P.S.: wij mensen verergeren de situatie vaak ook nog eens door voerplaatsen te maken, in een minder aantal dan dat er paarden zijn en/of (te) dicht bij elkaar.

In dat opzicht heb ik deze winter weer wat geleerd... arme paarden, dat ik daar zo lang over doe ;-( ! In de winter verergeren Donna's drift-, bijt- en ik-schop-jou-in-elkaar buien met een factor 10 (of zo). Valt bij mij éindelijk het kwartje dat paarden die niet op postzegels leven normaal gesproken overál voer in hun buurt hebben (elk paard van de kudde, bedoel ik). Dus "voernijd" is in zo'n situatie nergens voor nodig, behalve wellicht wanneer de kudde eens een keertje iets byzonders vindt (1 boom waaronder afgevallen vruchten liggen, bijvoorbeeld).

Wat doen wij (ik, althans), we voeren hooi in plukken, of in hooibakken/-netten, what ever. Ik verspreidde het hooi altijd al wel, maar ik zie nu dat ik de verschillende porties niet slim genoeg verdeelde. Met als gevolg dat Donna vaak en met redelijk succes - al vretend - probeert om álle voerplekken op te eisen, én dat de afstand daartussen zo klein is dat mijn arme andere dieren (paarden, ezels, geiten) niet altijd voldoende tijd hebben om te vluchten, buiten het bereik van Donna's tanden en hoeven. Hoe dom kun je (ikke) zijn....

Ook als de oppervlakte een postzegel blijft, kun je door "paden" aan te leggen (lintje of hekwerk ertussen) veel meer vluchtruimte creëren. Nú moet Donna een eindje rennen, dan een 180 graden bocht maken en opnieuw rennen, om de bult hooi aan de ándere kant van een schriklint op te eisen. Soms zijn grote verbeteringen zó simpel - achteraf bezien - dat ik niet snap hoe ik dat dan zo lang níet kon zien...

grt,
Karen

Karen Koomans schreef :


Eens.
Maar paarden kunnen wel veranderen door gunstige omstandigheden.
Onze beschadigde Puck is van een helse bitch veranderd in een superzachte moeder toen zij haar veulen Iskander kreeg. Aanvankelijk wist ze van geen meter wat ze met hem aan moest en daar heeft ze echt wel een dag of twee voor nodig gehad, maar nu is het Puck die zich als 'peettante' opgeworpen heeft voor de jongere paarden. Voor Puck heeft het indertijd (toen ze bij ons kwam) 9 maanden geduurd voor we haar met een goed gevoel in de groep durfden te laten. En nog zijn het Winner en BD geweest die haar manieren hebben bijgebracht. Een paard is kennelijk toch niet te oud om te leren want op haar beurt zien we Puck nu hetzelfde met de veulens doen als Winner en BD met haar gedaan hebben, 3 jaar geleden.
Supersociaal zal ze nooit worden, dat zit er niet meer in (ze bijt eerder van zich af dan dat ze wat met een ander paard aangaat) maar naar de veulens toe zien wij een heel andere Puck. Van hen duldt ze veel meer dan van de volwassen paarden. Ze zoekt hen ook op, alsof dat haar meer rust geeft.

Een tijd geleden hebben we twee merriegroepen samengevoegd tot één groep. In beide groepen liepen een stel bitchen dus het heeft een tijd geduurd eer we dit aandurfden maar nu zien we dat er Rust en Structuur aan het ontstaan is. Puck heeft zelfs een belangrijke stap terug gedaan in rangorde ten gunste van Amber. Wij zijn daar blij mee want Puck is nooit een echte leider geweest. Die is meer van het aggressievere type en dat moet je hoog in de rangorde niet hebben, dat geeft alleen maar onrust.

Het klopt dat veel paarden vanuit hun tradi voorgeschiedenis geen veulens en verticale leeftijdopbouw gewend zijn, maar een veulen brengt op de een of andere manier op den duur wel zachtheid in hen teweeg. Heb je wel een absoluut sociaal sterke groep voor nodig om dat te (laten) begeleiden.

Groet , Pien

Okay, leek me ook wel logisch, toch fijn voor de bevestiging, bedankt!

Karen Koomans schreef op vrijdag 19 februari 2010, 21:00:


Ik geloof allang niet meer zo aan het "wijde" van de natuur.
Voor ieder beest, incl. mensen, bestaat de "wereld" uit slechts zijn perceptie er van, en daarvan weer slechts het deel dat hij denkt nodig te hebben of waar identificatie mee is c.q. het kleinst gemene veelvoud van wat prettig gevonden wordt en efficiënt is.

Als paarden een dagelijkse marathon lopen, is dat niet voor niets. Kunnen is niet hetzelfde als willen of nodig hebben. Ze moeten soms wel, gezien de biotoop. In andere biotoop leggen ze hun eigen weitje aan en leven vooral daar, zelfs als ze 100en ha meer ter beschikking hebben. Ik geloof daarom niet dat relatief beperkte ruimte leidt tot gebrek aan levensgeluk zolang "crowding" niet optreedt.

Ik heb hier ook nog een betonnen kot staan en om jou redenen heb ik het niet in gebruik.
Niet de goedkoopste oplossing, maar wel een die het schuren toe laat, zonder dat de haren van de manen afbreken;
2 staal platen in U gevouwen, niet te scherp omzetten en die bevestigen om de betonnen paal.
(1 tot 1.5 m lang, op de gewenste hoogte)
Afwachten hoe Woody zich deze zomer gaat gedragen, maar afgelopen jaar heeft ze dankbaar gebruik gemaakt van de stalen post van de stal (die is nu als gepolijst) en niet haar manen verloren.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

e m kraak schreef op zondag 21 februari 2010, 9:55:



Helemaal logisch.
Dank je; ik heb een "light bulb" moment

Karen

e m kraak schreef op zondag 21 februari 2010, 9:55:


Mee eens. Het scheppen van een goede omgeving is meer dan weinig of meer ruimte. Zinvolle afwegingen zijn mi: Hoe saai is het? Wat doorbreekt de saaiheid? Hoe veel fysieke beweging moet uit deze ruimte komen? Voortdurende lichte beweging (graas beweging) is dat er voldoende? Welke kudde samenstelling is gewenst en wat is mogelijk? Mensen en dieren die in een omgeving leven die comfortabel is, evolueren zich niet of heel traag. En altijd zijn aanpassingen aan uitdagende omstandigheden gewenst en gaan dan ook zeer snel, denk aan harde hoeven/ondergrond en verkeersmak maken, etc. Het kan ook te comfortabel zijn.