Ik vind het een rotgezicht,maar dat vind ik ook van mijn graasmasker/muilkorf en die gebruik ik al jaren,want het werkt wel heel goed.
Het lijkt me alleen met een voerzak frustrerend voor het paard,omdat hij in het gras staat en niet kan eten.Met graasmasker kan hij wel gewoon grazen,alleen veel minder.

http://www.levendehave.nl/nieuws/amerikaans-onderzoek-bevestigt-paarden-behoeven-schuilstal

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Spirithorses schreef op maandag 15 november 2010, 10:21:


Zo een ding heet gewoon voerzak, en volgens mij gebruik je het alleen om te voeren, niet om van het voer af te houden. Een paard kan er ook niet lekker mee drinken, denk ik.

Piet schreef op maandag 15 november 2010, 12:07:


Wat ze zo te lezen dus eigenlijk onderzocht hebben is dat een neger het aan de noordpool en in nederland koud heeft, een eskimo... inderdaad... en een papua aan de Ankeveense Plassen zich afvraagt waar die kerels allemaal zo'n grote peniskoker vandaan halen.
Sja, als je absoluut niets van cabaret weet is dit misschien helemaal niet leuk....
(NUHR - De Ankeveense Plassen)

Zo'n voerzak is ook niet bedoeld om mee op de wei te lopen.
Het is goed voor paarden die "iets" bij gevoerd moeten worden, of medicijnen, waar andere paarden niet aan mogen komen.
In Reken gebruikten ze een bouw-emmer, het hengsel er af en daarvoor in de plaats een touw of riem, die over het hoofd van het paard werd gehangen als een hoofdstel en dat werkte Uitstekend.
Ze moeten hun hoofd laten zakken tot de emmer op de grond staat (graas houding), mocht een ander paard denken 'ik wil jou emmer' loopt het paard weg en neemt de emmer mee

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Allez zeg, denk je nu echt dat ik haar daar uren mee ga laten rondlopen? Ik heb echt te doen met 't paardje. M'n paddock ligt er nog niet, ze mag de weide niet op omdat ze geen gras mag eten en zit ganse dagen op een afgezet stukje. Ik zou ze naar de Eifel doen, maar de onderzoeken zijn nog niet rond en ze moet dus nog hier blijven, ze raden me echt af om haar nu te verplaatsen.
Als andere paard de weide in gaat, dan zie ik haar oogjes triestig de handelingen volgen van hare maat en m'n hart breekt. Ik zou gewoon als ik een uurtje per dag ga werken, haar in de weide willen laten terwijl ik mest en andere dingen doe. Met zo'n zak aan kan ze haar maaltje rustig opeten en toch wat vrij en op 't gemak rondlopen.
Ik zie geen ander alternatief. Morgen komen ze kijken voor de paddock en het grind, maar dat ligt er nog niet van vandaag op morgen.
Ik hoop dat het snel sneeuwt, dan kan ze niet veel eten van het gras en kan ze terug meer beweging hebben.

Maria Delavega schreef op maandag 15 november 2010, 20:49:


Ehm, als je haar naar de Eifel zou laten gaan dan is daar toch ook 24/7 gras? Waarom mag ze dat daar dan wel een thuis niet?

groet, Pien

Merel Stoffers schreef op maandag 15 november 2010, 14:26:

Zij eet daar wel langer aan hoor, kan kleine beetjes bijgeven zodat ze bezig wordt gehouden. Ik vind dat zo vreselijk als ze naar haar vriendje staat te kijken die wel de weide op mag. 't Is nog tot het sneeuwt, dan kan ze de weide op met hooi en vanaf maart mag ze voorgoed naar de Eifel als de veearts het goedkeurt. Daar hebben ze een veel grotere gras-loze weide en misschien zal ze ooit terug gezond genoeg zijn om van het magerdere Eifelgras te eten...

Spirithorses schreef op maandag 15 november 2010, 20:52:


Vanzelfsprekend niet 24/7 op het gras!!! Ze komt bij een ander paard te staan dat ook geen gras mag eten.
Als ze hier op gras komt, dan verstijft ze helemaal en komen er diepe putten in haar billen. Vreselijk om te zien!

