jager schreef op zondag 13 juli 2008, 0:38:


Pête is nooit western gereden of te vroeg ingereden.
Maar dat wisten die DA's natuurlijk niet.
Die zien staan dat het een Quarter is en hebben meteen een oordeel klaar.

sibyl de jager schreef op zondag 13 juli 2008, 1:11:


Dat vertelde mij inderdaad heel veel over de gemiddelde quarter.
Boven de 8 jaar zag hij ze zeer zelden met gave gewrichten, zei die DA. Als ze die leeftijd al haalden.
Alhoewel het volgens hem ook een stuk aan de bouw van een quarter kon liggen. Procentueel gezien vrij grote lichaamsmassa voor smalle edele beentjes en kleine hoefjes (vaak ook nog met ondergeschoven hielen) en erg op de voorhand gebouwd.
Nog iets wat hij zei was dat hij sowieso in de categorie 'E-pony' veel meer afwijkingen zag dan bij grote paarden of kleinere pony's. Waarom dat was, wist hij niet.

Pête haar achterbeen is een beetje een lang verhaal.
In't kort: Toen ze jong was waarschijnlijk in de modder blijven steken en haar sprong stuk getrokken. Al wat loszat is er toen operatief uitgehaald. En op lange termijn heeft ze nu in dat gewricht artrose gekregen.

amar schreef op dinsdag 15 juli 2008, 1:17:


Ik zweer bij Boett.
Mijn oudste deken gaat al 4 jaar mee en zoals het er nu naar uitziet, haalt die volgend jaar ook nog wel.
Geen schuurplekken van de deken en hij blijft perfect liggen.
Duur maar elke cent waard.

Ik lees het ook graag, Nathalie.
Ik ben ook wel nieuwsgierig naar foto's eigenlijk, over de paarden en de omgeving die je zo mooi beschrijft.

Een tijd geleden had ik hier een vraag gesteld ivm een vreemde plek op Pête haar pijpbeen.
De plek ging dus niet zomaar weg. (is op een bepaalde moment ook gestopt met groter worden) Soms leek het erop dat het wegging, maar dan kwam het toch weer terug.
Inmiddels had ik er een DA bijgehaald en volgens haar was het een lymfevat in het onderbeen dat beschadigd was. (Omwille van de vorm en plaats van de plek, langs de buitenkant van het pijpbeen (langs griffelbeentje) naar de achterkant van het polsgewricht.)
Nu had ik veel verwacht (Eén of andere parasiet ofzo ), maar hier had ik nog nooit van gehoord.
Ondertussen is het paard behandeld met antibiotica en lijkt die plek inderdaad rustiger. Maar weg is het ook niet. (Kan ook natuurlijk dat ik te ongeduldig ben.) In ieder geval geen nieuwe wondjes.
Nu werd mij verteld dat de mogelijkheid bestaat dat de plek inderdaad permanent wordt. (Of telkens weer terugkomt) En heb ik wel een beetje schrik dat dat bij Pête het geval zal zijn.
Iemand hier ervaring mee?

Ook komen er vliegen op af. (Omwille van het vocht dat niet gedraineerd wordt?) Wat natuurlijk een beetje vervelend is voor het paard. En vraag ik mij af of ik daar niks aan kan doen?
Momenteel ontsmet ik het gewoon met vloeibare Iso-betadine (aanraden van DA) Maar dat doet niks voor de vliegen.

Esther schreef op zaterdag 26 juli 2008, 11:49:


Mmm, vanop de foto zou ik niet durven zeggen dat het hetzelfde is.
Maar inderdaad een soort van mok-korstjes maar dan op een nogal vreemde plaats. En als er geen korstjes zijn, lijkt het inderdaad wel wat op een oud litteken. Bij Pête is het ook langer, ongeveer 20 cm over haar pijpbeen en nog een paar plekjes hoger.
Ik zal eens proberen een foto te maken, maar denk niet dat dat lukt. (Paard heeft zwarte benen, zie je niet veel op )
DA was nogal zeker van haar diagnose, dus daar twijfel ik ook niet aan. (+dat ik zelf ook nogal een goed idee heb, waar de bloedvaten en dergelijke lopen in de ondervoet van een paard. Toen ze het zei, was het inderdaad heel duidelijk.)

Maar Ör was heel ziek toch?
Ik zou echt niet weten hoe Pête eraan komt.
Ze heeft wel een weekje een dik pijpbeen gehad. (Wat toen werd afgedaan als onschuldig) En daarna is die plek gekomen. T'zou me verbazen als die lichte zwelling een lymfevat heeft doen scheuren. (Ik hoop stiekem dat het alleen onstoken was. Misschien gaat het dan nog weg. )

Nog een fait divers wat me opviel. (Toeval of niet?)
Paard is dus behandeld met antibiotica voor die plek en vreemd genoeg is sindsdien ook haar eczeem fel verbeterd. Alle plekken die ze had zijn zowat genezen, staat zelfs weer haar op.
Nochtans is het echt eczeem-weer.

Sorry Esther, t'is met geen mogelijkheid op foto te krijgen.
Zwarte op zwart, zie je niks op, alleen wat wazige haartjes die in de war zitten.

De plek is nog steeds niet weg trouwens. Ik zit ook te twijfelen of het nu weer slechter is, omdat er gisteren wel weer korstjes waren.
Hoe lang zou ik dat tijd moeten geven, zoiets?
Anders bel ik straks de DA maar even.