Marcia schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:06:

Ik zie weinig moois in het slepen van een kadaver naar een put.
Heb de manege-eigenaar in het dorp wel eens geholpen met kadavers achter zijn auto naar makkelijker bereikbare plekken sjouwen. Ik probeerde met een zeil te voorkomen dat het hoofd te erg kapot ging, niet echt esthetisch verantwoord.

Ik heb in een opwelling mijn geliefde hond na zijn euthanasie in de tuin begraven en heb er nog steeds spijt van. Ligt ie daar te rotten, vol wormen en gluiperigheid, ik moet er niet aan denken hoe hij er nu uitziet, slechts 50 cm onder de grond waar ik op sta. Een plantje erop verandert daar weinig aan. En hij blijft daar voor altijd, want opgraven doe je niet meer.

Toen mijn oude pony Blackie op mijn schoot 'ingeslapen' was, kwam Rendac haar ophalen. Buck keek mee hoe zijn vriendinnetje met wapperende manen fier door de lucht zeilde om te landen in een bak waarvan ik de inhoud niet kon zien. Prima. Dat was nog eens een mooi afscheid.

Christel Provaas schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:21:


Oké, 't zelfde gaat op voor 'begraven of crematie?' zoals m'n kids me vroeger wel eens vroegen. Ik zou idd kiezen voor crematie want het idee van langzaam wegterend vlees staat me ook niks aan, ... alhoewel de natuur z'n werk laten doen ...?

En wat doet Rendac dan verder met het kadaver???? Of denk je daar niet aan??
Nee, voor mij gaat dit niet op, kan ik me niet goed bij voelen.

Marcia schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:33:


Wat de ophaaldienst met Indy haar lichaam gaat doen als ze een keer in de bak ligt, daar heb ik geen problemen mee, het is slechts een omhulsel wat ooit vorm gaf aan haar lichaam. Indy bevindt zich daar wel niet meer in, maar is voor mijn gevoel toch nog aanwezig.

Ik houd er misschien wat zweverige gedachten op na, maar deze instelling heeft mij erg veel troost gegeven toen mijn vader overleden is na een half jaar longkanker gehad te hebben. Hij is gecremeerd en uitgestrooid, er is geen graf. Zodoende is hij gewoon altijd bij me, waar ik ook ben.

wat betreft dat chippen bij een sterfgeval: dan kan je nog altijd snel de veearts bellen om der rap een chip in te duwen wat mij betreft en als dat niet kan betaal ik dan wel een boete, maar bij leven en welzijn geen chipgefrutsel in mijn paarden. mijn veearts zei ook dat het zo goed als geen zin heeft je paard als slachtpaard op te geven, tenzij je hem op een mooie (nu ja ironisch dan...) morgen op de trailer ze en hem naar de slacht brengt. Vanaf dat hij wat voor heeft (poot gebroken, pees over, weet ik veel) en hij moet afgemaakt worden, mag hij toch niet meer naar de slacht. gewonde dieren mogen niet vervoerd worden voor slacht, maar je mag er wel 100 km ver mee naar de kliniek rijden... only in Belgium