Moniek schreef op dinsdag 12 februari 2008, 15:57:
> Wat moet ik me hierbij toch voorstellen? Staat dit paardje nu
> al drie dagen op vier benen op dezelfde plek, van waaruit ze
> niet eens om zich heen kan kijken. En dat vanwege de infusen.
> Of worden de infusen ook wel eens even verwijderd en gaat er
> dan iemand even met haar wandelen, een klein ommetje, even de
> benen strekken?
> Sorry als ik bot lijk, maar ik heb (afkloppen ) geen ervaring
> met zo'n situatie.
Moniek,
Je hebt gelijk, het is ook absoluut paard-onnatuurlijk in zo'n kliniek - toch geven de meeste echt zieke paarden zich hier helemaal aan over. Dat wandeltje, dat kan inderdaad. Ik mocht met Cesar de eerste dagen het infuus afkoppelen en met hem rond de campus wandelen, wat ik (mede op advies van Charlot) dan ook vaak gedaan heb. Ook de studenten daar gingen er een paar keer per dag een paar minuten mee buiten, dat werd ook zo voorgeschreven, het idee is dat de darmen dan iets beter gestimuleerd worden op gang te komen. Maar of een echt ziek paard er op zit te wachten om er uit te mogen weet ik niet, denk ik niet. Ik heb paarden gezien die bijna heel de dag neerlagen, dan kwam het infuus van bovenaf uit het plafond (neerliggen werd in Merelbeke ook liever tegengegaan voor de wonde, maar als het niet ging...). Daar lag voor mij al een grens (zeg ik nu, makkelijk praten als ik niet voor het probleem gestaan heb). Ook weet ik een jong paard die na drie maand (!) in de kliniek en langdurige pijn qua gedrag nooit meer is goed gekomen, die werd levensgevaarlijk en is ondanks enorme inspanningen van de eigenaresse moeten afgemaakt worden. Daar lag voor mij dus ook een grens. (Nog eens: ik moest de keuze niet maken).
Warboel
