Toch leuk om hier ook even te reageren. Ik kom uit de wedstrijdsport, m.n. dressuur, en ben daarnaast ORUN instructeur en jury. Twee jaar geleden kwam ik op een punt dat dat steeds maar verder sleutelen aan een fysiek goed gaand paard mij geen voldoening meer gaf omdat zowel ik zelf als mijn paarden daar niet blij genoeg van werden. Het moest dus over een andere boeg. Na veel lezen en internetsites van allerlei mensen bezoeken heb ik ervoor gekozen om Parelli te gaan doen omdat dat een systeem bood om vanaf het begin op te bouwen, met de gedachte van: als ik dan anders wil dan moet je bij de basis beginnen. Als je alleen hapsnap wat methodes probeert wordt nl. de puzzel een chaos, voor mij, laat staan voor mijn paarden. Ik ben een kleine anderhalf jaar geleden dus begonnen met L1 en zit nu ver in L3.
Wat het mij gebracht heeft: veel beter leren kijken en bewuster kiezen voor een bepaalde aanpak of opbouw, veel beter leren meezijn met mijn paard zowel in mijn hoofd als in mijn lijf, veel meer dingen doen naast de dressuur die ik als kind ook deed (wat sommige wedstrijdruiters maar mal vinden, maar o, wat heb ik - en mijn paarden denk ik - dat eigenlijk gemist!), veel blijere paarden, een andere manier van denken en lesgeven, ...

Kortom voor mij heeft Parelli bijzonder een grote ommezwaai met veel goeds gebracht (en over de commercie: wie iets goeds brengt mag van mij geld verdienen). Mijn voordeel was tientallen jaren ervaring en dat ik dus de dingen die mij niet bevallen naar believen aanpas. De puzzel is echter nog niet compleet. Ik ben, zeker rijtechnisch, verder dan L3, maar wil dat om een verfijnder manier. Jammer vindt ik bij Parelli bijv. de paarden die van voren de grond in lopen en jammer is bijv. ook dat het in de succes series galopchangementen DVD wemelt van de in tweeen gesprongen wissels. Naast Parelli ben ik daarom ook zeer geinspireerd door Mark Rashid en door Honza. Ik kan alleen maar roepen dat je ook vooral eens aan een clinic van hen zou moeten deelnemen. Voor mij betekent het soms een flinke stap terug met als doel een nog grotere stap vooruit te komen, met meer plezier voor mens en paard en meer verfijning zowel op de grond als erop. En voor mijn paarden? Ik geloof alleen maar een stap vooruit.

En uit de kast? Ja, maar het vergt durf en volharding om als enige dressuurruiter je tussen de westernruiters te mengen, om als jury te zeggen dat iemand meer moet letten op de emoties van zijn paard, om je paard initiatief te laten nemen als je altijd geleerd hebt om elke stap te controleren, .... Ik laat het dus wel aan mijn omgeving weten, ondanks dat sommigen het maar 'raar' vinden. Maar omdat ik kennelijk uitstraal dat je er beter van wordt merk ik ook dat mensen nieuwsgierig worden. Dát vind ik mooi.

groetjes,
Liesbeth