Spirithorses schreef op dinsdag 14 december 2010, 21:52:


Ik heb lang niet zoveel ervaring als jij Pien, maar voldoende om dit te kunnen beamen. Ik ben zelf ook een alles-redder, maar heb op de harde wijze ontdekt dat het soms gewoon niet goed komt. En dat voor de paarden die geen normaal paardenbestaan kun leiden maar toch op allerlei manieren in leven worden gehouden, gezonde paarden richting slacht verdwijnen.
Overschot is overschot.
Zo eenvoudig is het.
Ze raken de paarden hier aan de straatstenen niet meer kwijt.

Piet schreef op woensdag 15 december 2010, 7:37:


Blijft m.i. lastig hoor Piet. Elk paard is anders... + dat elke situatie anders is.

Daarnaast denk ik dat het ook nog verschil maakt wanneer (bij de geboorte of later) en hoe (mishandeling of ziekte) een paard blind wordt.

Wordt het blind in de thuissituatie dan is de plek waar het is al veilig omdat hij alle geluiden, geuren + bijna alle situaties die zich kunnen voordoen kent. Die thuissituatie kan je uitbouwen tot een nog veiligere haven. Wanneer één van onze paardjes blind zou worden zou ik er alles aan doen om die situatie/plek nog veiliger te maken voor zover mogelijk is. Ook wanneer dat betekend dat hij als het ware een box krijgt in de paddock of weide (zit te denken aan een verplaatsbare ijzeren/stalen constructie waar het zich niet aan kan verwonden) Let wel, praat nu over onze eigen haffies omdat ik die ken.

Wordt een blind paard verhuisd dan kan dat al (totale) onrust met zich meebrengen met alle gevolgen van dien. Zelf zou ik niet kunnen functioneren als een 'veilig baken' omdat ik daar niet 24 uur aanwezig kan zijn.
In een totaal onbekende groep onderbrengen lijkt me onmogelijk, zelfs bij één paard lijkt me ondoenlijk (kan het natuurlijk mis hebben)
Zelf zou ik zo'n paard niet kunnen/willen opnemen omdat het teveel risico met zich meebrengt.

Je vraagt... dat moet dood?? Tja, kweenie... wanneer de situatie zo is dat het kan en niet onveilig is voor andere paarden + mensen zou ik zeggen 'NEE, dat kan en mag leven' maar zo gauw de voorwaarden van veiligheid voor 'mens en dier' in het geding komen kies ik persoonlijk voor het leven van 'mens en dier'... en niet voor het paard dat blind is (geworden)

Maak er even een andere topic van (tenminste wanneer het forumspook het toelaat)

Spirithorses schreef op woensdag 15 december 2010, 8:45:


Zoals je weet hebben we sinds 2 weken hier er een paardje bij (wit stippenpaardje van ± 1.48m.) Is van een dochter van een vriendin. Diertje is totaal 'over de rooie gejaagd' + alle gevolgen van dien. Wonden, 3 dikke kogels. Op vlakke grond loopt hij goed, op de hobbels en bobbels van de paddock zeer gevoelig. Vermoed ook straal- en/of zoolkneuzingen...

Staat nu nog apart omdat hij zo gevoelig loopt. Afgelopen weekend was het zo dooi dat de grond mooi zacht werd. Heb ze even bij elkaar gehad. Maar.... hij is bang, bang voor onze haffies. Niet panisch.. maar toch ontwijkt hij ze. Winsor die totaal geen kwaad in zin heeft. Nancy die met de oortjes dreigt wanneer hij iets te dichtbij komt, zij wil afstand. Verder geen kwaad in zin...

M.a.w. ook hier speelt hetzelfde. Door wat dit diertje ruim 2 maanden lang heeft moeten doorstaan is er angst ontstaan. Hij stond eerst met 3 fjordjes (merries) wat prima ging. De problemen aldaar begonnen toen er een draver + kwpn-er aan de groep toegevoegd werden. De pensionhoudster weigerde om de groep uit elkaar te halen...

