Christel Provaas schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:21:
>
> Ik heb in een opwelling mijn geliefde hond na zijn euthanasie
> in de tuin begraven en heb er nog steeds spijt van. Ligt ie
> daar te rotten, vol wormen en gluiperigheid, ik moet er niet
> aan denken hoe hij er nu uitziet, slechts 50 cm onder de grond
> waar ik op sta. Een plantje erop verandert daar weinig aan. En
> hij blijft daar voor altijd, want opgraven doe je niet meer.
Oké, 't zelfde gaat op voor 'begraven of crematie?' zoals m'n kids me vroeger wel eens vroegen. Ik zou idd kiezen voor crematie want het idee van langzaam wegterend vlees staat me ook niks aan, ... alhoewel de natuur z'n werk laten doen ...?
>
> Toen mijn oude pony Blackie op mijn schoot 'ingeslapen' was,
> kwam Rendac haar ophalen. Buck keek mee hoe zijn vriendinnetje
> met wapperende manen fier door de lucht zeilde om te landen in
> een bak waarvan ik de inhoud niet kon zien. Prima. Dat was nog
> eens een mooi afscheid.
En wat doet Rendac dan verder met het kadaver???? Of denk je daar niet aan??
Nee, voor mij gaat dit niet op, kan ik me niet goed bij voelen.