Mocht IK voor dit probleem komen te staan, dan werd het toch een paddok en géén stal opsluiting. Ook voor "houdini's" is een uitbreek werende paddok te maken.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 20 maart 2010, 0:04:

Misschien moet je wel zeggen: 'als ik geen paddock had, dan had ik ook geen paarden'.

Christel Provaas schreef op zaterdag 20 maart 2010, 8:03:


Er zijn wel betere mogelijkheden een HB pony te houden dan hem alleen op stal zetten. Een paard alleen op stal is misschien voedseltechnisch in dit geval optimaal maar voor zijn gemoedstoestand en voor zijn bewegingsmogelijkheid minimaal. Ik vind het dus een slechte oplossing. Mogelijkheden: een 2e pony of de pony elders onderbrengen. Zeker in het geval van HB is het belangrijk een definitieve oplossing te zoeken. Zelf heb ik het geluk een speciale HB wei te hebben, arme grond, veel lopen weinig eten, en daar kan je gerust een HB paard opzetten. (met Mg chelaat in bietenpulp)

Mos in de wei kan ook betekenen dat de grond te hard is aangestampt.
Heb hier heel wat mos in de wei , maar ph is goed.

Ik weet nog niet waar ik het laat doen , denk gewoon bij blgg , was het geloof ik....
Moek nog even goed uitzoeken.

Gr Esther

Christel Provaas schreef op zaterdag 20 maart 2010, 8:03:


Ja, mee eens Christel. Maar ik heb dan de vraag :
Hoe groot moet zo'n paddock dan minimaal zijn?
Want een grote stal is eigenlijk een paddockje met een dak er op!

Karen

joop schreef op zaterdag 20 maart 2010, 10:21:


Ik heb er al vijf (de twee ezels meegerekend)!
En; niet elke twee ponies zijn blij met elkaar's gezelschap.
Nog een pony erbij? Nee, tenzij aan héél veel mitsen en maren kan worden voldaan. Die kans is bijna nul.


Dat heb ik een tijdlang geprobeerd, voor mijn shet Joris. Ik heb geen nieuwe eigenaar voor hem kunnen vinden waarbij ik ervan overtuigd was dat hij het daar beter zou krijgen dan bij mij.
Inmiddels heb ik het herplaats-idee laten varen, omdat Joris in de loop van de jaren (IJslander) Fálki's grote vriend is geworden. Fálki's énige (paarden)vriend.


Mee eens! Dat is wat ik optimaal probeer te bereiken. In de winter is het geen probleem, dan kan ik gemakkelijk de drie paardjes dag en nacht samen laten lopen op één redelijk grote kale weide. Overdag lopen de ezels en de geiten er ook bij. Die gaan 's nachts dan weer apart per diersoort in stallen met buitenuitloop, omdat ze er de pokkepést aan hebben om 24 uur per etmaal regelmatig getiranniseerd te worden door m'n arabiertje, Donna . De ezels en de geiten worden bovendien érg "moe" (geïrriteerd) van grapjas Joris .

Wat kan - op termijn want dat kost tijd en geld - is dat ik alledrie m'n weides ombouw tot Paddock Paradise, met niet of nauwelijks gras. Eén van die "weides" is inmiddels al meer een paddock dan een weide (m'n winterwei, zeg maar).
Ik twijfel over álles ombouwen, als dat betekent dat Donna en Fálki en de geiten dan óók zelden of nooit meer op een graswei lopen; dat vind ik voor hen een nadeel.

O ja: m'n oorspronkelijke idee was Joris en ezel Juultje samen laten lopen in een paddock. Want die twee mogen liefst geen (raai)gras ivm HB- en IR-gevaar.
Ik ben daar van teruggekomen, omdat die twee allerminst vrienden zijn. Juultje wordt gék van Joris z'n grapjes en gedoe, en ze heeft soms al zulke zere voeten ;-(

Plus, Joris zet alles op alles om te proberen een uitweg te vinden uit de paddock. Een schok meer of minder van het schriklint doet hem wel iets, maar niet zoveel dat hij ophoudt met proberen (tot nu toe). Een hoger voltage erop zou voor Joris oké zijn, maar voor al m'n andere dieren beslist niet. Dus het resultaat van die twee samen was een ezeltje dat met de dag chagrijniger werd en een shetlander die een groot deel van de dag bezig was met de vraag "hoe kom ik hier weg" En, naast eten, het andere deel van de dag "waarom heeft die stomme ezel toch geen humor?". Met Jomanda (Juultje's moeder en grote vriendin) er ook bij in de paddock, had ik twéé chagrijnige ezels ipv één

Joris is een blije, tevreden pony als hij veel meer ruimte heeft dan in de paddock, en veel meer andere dieren bij zich om grapjes mee uit te halen en/of te kroelen (dat laatste doet hij met Fálki). Maar alles samen laten lopen op maximale ruimte kan alleen als ik het gras in alle weides vervang door zand/stenen e.d. = jammer voor Donna, Fálki, Jomanda, en de geiten?