Piet schreef op woensdag 15 december 2010, 7:37:

Iedereen reageert natuurlijk vanuit hun eigen zienswijze en gemaks cirkel.

Gisteren las ik dat een paard in Soest 50 jaar heeft 'mogen' worden, gewoon lekker in de wei
grasjes knabbelen af en toe wel in een stal denk ik maar toch.

Hier in Etropole bij de manege (met Unesco funds opgezet) van een bekende springruiter, staat zijn paard een vreselijk duur mooi groot glanzend beest, 24/7 in zijn stal, met een draadje erom heen - Alarm - hij kan zelfs niet geaaid worden. Mag er alleen uit als hij moet 'werken' en dit paard moet leven? of beter gezegd heeft een leven..?

De topic heet ook 'ideen voor HUISVESTING blind paard' en en niet 'ideeen voor DOODMAKEN blind paard'

Als Sarah en haar team het blinde paard een goed leven willen geven en een Paleis paddock voor hun PRINSES willen maken dan is het aan ons om die vraag te beantwoorden.

De reakties van dood ermee - zijn toch gebaseerd op het Tradi denken dat een paard NUT moet hebben en geen huisdier is.

Ik heb een invalide hond en iedereen verklaarde me voor gek dat ik dit beest 'een wilde 'false' straat/bos hond' ging redden en er een hoop geld in stak. De liefde die ik van dit beest krijgt kun je niet omschrijven zonder het Paard Natuurlijk website te crashen.

Beesten komen in ons leven voor een rede, de beslissing om dit beest te laten leven of niet hoort ook bij die rede en is uitsluitend aan de zorgdrager.

Deze zorgdrager kiest voor LEVEN - wij kunnen helpen met suggesties, misschien zelfs door helpen met het clickertrainen van een uniek maatje, misschien met het samenbrengen met nog een ander blind paard, misschien met daadwerkelijke praktische help om een blindpaard vriendelijk omheining te maken. Welke oplossing dan ook, Prinses mag haar leven uitleven, dat is wel duidelijk. Dat het mogelijk is, is te zien op het Blind Horses site, en niet alleen paarden doen ze daar ook andere blinde dieren. Dus een redelijke ervaring.

Veel plezier met jullie paarden toegewenst vandaag. Mijn Maya staat met stralende oogjes in de zon minus 7, witte jurk aan en met ijspegel extensions in haar vacht sneeuw weg te schrapen en diepvries gras te eten..... ff lekker bokken en rondrennen en dan op naar het volgende stukkie... druk druk druk...!

Groetjes Marianne

Aafke schreef op woensdag 15 december 2010, 9:11:


Ik denk dat dit paardje weer vertrouwen moet krijgen in andere paarden, in dit geval jouw haffies. Voorlopig zou ik hem met een draadje ertussen laten staan.

Misschien kun je ze, zodra het weer het toe laat op een groter stuk zetten en laten wennen.

En wat ik zeker weet dat goed zal doen, is straks, als hij weer lekkerder kan lopen, met een hafje samen op pad gaan. Samen 'spannende' dingen doen, zodat ze elkaar 'nodig' hebben.

Dit is gebaseerd op 2 dingen die ik met mijn paard heb meegemaakt:

Een jaar geleden heb ik mijn paard verhuisd. In de paddock ging het niet met zijn 'maatje'. Hij sprong gewoon over een hek van ruim 1 meter hoog! Van de zomer op een stuk weiland, wat dus groter is dan de paddock, kon mijn paard de ruimte opzoeken en stonden ze steeds een stukje dichter bij elkaar.
Nu het weer winter is en ze weer in de paddock staan, gaat het wel goed met die twee. Ze hebben elkaar leren kennen en respecteren.

Het tweede is, dat ik jaaaaren geleden met mijn paard en het paard van een vriendin op trektocht ben geweest. De paarden kenden elkaar helemaal niet van te voren. Voor beide paarden was het best wel spannend. We zetten ze meteen samen op het land of in de paddock, net wat op dat adres voor handen was. Direct gingen ze bij elkaar krabben en onafscheidelijk samen grazen. Ze hadden elkaar nodig.

