Sinds vorig jaar heeft mij schuilkot i.p.v. houten steunpalen, betonnen palen.
De reden is hoofdzakelijk Jeanneke, ze schuurt en ze had mijn houten schuilkot (zie fotootje hiernaast) kapot gekregen, een houten steunbalk was volledig over aan de grond. Het kot stond gelukkig nog recht en er zijn geen ongelukken gebeurd maar wel met dit in ons achterhoofd naar andere oplossingen gaan zoeken.

Eerst wou ik elektriciteit op de rand van het kot zetten maar eigenlijk vond ik dit maar zielig, stel dat ze door een 'tik' niet meer zo scheutig waren van het schuilkot?
Dan had ik het gevonden: betonnen palen die in beton in de grond zitten, dat zou wat paardengewicht wel kunnen verdragen.
Allemaal heel schoon tot vorige zomer: Jean werd een punker, kweet het, heel dom dat ik daaraan niet had gedacht op voorhand
Zelfs Soraya, die niet schuurt maar ieder paard schuurt wel eens, heeft nu korte stukjes manen bovenop haar manenkam

Het is ni zo dat Jeanneke een op-en-top schuurder is, ze schuurt wel maar ze ligt nergens open en haar manen en staart houden het op een bepaalde lengte. Met den beton ni meer natuurlijk en hoewel ze eigenlijk zelfs dan praktisch geen wondjes had, kreeg ze af en toe, uiteraard, wel een wondje, klein, maar toch...

Nu wil ik deze betonnen palen wat 'gladder' maken op de één of andere manier. Zelf dacht ik aan oude rubberen banden maar het zijn véél banden, 4 palen zo'n kleine 3m lang.
Cindy had een tijd terug ook een leuke oplossing: plastieken buizen vol met beton gieten, stevig maar met een gladde wand. Slim maar daar ben ik nu niets meer mee

Heeft iemand nog een idee hoe ik de betonnen palen kan 'inpakken'? Liefst iets duurzaam en veilig

Misschien iets met borstels? Van die grote bedoel ik; bezems is een beter woord (maar dan niet met steel en al, natuurlijk).

grt,
Karen

Karen Koomans schreef op donderdag 18 februari 2010, 20:38:


Heb ik al aan gedacht maar ook dat is iets dat best hard kan zijn als ze hard genoeg duwen, niet? Jean hangt echt met haar volle gewicht tegen de paal dan en als ik zelf heel hard over een (zelfs zachte) bezem wrijf, dan doet dat toch wel een beeteke pijn.
Ik weet dat ik geen paard ben zenne maar op den duur slijten die borstels toch zou ik denken.

Graag zou ik iets hebben dat glad genoeg is (hout wordt ook glad, zoiets ongeveer), ze hebben nog genoeg houten materiaal voor als het joeksel te groot wordt.

Ow ja, Jean staat echt veel te schuren, dermee iets duurzaams

+ Hoe zou ik met borstels de palen echt volledig rond krijgen? Die dan nog blijven hangen?
Geen idee maar ik ben dan ook geen handige Hariette

Anja Seijn schreef op woensdag 17 februari 2010, 21:30:


Nou, het is PN waar ik de meeste informatie vandaan haal!

Ik vind een gemengde groep belangrijk. Ravotten en klooien is leuk, maar van oudere paarden moeten ze leren en ik denk dat het ze een groter gevoel van veiligheid geeft wanneer er in ieder geval één ouder paard bij aanwezig is. Wat ik belangrijk vind is 24/7 buiten, lekker winterhard worden, goed en veel ruwvoer. Ik ken geen enkele opfok waar dit mogelijk is. Wat ik specifiek doe is niet meer en niets minder dan zorgen dat ze zo dicht mogelijk bij haar natuur blijft . Zolang mogelijk bij de moeder blijven hoort daar ook bij.

Náást een leven als paard (veulen in dit geval), komt mijn merrie van jongsaf aan vrijwel dagelijks in handen. Ik heb altijd zelf voor haar gezorgd, dat is nog een voordeel van het niet naar de opfok brengen van je veulen. Je leert elkaar kennen, bouwt alvast een band op. Je kunt in de jonge jaren al veel aan een veulen leren: netjes stilstaan, hoefjes bekappen, meelopen aan een touwtje, wandelen en verkeersmak maken, gewend maken met enge dingen (schrik-/obstakeltraining), trailerladen, weggaan bij de kudde, beentjes afspuiten, wijken voor druk... Nou ja, noem het maar op. Als het paard vervolgens de leeftijd van vijf jaar bereikt kan het zonder problemen worden ingereden. Je paard kent tenslotte alles al, vertrouwt je en is er klaar voor.

Anja Seijn schreef op donderdag 18 februari 2010, 0:12:


Ja en nee.
Ik zal eerst de "mijn" opfok even toelichten: het zijn pony's die een "tradtionele" hengstenhouder koopt wanneer ze nog veulen zijn. Ze worden afgespeend tussen de 6 maanden en 1 jaar en door hem in een groep van dezelfde leeftijd grootgebracht (dat is dus niet mijn keuze).
De groep wordt dus hier bij mij in het voorjaar bijeengebracht en dan zijn het dus van die hummeltjes die net bij hun moeder weg zijn of al enkele maanden met een ander veulen in een stal hebben gestaan. Maar doordat het heel de dag naar hartelust spelen is, in combinatie met veel ruimte, vers gras, en dagelijkse "mens-aandacht" zijn ze eigenlijk meteen "happy".

