Karin schreef op maandag 31 december 2007, 6:54:


Mooi geschreven, zo zie ik het ook. Misschien omdat ik zelf ook pas stapje per stapje PN ben geworden? Voor een deel door praktische bezwaren, maar eerlijk gezegd, als ik toen wist wat ik nu weet (hoe gelukkig mijn paarden nu zijn) dan had ik wel een manier gevonden om de praktische problemen sneller op te lossen. De realiteit is dat de meeste paarden tot nu toe (hier in Belgie - Nederland) door traditioneel denkende eigenaren gehouden worden. Ik was er ook zo een, domweg omdat ik wou leren paardrijden en daarvoor naar een manege in de buurt gestapt ben waar ik alles 'geleerd' heb over zwepen, bitten, slaan, trekken, stallen zonder hooi enzomeer. Hoeveel mensen zijn van de ene dag op de andere omgeschakeld van 'tradi' 'normaal' naar puur PN (wat dat dan ook moge wezen, maar laten we de situatie bij Frans, Pien en Eddy nu als voorbeeld nemen). Willen jullie je nu melden? Pien, jij? Eddy? Herman wel denk ik, door het verlies van Papillon?

Het lijkt mij dat deze 'acute omschakelaars' veruit in de minderheid zijn. Ons doel is (voor mij toch) om het leven van zoveel mogelijk paarden hier in onze streek te verbeteren. Dat kan inderdaad het beste als de eigenaren veranderen van tradi naar PN. Ik denk dat we kunnen stellen dat we slechts een acute, plotse omschakeling kunnen verwachten van een heel klein aantal van hun, afgaande op hoe het met ons zit (die al omgeschakeld zijn). De grote meerderheid kan dus slechts stapje voor stapje overtuigd worden. Het kan mij niet schelen dat deze mensen in het begin van deze omschakeling dan het pejoratieve 'pseudo PN' etiket opgeplakt krijgen, het leven van hun paarden is al een deel verbeterd, en er is hoop op verdere verbetering.

Pien en Eddy, jullie krijgen de mensen die de mentale omschakeling al 90 procent zelf gemaakt hebben, anders hadden ze niet actief naar jullie gezocht. Wat Peet en co doen is mensen die nog niet eens wisten dat ze konden veranderen doen nadenken. Het is zo anders, bijna niet te vergelijken. Ik begrijp jullie argumenten wel allemaal, en sta er eigenlijk ook wel achter (net als Michiel begrijp ik ieders standpunt in deze draad zeer goed, en geef ik iedereen gelijk ). Het zou leuk zijn als er bijvoorbeeld vanuit het bestuur van de bitloze vereniging gevraagd werd om op de site voorrang te geven aan foto's zonder ijzers en zweepjes of sporen, en de foto's met die dingen uit te faseren. Als er gevraagd werd aan demogevers om een minimumleeftijd te hanteren voor de deelnemende paarden, enzomeer. Dat kan toch allemaal nog? Eddy's terechte opmerkingen zullen toch wel worden gelezen?
Je moet ergens beginnen, en zij beginnen tenminste. Niet beginnen is veel makkelijker.

Groetjes,
Nathalie

eddy DRUPPEL schreef op maandag 31 december 2007, 12:33:

Heb je gelijk in, maar zelfs na-apen kan een begin zijn. Misschien gaat het na-aaptrutje wel terug op haar manege bitloos rijden en gaan er daardoor andere mensen op de manege ook aan het denken, en misschien wel verder nadenken dan het trutje zelf.


Je hebt helemaal gelijk, en zelfs bij de simpele, niet speciale dingen worden al niet makkelijk vragen gesteld. Het blijft 'ja, met uw paard kan dat, dat is een brave' grrr de frustratie van alle Parellimeisjes. NEE HET IS GEEN 'BRAVE' ze is zo geworden! Dankzij een andere omgang!
Drie jaar geleden stond ik met Lolita nog op de manege (ja helemaal pseudoPN) maar deed ik al wel Parelli. Iedereen zag me dagelijks rijden, en iedereen die iets vroeg kreeg van mij hopen uitleg. Op een groepswandeling viel het op dat mijn paard zonder bit en met losse teugels niet trippelde en onnozel deed. Ik stond zo dicht mogelijk bij hun leefwereld als maar kon, behalve dat kleine verschil (Parelli grondwerk en rijden). Toch leek het voor hun een andere wereld, op hun niet van toepassing bijna. Niet dat er niemand geinteresseerd was hoor, toch wel, en er zijn er die veranderingen gemaakt hebben, maar uiteindelijk een minderheid.
De eerste (en tot nu toe laatste) keer dat Lolita en ik een volledig parcours gesprongen hebben (70 cm hoog ofzo maar hoor) deden we dat hoofdstel-loos. Mensen onder de indruk, maar hoe hard ik ook riep 'jullie kunnen dit ook! het is geen geheim, niks bijzonders' die boodschap kwam niet meteen aan.