Heel veel succes! Ik denk dat in dit geval geduld en vertrouwen heel veel zullen kunnen doen.

Piet schreef op woensdag 15 december 2010, 7:37:


Hier vat je even samen wat in het algemeen in de paardenwereld gangbaar is. Ik zou niet weten waarom iemand die geld moet verdienen er andere principes op na moet kunnen houden dan iemand die paarden (of andere dieren) voor zijn plezier houdt. En dat is bij Pien ook helemaal niet het geval. Ik heb de indruk dat degenen die hier schrijven over euthanasie van hun paard er juist enorm verdrietig over zijn. Niemand denkt: dat moet dood. En normaal gesproken wordt er met medeleven gereageerd op zo'n besluit, we nemen aan dat het naar eer en geweten genomen is, dat moet ook wel, we staan aan de zijlijn.
Het is toch niet zo dat iemand die alleen maar de juiste modes moet vinden om een paard een paardwaardig bestaan laten leiden daarmee meer verplichtingen heeft dan iemand voor wie geldt dat hij zijn brood met paarden verdient?
Ik heb zelf veel ervaring met het opnemen van paarden zonder acht te slaan op hun conditie, ik zeg nooit bij voorbaat nee. Ze zijn allemaal welkom. Soms moet er 1 dood, helaas, het is altijd weer een moeilijk besluit, maar je ontkomt er niet aan. Ook al hoeven ze hier alleen maar paardwaardig buiten te lopen. Wat is meestal de oorzaak het besluit het op te geven? Die ligt 99% van de gevallen bij de vorige eigenaar! Die hebben soms door onwetendheid, soms willens en wetens, de paarden in een conditie gebracht waar er geen weg terug is. Daarom richten wij ons toch ook op verspreiden van informatie hoe het ook anders kan.
Als je dan perse de schuldige wil weten, de blinde gemartelde hengst die Anja heeft opgevangen is door de handelaar waar zij hem heeft weggehaald vermoord.

A
Gaan we niet vaak te ver in onze drang om te 'redden?"

Bij ingenioso oa, en dan doel ik om te beginnen op de 'reddingsactie' om hem naar nederland te halen, maar ook op andere dieren die ten koste van alles 'gered' moeten worden maar waarbij de levenskwaliteit uit het oog wordt verloren.

Ik denk dat mensen als Pien en Joop (eigenlijk Letje, toch) er inmiddels een aardige nuchtere kijk op hebben. Maar hoe vaak worden dieren bijna opgedrongen bij een ander omdat hij anders dood gaat (gebruik makend van schuldgevoelens van een ander) , bedragen ingezameld en gespendeerd om te 'redden' etc.

Natuurlijk zijn er goede acties van mensen, maar ik denk dat er hier en daar ook aan het doel voorbij geschoten wordt.

Dank voor je tips, zal het zeker allemaal in gedachten houden. Eerst alle wonden laten genezen zowel lichamelijk als mentaal.. daarna de rest.

Piet schreef op woensdag 15 december 2010, 12:22:

Oke!! EN VAN JOU BEN IK ZOLANGZAMERHAND KOTSMISSELIJK>

ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

Sandra van Bommel schreef :

Laat ik het zo zeggen; je leert steeds bij....

Het komt wel voor dat wij gebeld worden door goedwillende moeders-van-een-verdrietig-manegemeisje met het verzoek of wij een afgedankt manegepaard willen opnemen omdat het anders 'morgen' naar de slacht gaat. Onder druk zetten noem ik dat, hoe goed bedoeld ook. Ik antwoord standaard dat wij geen plek zijn die maar elk paard opneemt maar als ze écht wat voor zo'n dier willen doen gaan ze op de manege/internetsite met de pet rond (of ze maken een mooi verhaal zodat ze het dier gratis krijgen), huren ergens een weide en verzorgen ze met z'n allen zo'n paard tot aan z'n eind. 1 euro per kilo is zo'n dier waard, moet toch op te brengen zijn als ze dat zo zielig vinden. Wat kost zo'n weitje nou, de verzorging als je het deelt door een paar ouders-van-verdrietige-manegemeisjes....
Dát is verantwoordelijkheid nemen!