Van Ankeveen weet ik niks Maar wat er voor mij uitsprong, dat alle paarden beschutting zochten bij veel wind (in combi met..)
Toevallig dat ik het zelfde verslag op het TREC forum heb geplaatst

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Dank voor jullie reacties, ik heb inmiddels weer even mijn rust gevonden met de paardjes gewoon lekker thuis. Thuis betekend in hun eigen wei, helaas niet aan het huis maar op 5 minuutjes met de auto. En ze kunnen doen waar ze zin in hebben.
Mijn lieve vriend en mijn beste vriendin hebben me een beetje opgevangen en steunen me erg. Ze pakken hier en daar al eens wat klusjes over en zitten me genoeg op mijn nek dat ik dingen laat liggen en gewoon ga hobbelen (das onze variant van uitrijden en genieten). Deze duwtjes zijn gelukkig weer even net genoeg.
En in mijn achterhoofd weet ik ook dat ik twee uitwijkmogelijkheden heb om ze tijdelijk onder te brengen. Wellis waar bij een soort van manege, maar die man heeft ook twee loopstallen. Er zijn er heel veel die daar gewoon alla manege gestald staan, en een groep van 7 bij een loopstal en een beestje met artrose in de andere loopstal. Overdag loopt daar dan nog een merrie bij, deze gaat alleen snachts op stal. Het is niet ideaal maar als ik het echt niet meer zou trekken is het goed genoeg voor een of twee maanden. Dan ben ik weer genoeg bijgetankt en de beestjes hebben toch hun vrijheid en hun natje en droogje. De andere is wat verder weg maar dat is wel een hele natuurlijke stalling. Daar staat geen enkel paard op stal, alles leeft daar buiten in hun eigen kudde.

Nou idd, zo makkelijk is het niet hoor, mijn zoontje kan ook niet tegen tarwederivaten . Dus ik moet heel veel zelf maken. En dan nog het feit dat je overal achter aan moet op school dus wie tracteert wat, worden er geen koeken gegeten in de klas, wat wordt er met sint gedaan enz enz enz.
Gelukkig weet hij zelf niet beter dus hij accepteerd eigenlijk alles en zeurt nooit. Maar goed om te zeggen laat de granen vallen en je bent klaar is wel heel simpel gedacht. Maar het verschil tussen wel en geen granen is idd zo groot dat ik het er allemaal graag voor over heb.

Natasja Meersman schreef op dinsdag 16 november 2010, 10:20:


Wel eens gehoord van NAET? Zie www.allergie-weg.nl

Als ik het goed heb is Wil daar een expert in
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ik zou het idee van een bijrijdster toch niet zo snel aan de kant schuiven. Ik herken wel veel in mezelf over wat je schrijft. Dat je zelf die controle wilt houden wat en hoe er met je paarden wordt omgegaan. Dat had ik ook heel erg. Maar bij mij werd het ook erg veel. Ik moet in mijn eentje voor 3 paardjes zorgen, eigen weide dus ook zelf het hele weidebeheer doen. Elke dag de wei uitmesten, elke week of elke twee weken de hoeven doen. Waterton schoonmaken, al dat soort dingen. Het ging me behoorlijk tegenstaan. Zowel lichamelijk als mentaal vond ik het niet leuk om er helemaal alleen voor te staan. Dus ik heb gekozen om water bij de wijn te doen en een bijrijdster te zoeken. Je hoeft niet iedereen "aan te nemen" die zich meld. Je kunt daarbij ook zelf selecteren, kennismaken, en dan pas rustig aan iets opbouwen. Ik heb er een heleboel gehad waarvan de eerste echt super was maar helaas 150 km verderop ging wonen. Vervolgens een heleboel die gewoon niet meer belden of kwamen (dan weet je ook genoeg ), en anderen waarbij ik zelf geen goed gevoel had, en daar ben ik dan ook eerlijk in. Nu heb ik sinds kort iemand leren kennen die zich ook bezig houdt met NH, die het niet erg vind dat ze niet kan rijden (mijn paard heeft een ernstige peesblessure opgelopen en die het gewoon heerlijk vind om er alleen al naar te kijken en te helpen met klusjes. Wie weet wordt zij wel de ideale bijrijdster. Ik heb ook een meisje van 13 gevonden wat al bijna een jaar 2x per week komt rijden. Een heel leuk meisje wat ik ook wel eventjes alleen kan laten terwijl ze rijdt zodat ik de wei uit kan mesten ofzo. Twee van mijn paardjes waren ook erg eenkennig, maar ook zij leren ervan dat nieuwe mensen niet "eng" hoeven te zijn. Ik zorg (vooralsnog) dat ik er altijd bij ben, dus weet precies wat er gebeurd met mijn paardjes. En zo worden er in dezelfde tijd al 2 paardjes gereden/verzorgd en scheelt me dat ook alweer tijd. Maar het is alleen al leuk om die paardenhobby te kunnen delen met iemand die dat ook prachtig vind. Daardoor krijg ik er ook weer zin in als ik dat even niet heb. Het is alleen een kwestie van de goede persoon tegenkomen, en ook een stukje los durven/kunnen laten als bij een eerste gesprek blijkt dat jullie wel op dezelfde lijn zitten. Ik hoop dat je er in ieder geval nog eens over na wil denken. Het heeft ook een mooie kant hoor, zo'n bijrijdster.

Groetjes Jolanda