Ik weet het niet. Missschien moet ik op alle maneges in het land voordrachten gaan geven, en de mensen betalen om naar mij te komen luisteren...

Groetjes,
Nathalie

Gudrun schreef op donderdag 3 januari 2008, 18:50:


http://nl.youtube.com/watch?v=lD7Wpfqd2Vg&

Hi Gudrun en Daisy en co die zich zorgen maken over of het paard van Karen Rohlf gedwongen wordt of rugpijn heeft. Ik weet het ook niet zeker allemaal, maar weet wel iets meer omdat ze over dit paard verteld heeft.

Monty was een zogezegd 'onhandelbaar' paard, niet te trainen, na passage bij verschillende professionele paardentrainers was hij uiteindelijk aan de leeftijd van negen jaar nog steeds niet zadelmak omdat hij iedereen er af bokte. Ik weet niet meer precies op welk punt Karen hem gekregen heeft, maar ook zij was niet van plan er mee te rijden, dat was immers zogezegd niet mogelijk. Ze was toen professioneel dressuurtrainer helemaal traditioneel. Omdat ze met Monty toch 'niks' kon doen dacht ze om dat gekke Parelli Natural Horsemanship maar eens met hem uit te proberen, dan kon ze misschien op de grond wat met hem spelen. Lang verhaal kort, het is er mee geeindigd dat na een jaar ze Monty goed (level 3) kon berijden, dat ze met de tradi dressuur-bit-wedstrijd-wereld gestopt is, en puur Parelli is gaan doen, en vandaaruit de dressuur herbenadert.

Ik vermoed dat als Monty niet gelukkig zou zijn met wat Karen op zijn rug uitspookt hij niet het type paard is dat zich zomaar laat breken, en dat hij (als uitzondering tov. de meeste paarden) wel zou protesteren.

De hoofd-laag houding is aangeleerd weet ik, tis te zeggen, verkregen via rechtrichten en ontspanning, en aangemoedigd omdat hoofd laag een hulpmiddel is om de rug te helpen dragen in het begin. Schiet mij niet dood als mijn uitleg wat raar is, zo heb ik het toen van haar begrepen, en zo pas ik het met Lolita ook toe (ik heb twee jaar geleden een uitgebreid technisch gedetaiileerd verslag van de clinic geschreven).

Groetjes,
Nathalie

Piet schreef op vrijdag 4 januari 2008, 13:39:


Piet, nogmaals een dikke proficiat van mij goed bezig
Ik kijk al uit naar het vervolg!

Nathalie

Daarnet derde ritje met Huppel als handpaard. Er zaten goede stukken tussen, maar we hebben gesukkeld ook... Geen stok mee deze keer, misschien daardoor? Ook had ik beter niet de straat gekozen waar drie auto's per minuut passeren en geen plaats is om uit te wijken...
Hoewel het verkeersmak worden eigenlijk flink gaat, grote tractor met aanhanger, fietsers, voetgangers met klapwiekende roofvogels op de handschoen, alle maten auto's, de meesten konden we mooi rustig laten passeren, maar niet altijd...
Eén keer was ik Huppel kwijt en liep die doodleuk richting huis met een vier meter lang touw achter haar aan. Gelukkig hebben Lolita en ik haar snel kunnen inhalen en terugvangen. Voor het vervolg heb ik dan wat beter opgelet met mijn touwenspaghetti
Huppel gebruikt mama ook graag als boksbal: bokken, slaan, kopstoten, (Lolita zegt daar niets van, volgt volledig Piet en negeert het gewoon, maar laat zich wel opzijdrummen en dat is minder) en als we snelheid maakten (draf of galop) dan ging ze spelen, bokken en zo, proberen voorbij ons lopen, niet zo handig. Gefeliciteerd Pien trouwens dat je een speelse hengst als handpaard rustig kan meenemen, ik besef nu dat dat niet zo evident is!
Toen ging het weer een heel eind mooi, en werd ik natuurlijk overmoedig en wou ik het maisveld op. Even ging dat wel, maar op een bepaald moment vond Huppel dat ze mij duidelijk moest maken in welke richting ze niet meer verder wou. Ze is een echt Parelliveulen, want ze paste precies de juiste techniek toe: 'make the wrong thing difficult and the right thing easy' Er werd mij hééél duidelijk gemaakt welke richting niet gewenst was en welke beter waren. Prachtig, zo een eigen willetje! Ik zal haar niets kunnen forceren, ik zie het al. Ik word door haar perfect afgericht, ze heeft waarschijnlijk met mijn katten gesproken Nu was ik wel zoals ik schreef overmoedig geweest, want aan de hand was ik ook nog niet op het maisveld geweest sinds die ene keer toen ze als minibaby nog het ook zodanig niet leuk vond dat ze alleen terug naar huis rende, weg van haar moeder. En hopeloos onhandelbaar was ze ook niet continu, ik heb op datzelfde veld moeten afstappen om Lolita's linkerachterschoen weer aan te doen die in de modder was uitgeraakt (maar nog aan haar been bungelde dankzij de velcro strap gelukkig, anders was ik weer een schoen verloren) en dat ging gelukkig perfect. Te voet teruggewandeld naar de straat (wel weg van huis, daar ging het dus kennelijk niet om) en ik was nog minder veilig dan op Lolita's rug, en kreeg even weinig medewerking als ik toch weer verder het veld op wou.