En ik zeg je dit; er is er geenéén die dat doet.
Want dat is te moeilijk/hebben geen tijd/ruimte/weide.
Het bekende 'jamaar' verhaal....

Spijtig he. Moet ík het dan maar allemaal op me nemen????

Groet, pien

Spirithorses schreef op donderdag 16 december 2010, 20:05:

Dat zouden ze wel willen, wel hun geweten sussen en niet de lasten

Vroeger toen de guldens nog van hout waren,
paarden nog met bitten gereden werden en ijzers
onder hun voeten hadden....

Even iets 'anders' dan het overentweer geruzie over iets dat irreversiebel is en niet onze verantwoordelijkheid draagt naar mijn mening, laat staan alle veroordelingen vanachter een PC. Daar blijf ik bij.

Gisteren waren al mijn paarden op de verste weide aan het grazen. Ik had ze daar via een tweede poort naartoe laten gaan (die heel de dag openstond trouwens net als alle andere doorgangen daar naartoe). Normaal 9/10 doe ik de eerste poort open, maar wegens grondwerken was dat niet mogelijk.
Tussen haakjes ... die grondwerker is ook nog eens met volle kar achter zijn Jhonn Deere in de gracht terechtgekomen tussen onze weilanden Maar dat is niet echt aan de orde.

Alle coole paarden (Sunny en Invierno) s'avonds heel voorzichtig over bevroren ondergrond door de tweede poort. Behalve Amaroc en Enno die eerst niet wilde komen en achteréénvolgens als twee wilde dwaze spanjaarden in volle rengalop kwamen afgestormd over de bevroren grond. En op de eerste poort afstevende, mijn armzwaaien kon er niets meer aan veranderen. Amaroc zag het pas om de laatste meters en gaf nog gas bij. Beter hard er dwars door heen knallen dan traag en vast komen te zitten. Sprong over de onderste draad en tussen de twee andere. Twee draden over en dan .... zijn even emotioneel opgeladen schaduw Enno een tiental meter er achter rennend doet net hetzelfde Hoogste draad thv halsstreek .... al een geluk knalde alles uit elkaar en kwamen zij er zonder kleerscheuren vanaf. Stonden ze achteraf nog schaapachtig te kijken naar me, kop tegen kop. Alsof ze nog geneens begrepen hebben dat ze door die draden gelopen hadden.

Dus nu plastieken zakjes aan de poorten die gesloten zijn en waar verwarring over kan bestaan in het schemer. Maakt geluid en is duidelijk zichtbaar.

Dwazerikken!

Spirithorses schreef op donderdag 16 december 2010, 20:05:


Dat is wat ik bedoel...
dood maken is slecht. Dat mag niet.
Dus staan de advertentiesites vol met paarden die snel een nieuw goed thuis nodig hebben. Oude paarden, paarden die afgekeurd zijn, paarden die gedragsproblemen hebben etc.
Want de eigenaar wil de handen in onschuld wassen en eigen geweten sussen met de mededeling dat ze hun paard een perfect laatste thuis hebben bezorgd.

Weet je wat nu erg cru is? Op het zweedse forum is daar nu een heeeeel lang topic over... een groep mensen hebben besloten dat daar brood in zit en zich getraind in het betrouwbaar overkomen, mooie verhalen opspelden (al of niet met gezin), inclusief foto's van prachtige stallen en weides etc en kopen die paarden op voor een schijntje of krijgen ze voor niets. Sporadisch nemen ze zogezegd alleen de verzorging op zich ,uiteraard wel bij hen aan huis.

Je kan het raden he... die paarden worden opgehaald, er vind een vlugge selectie plaats en de volledig onbruikbare individuen gaan regelrecht op een buitenlands schriktransport richting salami (brengt het meeste op) en de rest wordt opgelapt, ff stevig doorgereden zodat ze de mond houden en verdwijnen de handel in. En zo zien eigenaars dan hun afgekeurde paard in een advertentie staan als springpaard met potentieel.