Als de paddock Houdini-proof is, dan zal Joris het na een lange tijd wel opgeven om te proberen te ontsnappen. Maar heb ik dan een blije, tevreden pony? Volgens mij niet... Al met al zie ik op dit moment geen paardvriendelijker oplossing dan Joris 's nachts opsluiten in een grote stal, met voldoende dingen om zich mee te vermaken. Maar ik sta open voor verbeter ideeën! ( zie ook bericht #196505 )

grt,
Karen

Christel Provaas schreef op zaterdag 20 maart 2010, 8:03:


Als je wél een wei hebt, maar je paard kan er niet op, kan je van die wei één grote paddok maken, toch?
Met een aantal inspanningen, moet het mogelijk zijn om ieder paard 24/24 buiten te kunnen houden. Vraag is, kan je- en wil je de investeringen doen.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 maart 2010, 12:07:


Leg mij eens uit, waarom een hoger voltage beslist niet oké is voor de andere dieren!
De andere dieren blijven uit de buurt, zoals ze nu ook gewend zijn en Joris zal voorzichtiger zijn met testen of jij vergeten bent er stroom op te zetten.


vergeef me dat ik het zeg, maar dat vind ik kolder.
Omdat ie s'nachts zijn "vriendjes" niet kan zien (binnen paddock/stal?) is ie gelukkiger, dan dat ie "houdini" proof in een - buiten - paddock staat?
s'nachts opgesloten (letterlijk buiten gesloten) maakt hem niet blij en vrolijk, hij heeft zich er bij neer gelegt!
Maar OK, de ontvanger bepaald.


Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 maart 2010, 12:07:


Dan deugt de schrikdraadinstallatie niet. Simpel. Is hier al vaker aan de orde geweest.


Aan een hoger voltage heb je niets. Het voltage van een trui die knettert bij het uittrekken is vele malen hoger, maar minder voelbaar.

Voor de "schokbeleving" is vooral de tijdsduur (bepaald door het schokapparaat) en de stroomsterkte (ampere's) bepalend.
De stroomsterkte is afhankelijk van de weerstand van de totale keten. Via de draad naar het dier, via de hoeven naar de grond, via de grond terug naar de aardpen van het schrikapparaat.
Knelpunten in de installatie zijn meestal de weerstand van het draad (aan elkaar geknoopte eindjes, vooral als het "tikt" zijn er onacceptabele verliezen), en de weerstand van de aardpen. De aardpen is meestal verroest, niet goed aangesloten, niet lang genoeg, etc.
Verder zijn er vaak "lekken" naar aarde, via begroeiing tegen het schriklint, uiteinden die op de grond liggen, draden die ongeisoleerd tegen natte houten paaltjes aanlopen, etc.

Maak de installatie in orde, en ieder paard blijft achter de draad staan.
Als de installatie niet deugt, dan krijg je inderdaad de situatie dat de schok dermate gering is dat sommige dieren "het er voor over hebben" om er toch tussendoor te kruipen. Of je krijgt dat de schok sterker is op sommige plaatsen dan op andere plaatsen (wordt een soort gokkast) of alleen werkt bij bepaalde weertypes. Als de installatie in orde is, dan is de schok op elke plaats en bij elk weertype gelijk. Geen uitnodigend goksysteem meer, maar een stabiele onneembare hindernis.

Het lijkt me paardvriendelijker om de schrikdraadinstallatie op orde te hebben, zodat de omheining een net zo onneembare vesting wordt als de stalmuur, en dieren in volle berusting achter de draad blijven staan.
Om er achter te moeten staan en steeds weer te twijfelen "zal ik het er op wagen? de vorige keer viel de schok reuze mee" geeft onrust en spanningen.

Frans

Frans Veldman schreef op zaterdag 20 maart 2010, 13:35:

Ik kan hier eigenlijk niets aan toevoegen.
Toch heb ik een stier kalf gehad, die het er toch voor over had, die (echt ferme) tik op zijn kont te krijgen. Voor hem heb ik de frequentie moeten verhogen en in droge tijden en extra aard draad tussen de schrik draden moeten plaatsen.
Ook hebben mijn buren zo'n shetlander gehad, die alleen beruste met de verhoogde frequentie en extra aard draad.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 20 maart 2010, 12:37:


Er lopen hier reeën rond, soms ook in en uit de wei. Plus: onze geiten en onze hond (en de hond van de buren die regelmatig bij ons is), die zijn bij het huidige voltage al langer dan één dag heel erg van slag als ze eens zo "stom" zijn om eens een keer een tik van het schriklint te krijgen.

