Sieta schreef op dinsdag 17 juni 2008, 17:53:


Het gaat niet zo goed met Indy. Ze is lusteloos, sloom, ze voelt zich duidelijk niet goed. In ieder geval eet ze nog wel. Ze had gisteren geen zin in een kleine wandeling en bleef halverwege met een vragende blik staan: ze wilde naar huis. Thuis aangekomen ging ze op stal staan om in een hoekje te suffen.

Indy is ook nog steeds onder behandeling vanwege de misstap met rechts achter. We hebben nu 3 weken lang elke dag gewandeld. Haar SI gewricht heeft helaas een vreselijke klap gehad, waarschijnlijk fataal. De therapeute is dinsdag voor de tweede keer geweest en vond haar wel beter lopen, ze maakt de stap rechtsachter beter en de achterhand beweegt weer beter mee. De komende 6 weken mag ik alleen met haar wandelen, ze mag niet draven of galloperen, rijden is uit den boze. Daarna kijken we weer of er nog iets te redden valt.

EN DAT ALLES DOOR ZO'N STOM GAT IN DE GROND WAAR JAN EN ALLEMAN DAGELIJKS LANGSKOMT EN NOG NOOIT INGESTAPT IS. IK SNAP HET NIET, WAAROM MOET ZIJ ER ZO VAN LANGS KRIJGEN........

Bah.....ik heb het momenteel helemaal gehad. Alles komt weer tegelijk. Ik hoop dat tenminste de uitslag van de bronchoscopie vanavond meevalt.

Monique

Sieta schreef op donderdag 19 juni 2008, 12:47:


Het wandelen vind ik niet het ergste, waarschijnlijk mag ze nooit meer gereden worden, dat zal me een worst wezen - het ergste is dat de achterhand zo zwak is. Een achterhoef optillen en de staat vreselijk te trillen, ze steunt erg op de voorhand. Als op dit moment de rechter schouder uit de kom schiet, dan kan ze zich niet meer staande houden. Ik moet er niet aan denken......

Natuurlijk proberen we er het beste van te maken. Zolang Indy het ziet zitten gaan we door - ik moet zelf gewoon even door dit dieptepunt heen, gaat wel weer over. Indy weet heel duidelijk welke zekerheden ze bij ons heeft, dat zij het is die beslist.

Af en toe wordt het mij gewoon teveel, het gaat nu al jaren zo en op een gegeven moment breekt het je op.

Monique

Sieta schreef op donderdag 19 juni 2008, 13:17:


Het is gewoon moeilijk om positief te blijven als Indy na elke verbetering steeds verder teruggeworpen wordt. Na 10 jaar van kleine ups en veel downs werd het me gewoon even teveel.

Natuurlijk blijf ik vechten voor haar, ik vertel haar hoe belangrijk ze voor me is en we doen leuke dingen.

Monique

Esther schreef op donderdag 19 juni 2008, 15:14:


Hopelijk vind je nog een alternatief, Esther!

Monique

Spirithorses schreef op donderdag 19 juni 2008, 19:12:


Hallo, Pien,

Sommige mensen hebben allerlei kwalen en zitten meer in het ziekenhuis of bij de dokter dan thuis. Indy is helaas ook van dit slag. Een paardenvriendje, ookal is het een minishet, is geen oplossing. Ze is geestelijk en lichamelijk niet in orde en kan zich niet verweren. Elk paard heeft haar tot dusver kreupel geschopt of constant gebeten. Ze staat dan alleen maar doodsbang in een hoekje en eet niet meer, gewoon omdat ze niet meer durft. Indy heeft vaker bij andere paarden gestaan, en dat ging niet. Overdreven gevoelig of bezorgd ben ik ook niet. Ik heb vaak genoeg gezien dat zich een paard regelrecht in haar vastbeet en haar het weiland oversleurde. En daar heb ik geen zin in.

Indy haar problemen komen voort uit de volgende zaken:

lichamelijk
-kapot getrapt door andere paarden (blijvende schade aan rug en bekken)
-verkeerd bekapt, blijvende verkeerde stand van rechterachterbeen die de schade aan rug en bekken geen goed doet
-twee jaar in een smerige stal, schade aan luchtwegen, reageert gevoelig op weersveranderingen en stof

geestelijk
-met drie maand afgespeend, erg op mensen gericht
-in elkaar getrapt/gemept door een voormalige kennis/andere paarden/hoefsmeden/dierenartsen, blijvend bang voor vreemden

Indy is niet depressief, ik ook niet, ik weet alleen niet hoe ik momenteel de eindjes weer financieel aan elkaar moet breien. Na 10 jaar steeds weer problemen en enorme kosten (ik werk eigenlijk alleen voor haar) mag het mij dan ook eens een keer teveel worden?

Sorry dat ik zo reageer, maar je lost haar problemen nu eenmaal niet op door haar simpel op het weiland te zetten met een shetlander. Zij is lichamelijk blijvend beschadigd, het enige haar aan de gang te houden is gedoseerde beweging. Laat ik haar op het weiland staan, beweegt ze nauwelijks, ookal staat er een ander paard bij. Nou ja, vluchten, ongecontroleerd wegrennen, de stal rammen, door het hek rennen in blinde paniek, dat is het enige dat we dat krijgen. En daar pas ik voor.

Monique

Sieta schreef op vrijdag 20 juni 2008, 15:16:


De uitslag is helaas nog niet bekend. Indy krijgt de komende dagen uit voorzorg antibiotica. Zodra de uitslag bekend is, belt mijn dierenarts me op.

Christel Provaas schreef op vrijdag 20 juni 2008, 19:55:


Indy heeft al zoveel troep gehad in haar leven, enorme hoeveelheden antibiotica. Ze is nog nooit bevangen geweest - tenminste iets wat goed is.

Monique