Is dus genoteerd: Huppel moet niets hebben van borstels (vandaag de zachte geprobeerd, ook niet goed) en wil niet op het maisveld. Ben benieuwd hoe ver de lijst nog uitbreidt, en of ik er iets aan moet doen.

Groetjes,
Nathalie

eddy DRUPPEL schreef op maandag 7 januari 2008, 12:15:


Allemaal heel erg bedankt voor de steunwensen, tis stom maar ik heb er echt veel aan, als ik nu lees dat jullie allemaal meeleven.
Cesar kon inderdaad nog geopereerd worden, hoewel ik over die beslissing wel even getwijfeld heb. Vroeger, met de operatie voor zijn gewricht, en de lange manke periode heb ik me wel eens afgevraagd wat ik hem allemaal aandeed, of hij zelf het niet liever had opgegeven. Nu weet ik dat dat niet zo was, (hij is altijd alert gebleven, altijd zin om met mij beter gras te zoeken ed, zelfs op drie benen) als ik het verschil zie met zondagnacht. Hij had zoveel pijn, vreselijk gewoon, ik zag hem ook al opgeven, en ik was klaar om hem te laten gaan als het moest. Maar we waren er heel snel bij, ze vertelden mij dat de kansen echt nog goed waren (relatief gezien voor zo een zware operatie) dus zijn we ervoor gegaan, maar wel met als afspraak dat als de darmen er slechter uitzagen dan gedacht, of als er te uitgebreide resecties moesten gebeuren en de kansen op vlot herstel miniem waren dat ze hem dan op tafel zouden laten inslapen. Dat was dus gelukkig niet nodig, ze hebben zeven meter (van de gemiddeld 35) dunne darm moeten wegnemen, en er was maar een heel klein stukje al echt afgestorven.
Gisteren was hij nog erg suf en zielig, maar stond wel recht. En naar een passerend veulen deed hij toch eens 'huhuhuhmm', waarop ik hem dan probeerde te vertellen dat Huppel het goed stelde en hem miste.
Vandaag heb ik hem nog niet gezien want ik zit nog op het werk, probeer hier zo snel mogelijk weg te lopen om hem weer te bezoeken. Ik hoorde wel al dat hij het goed stelt en al wat honger heeft! Straks controle echo van de darmen, en misschien al wat mogen eten... Sterke vent. Ik zit maar aan iedereen uit te leggen dat 18 nog helemaal niet oud is voor een paard!

Bedankt,
Nathalie

charlot van r schreef op maandag 7 januari 2008, 12:55:


Goede tip Charlot, zullen we doen. Nu nog uren tijd vinden, maar die maken we wel, en mijn man heeft beloofd te helpen op de dagen dat ik vast zit.

Fred schreef op maandag 7 januari 2008, 14:35:


Ja, in stal VI, midden op de rechterkant. Graag, als je even bij hem wilt binnenkijken, ziet hij toch weer een bekend gezicht.