De beide honden snappen (nog) niet waar die klap vandaan komt. De bedoeling is dat zij helemaal niet in de buurt komen van dat schriklint als er stroom op staat. Maar het gebeurt wel een heel enkele keer (door menselijke fouten, van ons of van de buren).
De geiten weten het verband wel denk ik (hoewel?), maar desondanks willen ze, vooral Jopper, circa 1 dag hun inloopstal niet meer uit nadat ze een keer per ongeluk het lint hebben aangeraakt. De dagen erna is die geit dan nog super schrikkerig buiten, langzaam ebt dat dan weer weg. Ja, een deel van mijn dieren zijn watjes... En/of niet "slim" genoeg om het verband tussen het lint en die tik te snappen (omdat ze er te weinig keren tegen aanlopen ).

Tja, "beslist niet" -- alles kán, natuurlijk. Dus dat was wat heel sterk uitgedrukt van mij, maar om bovengenoemde redenen wil ik dat niet.


Ja, hij test het misschien, maar vooral: hij verzamelt moed tot hij er dwars doorheen durft te gaan (met de stroom erop)! Ik heb het hem meermalen zien doen. Een fantastisch stevig metalen of houten hekwerk zou een perfecte oplossing zijn. Maar dat zit er financieel niet in, in elk geval niet voor het geheel van de weides en ook niet voor de hele winterwei. Misschien voor de paddock... Ik heb daar eventueel best wat geld voor over, maar ik heb ook nog een partner die af en toe een beetje moe wordt van hoe ver ik ga (in moeite en financieel) om m'n paardjes zo optimaal mogelijk van alles te bieden. En daar heb ik óók begrip voor. En ik ben niet overtuigd dat het voor Joris een vooruitgang is, in de paddock (in zijn eentje), in plaats van op stal.

Eigenlijk vind ik schriklint maar niks (de laatste jaren, vroeger had ik er geen probleem mee). Het is handig/goedkoop voor ons mensen, maar diervriendelijk is het niet.

.

Mag jij gerust zeggen Nils !


Mee eens, hij is 's nachts op stal rustig mede omdat hij zich erbij neerlegt dat er geen enkele kans is om uit die stal te ontsnappen. Dezelfde vraag, "heb ik dan een (optimaal) blije pony?" is een heel terechte vraag! Ik denk dat het antwoord is: "nee, want hij wil liefst samen met de andere paardjes op de graswei lopen."
Maar, gezien het feit dat raaigras slecht is voor zijn gezondheid, en het feit dat hij zich zo loopt op te fokken als ik hem in de paddock zet, en ik met de huidige paddock (schriklint) het risico loop dat hij 's nachts uitbreekt en hij als gevolg daarvan bevangen wordt, ...

Het enige wat de paddock extra biedt ten opzichte van de stal, is meer ruimte (de stal is 6 x 5,5 meter, de paddock is ongeveer 25 x 12 meter, als ik de winterwei erbij zou trekken zoals ik dat nu overdag doe, dan is dat totaal circa 110 x 50 meter (al onze weides/paddocks samen is 1,2 hectare).
En hij heeft vanuit de paddock en/of winterwei meer zicht op zijn maatjes, maar hij kan niet naar ze toe. Of dat hem blijer maakt dan z'n maatjes soms in 't zicht, vanuit de stal, dat betwijfel ik. In beide gevallen is hij buitengesloten (denk ik).

Voor zover ik nu kan bedenken heb ik deze keuzes;
* blijven doen wat ik nu doe
* kijken of ik geld/materiaal kan vrijmaken voor een andere omheining vd kleine paddock (nadeel: investering, en mogelijk maakt zicht op z'n maatjes hem juist níet blijer?)
* alle weides veranderen in paddocks (nadelen: investering, en ik ontneem de dieren die er qua gezondheid wél tegen kunnen op tijden dat het fructaangevaar niet hoog is, het plezier van het gras grazen. Hou ik een deel wel graasweide, dan is de situatie ongeveer zoals die nu al is.)
* hernieuwde poging doen om Joris te wennen aan een graasmasker?

Ik neig sterk naar optie 1 (blijven doen wat ik nu doe) - het lijkt me wel zo eerlijk om dat er bij te zetten. En ik overweeg een nieuwe poging met een graasmasker.
Maar ik sluit niet uit dat ik me bedenk, als iemand anders een idee heeft waarvan ik denk dat het voor mij praktisch en financieel haalbaar is, en voor Joris een verbetering en voor de andere dieren geen verslechtering.

