Caatje schreef op dinsdag 4 december 2007, 11:05:
> Piet schreef op dinsdag 4 december 2007, 10:23:
> 
> .. Dat clickeren niet de enige allesoplossende methode 

> klikkeren??????????Zou het, met een andere methode, wél gelukt
 > zijn? Niet te achtehalen natuurlijk, maar dit waren zo een paar
 > dingen die in me op kwamen. En nou naar buiten, de zon schijnt
 > zowaar!!
 Het  gaat  nu om  heel precies gedrag  te  markeren,  niet  om  tegen je  paard  te  zeggen ga  eens  opzij he?
Wij mensen zijn het zoogdier met de  zwakst ontwikkelde  lichaamstaal. We  flodderen  maar  wat  aan.  Omdat we  het  niet echt  nodig  hebben, omdat  we dingen zeggen. Bij  ons is  lichaamstaal  slechts  ondersteunend.
Als  ik  mijn paard  leer dat  yes  is wat ie  moet  horen  dan komt dat  in ieder  geval  altijd  duidelijk  en  precies  bij  een paard over.
Daarbovenop: probeer  nu  eens  wat wat  sneller  werkt je  hand optillen  of  de Ka van Caatje  zeggen. Bovendien hoeft  je  lichaamstaal  niet  altijd  zichtbaar te  zijn  voor  je  paard   als  je  in een hoek  staat  waar  hij  je niet  ziet, of  van je afdraait.
Het  verhaal  van die  grote  merrie  is  uiteindelijk  wel  gelukt. Ik  vertrouwde  te  weinig  op  het  systeem , heb me  laten  beinvloeden door bepaalde  meningen van hier, van mensen die  het  kunnen weten om zelf  nog  langer vol te  houden. vergeet  niet  dat  ik  de eerste  was  die  alle vier haar  voeten kon  vragen he? dat  de  eigenaar daarbij   stond  te gapen met  ogen  als  theeschoteltjes.
Gelukkig  heb  ik daar  getuigen bij: Cedric, Eva, Jolien waren  erbij.
Het  paard  is een paar  weken na  ons  laatste bezoek  bekapt, met een lichte  verdoving, maar  zonder  nog  degene  die  aan de  achterhoeven kwam naar  het  leven te  staan.  terwijl  ze  voordien , afijn  als  je  het  gevolgd  hebt weet  je  wat  er  voordien  allemaal gebeurd  is.
Nu  het  paard  wat  me  ondersteboven wil  lopen  Mooi  voorbeeld weer de jonge  Shire  hengst die  z'n  baas  met  opengesperde mond  de  paddock uitjoeg. Die  er  dan ook  niet  meer  bij  dorst.
Alleen  al  door  hem voor  zijn veiligheid  van achter  de  lijn , of  planken waren het  geloof  ik, het  clikkeren aan te  leren,  veranderde  de  eigenaar  van een minderwaardige  klojo   die  je  weg  moest  jagen in een zeer  interessant  persoon waar  je  respectvol mee om moest  gaan. Want  hij  maakte  alles  wel  heel interessant. Zijn baas sloeg  niet  meer, hij  vocht  niet  meer, hij  gaf  hem lekkers  als  hij  hem yes  kon  laten zeggen.
Zoals  ik  zei, een hele  korte  tijd  later  kreeg  ik  foto's  dat  ze  samen in de  paddock  lagen. Staan  hier  ergens  in een album.
en  zo heb ik,  niet veel  zo  spectaculair  als  deze, maar  toch vele  voorbeelden van hoe  mens  en paard  leren samen te  werken. Zelfs  'gevaarlijke' paarden.
Piet
The opposite of  positive reinforcement is no reinforcement, not correction