Bedankt,
Nathalie

Caatje schreef op dinsdag 8 januari 2008, 9:32:



Moe was ik wel van de slapeloze zondagnacht, maar waken bij hem doe ik niet: ik moet ook nog werken en man+beestenboel thuis onderhouden, dus dan maak je keuzes... Ik dacht er wel aan natuurlijk, maar ik denk (wishful thinking) dat het voor Cesar een gekend patroon is dat ik met hem soms eens naar een andere manege ga (deden we vroeger wel, korte reisjes), ik ben daar dan maar een korte tijd van de dag bij hem maar kom telkens terug, en na een paar dagen gaan we weer terug naar huis (of naar de eigen manege vroeger dus). En de laatste jaren gaan we eigenlijk het vaakst (derde keer nu ) naar die rare manege met vieze geuren en zieke paarden... Ik hoop dus maar dat Cesarke na al die jaren weet dat ik telkens weer terugkom en hem uiteindelijk altijd weer mee neem...

Caatje schreef op dinsdag 8 januari 2008, 9:32:


Tja, volgens wat ik nu begrijp kan je dat vooraf niet zien aankomen. Het is inderdaad vaag te vergelijken met een vleesboom, een lipoom is een goedaardig gezwel van vetweefsel, ook wel 'vetbol' genoemd. Dat groeit langzaamaan en geeft geen last, is niet te voelen, maar als het te groot wordt kan op een bepaald moment een stuk dundarm er zich ineens als gevolg van de normale darmperistaltiek-bewegingen gaan rondstulpen. Als de bloedtoevoer naar de darm hierdoor afgekneld raakt begint dat stuk darm te zwellen en af te sterven wat enorm veel pijn geeft = koliek. Het lipoom is nu mee weggenomen, er kan altijd een nieuw beginnen groeien elders, maar ik weet niet of de kans daarop nu extra groot is als hij het al eens gehad heeft.

Groetjes,
Nathalie

muriel schreef op dinsdag 8 januari 2008, 10:49:


Das lief Doe maar niet want hier in Belgie zit al iemand in de cel voor valse bommeldingen recent, en als hier heel het UZ platligt ziet het er niet goed uit voor jou!

Spirithorses schreef op dinsdag 8 januari 2008, 11:04:



Thanks, zal nog nodig zijn want de eerste vier dagen zijn kritiek zeiden ze voor terug op gang komen van de darmen en complicaties denk ik. Maar ik hou me er aan vast dat we er echt snel bij waren, hij was algemeen nog sterk, de darm lag nog niet lang stil, de ontsteking en het afsterven waren nog maar pas bezig, enz.

Ik heb nog schrikbeelden als ik me bedenk dat ik hem even goed de volgende ochtend stervend had kunnen vinden. Ik had om 20u eten gegeven, alles OK. Een uur later kom ik de lege emmers uitspoelen, vaak komen de paarden dan niet meer naar mij kijken en eten ze buiten hun hooi. Maar nu kwamen Lolita en Huppel, en totaal bizar begon Huppel te veulensmekken, iets wat ze sinds haar geboortedag niet meer gedaan heeft. Cesar kwam ook binnen, helemaal nat en modderig, en met snelle ademhaling, nog raarder. Ik dacht nog even dat hij gerend en gerold had oid. maar hij bleef snel ademen, en wees dan met zijn achterbeen naar zijn buik... Ik had nog nooit een paard met koliek gezien maar het leek me wel duidelijk, dus meteen dierenarts gebeld, rondstappen, maar ik kon hem niet altijd tegenhouden om te gaan liggen, en dan ging hij op zijn rug liggen en probeerde hij er nog wat (lucht) uit te persen... Het zag eruit als Lolita die moest bevallen, maar dan veel erger. Inspuiting van de dierenarts gehad, rectaal toucher (dikke darm licht gekanteld en dik, dunne darm nog niet te voelen), maagspoeling (geen maaginhoud: goed teken) maar het werd eigenlijk niet beter, en hij kwam ook moeilijker recht, bleef soms doodstil liggen, vreselijk. Hij voelde dan al echt koud aan en rilde wat (van de pijn, en van het liggen op de natte bodem, en van al dat pijnzweet) dus deken erop en naar Merelbeke gereden. Toen we daar aankwamen was alles dus nog steeds maar drie uur bezig ongeveer. Hij hinnikte nog naar een kalfje maar had duidelijk gigantisch veel pijn. Uit de onderzoeken (toucher, echo, buikvochtpunctie) bleek dan de diagnose en wisten we dat een operatie de enige mogelijke redding kon zijn, en om 2u 's nachts was zijn buik al open.

Nathalie