Bedankt voor het (evt. ook verder) meedenken Nils, ik waardeer 't!
grt,
Karen

Frans Veldman schreef op zaterdag 20 maart 2010, 13:35:


In mijn beleving controleren we alles al vaak (plus maaien op tijd de onderbegroeiing weg), maar het kan natuurlijk nooit kwaad om daar nog een keer éxtra alert op te zijn!

grt,
Karen

En overdenk ook maar om er 1 of 2 extra draden bij te zetten, waarvan 1 een aarding word, dan kan Houdini zich zeker niet onttrekken aan de Tic
Het best een geallumininiseerde ijzerdraad, die op elke hoek van de wei (of 1 voor de paddock) geaard word. Aarden doe je best een gat boren in de grond, 1m diep, vul die met lanbouwzout en plaats er een aardingpen in.
PS,
dat zou je OOK voor het apperaat moeten doen, 3 stuks één meter uit elkaar en met elkaar verbonden, dan naar het apperaat toe.

Een houten omheining zonder schrikdraad wil je niet hebben met je geiten, die vreten het in een jaar op, als niet één van je paarden of ezels het doet

Over dat aanraken door de dieren, in een grijs verleden heb ik ook een hond gehad, die kon precies onder de onderste draad door lopen. altijd met haar staart omhoog. Is lang goed gegaan, tot ze de tic wel kreeg. Sinds dien was een garendraad voldoende om haar te begrenzen

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Hoi allemaal,
Ik ben voor mijn paard op zoek naar een revalidatieplekje. Hij is een tijdje niet lekker geweest toen hij een tijdje geleden is verhuisd naar een nieuwe plek. Daar krijgen de paarden onbeperkt kuilvoer en hij kan daar niet tegen, is gebleken. Hij had een onwijs verstoorde stofwisseling, was onwijs afgevallen en zat echt tegen bevangenheid aan. Ik heb hem toen een aantal maanden apart kunnen zetten in een wei ernaast en heb mijn eigen (duitse kruiden)hooi gegeven en sindsdien is hij al erg opgeknapt. Zijn witte lijn is nog steeds verbreed en zijn zolen erg dun, maar hij zit gelukkig weer lekker in zijn vel. Nu mag hij nog tot en met eind april apart staan, maar daarna moet ik hem terugzetten bij de rest van de groep (en het kuil) of ik moet hem ergens anders neerzetten. Nu kies ik natuurlijk voor dat laatste want ik wil niet dat hij weer ziek wordt. Wij gaan zelf verhuizen binnenkort en ik had gehoopt dat ik daar in de buurt al een goede plek had kunnen vinden en hem daar alvast heen had kunnen brengen, maar dit is helaas niet gelukt. Ik ben daarom op zoek naar een revalidatieplekje waar hij een aantal maanden kan staan (tot wij zelf zijn verhuisd en een goede plek voor hem hebben gevonden in de buurt van ons nieuwe huis), waar onbeperkt goede kwaliteit hooi gevoerd wordt (geen kuil, of voordroog) en waar hij niet onbeperkt op het gras staat (i.v.m. de hoefbevangenheid), maar max. een paar uurtjes per dag (of helemaal niet natuurlijk). Wel natuurlijk 24/7 buiten in groepsverband. Vandaar gaat mijn grootste voorkeur uit naar een soort paddock paradise. Waarschijnlijk kan mijn paard bij een kennis terecht, maar mocht dit niet door kunnen gaan, dan ben ik zeer benieuwd of mijn paard eventueel bij jullie terecht zou kunnen! Het gaat overigens om een speelse ruin van bijna 19 die gewend is om in een (gemengde) kudde te staan.
Heb jij, of ken jij een goed revalidatieplekje voor mijn paard, dan ben ik erg benieuwd! Het maakt dus niet uit waar het is.
Voor een goede plek willen we ook een goede prijs betalen.
Groetjes en alvast bedankt.

houten omheining wil je ook niet bij paarden hebben zonder schrikdraad. Wij hebben tussen tuin en wei houten omheining, maar we hebben er schrikdraad bij gezet omdat zo'n omheining prima schuurmateriaal is en je kunt er heerlijk tegenaan hangen als het gras aan de andere kant groener is. En dat is het altijd.
En weinig houten omheining is bestand tegen 600 kilo lomp gewicht. Nog afgezien van het eraan vreten.

We hebben twee minies en eentje ervan heeft lange tijd als gewoonte gehad om snachts de hort op te gaan en een ronde door ons gehucht te doen, waarbij hij alle tuintjes ff aandeed.

We hebben een ander stroomapparaat gekocht, een sterk, wat ook werkt als er wat onkruid ed tegenaan staat. Drie draden en we controleren regelmatig (5 ha)'
Nu blijft alles prima binnen

En ja de honden zijn er ook wel ooit tegenaan gelopen. Vinden ze echt niet leuk. Maar ze overleven het wel. Uiteindelijk leren ze het toch wel.