Gezien mensen zelf geen verantwoordelijkheid meer willen nemen, is dit tegenwoordig Big Bussiness. Helaas.

En weet je wat.... menig eigenaar die zijn gebrekkig of oud paard op het net aanbiedt, weet dat die praktijken bestaan. Sterker nog... dat het schering en inslag is.
Er staan vaak genoeg waarschuwingen op dezelfde sites waar ze hun advertentie plaatsen.
Maar ze kiezen ervoor het niet te 'weten' en verkopen het paard aan die aardige meneer of mevrouw... En kunnen zeggen dat ze alles voor dat paard hebben gedaan-

Verantwoordelijkheid verleggen. Dat willen ze naar jou toe doen Pien en dat doen ze op grote schaal op het net. Want we willen niet dood maken he.

Hallo,

ondertussen blijf ik meelezen, met de onstane discussie ga ik mij niet mengen, maar ik wil wel even megeven dat ik Anja haar beslissing wel begrijp. Je voelt je heel machteloos op zo'n moment en je kan niet 24/7 bij je paard zijn om het te behoeden van alle onheil. Dat gezegd zijnde...

Ik lees hier ook veel over 'in de ogen van het dier kijken' enz. Daarom heb ik een fotoreeks geplaatst (ga ik zo even doen) van Prinses van dag één bij ons tot nu. Niet om een bepaald punt te bewijzen, maar om aan te tonen waarom we zoeken naar oplossingen, want ze is zelf (in mijn ogen dan he) nog zo vol leven... Ik kan perfect meedenken in de reacties van 'alle gehandicapte paarden weg' en 'plaats voor de gezonde'. En in principe ben ik het ook met die gedachtengang eens. Maar zoals Pien ook al zei, iedereen moet zijn eigen verantwoordelijkheid nemen voor z'n eigen paarden. WIJ hebben gekozen voor Prinses te zorgen. Als DE REST zo graag voor de gezonde paarden zorgt, ga je gang. Maar veroordeel niet iemands anders keuze zonder dat je zelf iets doet om de situatie te veranderen. Dat is al te gemakkelijk...

Overigens, de keuze is tot nu toe gevallen op een combi van houten hekwerk, rubberen band ervoor, strook snippers ervoor. Eventueel is er een optie dat ze met een maanblind paard samen zou kunnen staan. Maar dit is allemaal nog niet concreet en hangt af van wat we vandaag van de dierenarts te horen krijgen. Ik hoop goed nieuws...

Sarah_Noah_Sol schreef op vrijdag 17 december 2010, 8:40:


Oh jee... zo bedoelde ik dat niet hoor. Ik zit hier al drie jaar met gehandicapte paarden. Zal er alleen zelf niet meer voor kiezen om willens en wetens een dergelijk paard te kopen en wil alleen aangeven dat ik heel goed begrijp dat anderen dat ook niet doen.

In jou situatie heb je bewust die keuze genomen en bent vastbesloten om te kijken naar het dier zelf, en dat is belangrijk. Als jij die uitdaging wilt aangaan, is dat prima. Je eigen keuze.
En ik hoop ook dat het je lukt om dit paard een paardwaardig bestaan te geven. Wellicht idd een goede keuze om er een ander blind paard bij te zetten en idd een gedegen omheining.
(zie die stroomband echt niet zitten)

Ik hoop voor je dat het wordt wat je ervan hoopt, maar vind ook dat ermee doorgaan of ermee stoppen, wanneer dan ook, altijd een beslissing is die bij jou en alleen bij jou mag liggen omdat jij dan als enige de situatie echt kent.
Ik vind niet dat anderen daar dan over mogen oordelen of het probleem in iemand anders zijn schoenen mag worden geschoven.
Maar je lijkt me nuchter genoeg om de situatie goed in te schatten

Wens je dan ook veel succes met je Prinses.