Het plan was om mijn eigen pony's (ik had toen alleen 2 ruinen) bij de jaarlingen te zetten, juist vanwege de opvoedkundige zaken die al in dit topic genoemd zijn, maar dat liep helemaal mis: Victor zag de veulens niet staan en was binnen een week zo vet dat hij bijna bevangen was, dus die moest uit de volle weide. En Banjer was de hele tijd bezig de veulens hardtandig te corrigeren, zelfs zo heftig dat die kleintjes door het lint met 10.000 volt gingen!

Inmiddels heb ik zelf een minikudde (3 ruinen van 4, 7 en 8 jaar en 3 merries van 1, 2 en 4 jaar) , maar krab me tav de gemengde leeftijdsopbouw wel achter de oren. De 2 kleintjes worden nl veel gecorrigeerd en weggejaagd door alle 4 de volwassen pony's en ik moet ze dus ook dagelijks uit de groep halen en apart bijvoeren. Meer voeren aan de hele groep was geen optie, omdat de 4 oudste pony's nou al veel te vet waren, terwijl ik de 2 kleintjes echt te mager vond worden.
Tav de jaarling kan ik het corrigerende gedrag van de grote pony's wel begrijpen, want zij is echt hondsbrutaal. Maar tav de 2-jarige niet: zij is eerder schuw, stapt meteen uit de ruimte als een grote pony er aan komt, is altijd afwachtend en wordt desondanks flink gebeten (mist flinke plukken haar).
Ik denk dus persoonlijk inmiddels dat het opvoeden door oudere pony's misschien alleen goed / prettig gebeurd wanneer het in aanwezigheid van familie is. Immers, een merrie corrigeert haar eigen veulen, maar beschermd het ook.

angelique hage schreef op vrijdag 19 februari 2010, 1:44:


Eigenlijk heb je maar 2 ruinen die je min of meer volwassen kan noemen, de rest is nog erg jong en je kan amper van een evenwichtige leeftijdsverdeling spreken. De reaktie naar de 2 jonge paarden is vanuit hun gezichtspunt normaal: 1 is brutaal en zal zich wel weten te handhaven maar de andere is laag in rang en wordt voorlopig uit de kudde gepest. Misschien verandert dat nog, misschien ook niet. Ik denk dat je te veel door mensenbril kijkt, je vindt gedrag naar een hondsbrutale jonge merrie begrijpelijk maar naar een verlegen veulen niet, in paardenogen ligt dat heel anders. Familie heeft er niks mee te maken, het hangt meer van de rangorde af. Het in de kudde plaatsen van paarden die laag in rang zijn en ook nog jong en onervaren is niet zonder risico. Je kan misschien het jonge verlegen veulen nog apart zetten met 1 van de paarden die nog het best op haar reageert, en dan later proberen in te scharen.

Zou het niet kunnen zijn dat jouw ponies deze opvoeding niet geleerd hebben toen zij jong waren? lees dus: veel te jong bij de moeder weg? niet in normaal kuddeverband opgegroeid?
Dit is maar een ingeving hoor, heb er eigenlijk de ballen verstand van, want dan had ik het met de mijne zeker anders aangepakt...

Marlies Sanders schreef op vrijdag 19 februari 2010, 12:12:


Ik denk dat dat heel goed mogelijk is, inderdaad. Zeker is het nuttig om veulens samen met volwassen paarden te laten lopen, maar dan moeten die volwassen paarden met gróte voorkeur wel normaal sociaal ontwikkeld zijn! Heel veel paarden zijn dat niet, omdat wij mensen die paarden in hún jeugd niet in een goed samengestelde kudde hebben laten opgroeien.

Eén van mijn paardjes hier, Donna. Ik heb heel lang gedacht, om haar gedrag te verklaren/te vergoeilijken, "zij is nu eenmaal dé alpha merrie van ons kuddetje". Inmiddels kijk ik daar anders tegenaan. Kort door de bocht gezegd denk ik nu: "zij is nu eenmaal een enorme bitch met ook nog eens een vrij absurde mate van voernijd".
Ik neem het Donna niet kwalijk! Ik weet niets van haar veulentijd, wel het één en ander van haar tiijd tussen 3 en 14 jaar oud (en vanaf die leeftijd is ze bij mij). Ik denk dat veel, zo niet alles, van haar buiten-proportionele agressie naar andere dieren toe - 't is niet alleen naar paarden - daar zijn oorsprong vindt.

Ik weet heel veel van honden, veel meer dan over paarden. Ik heb veel honden gezien die nooit meer hond-natuurlijk-sociaal zullen en kunnen worden, als gevolg van "een verkeerde opfok". Sommige van die honden kunnen nog best leren om te functioneren in een groepje met vaste samenstelling, en ze kunnen leren om andere honden niet aan te vallen maar te negeren (althans, zeker zo lang de eigenaar erbij is). Zo zie ik dat nu ook meer bij paarden. Door schuld van mensen zijn er types zoals mijn Donna. Een veulen in de groep erbij mét Donna zou m.i. een érrug slecht idee zijn.

grt,
Karen

P.S.: wij mensen verergeren de situatie vaak ook nog eens door voerplaatsen te maken, in een minder aantal dan dat er paarden zijn en/of (te) dicht bij elkaar.

In dat opzicht heb ik deze winter weer wat geleerd... arme paarden, dat ik daar zo lang over doe ;-( ! In de winter verergeren Donna's drift-, bijt- en ik-schop-jou-in-elkaar buien met een factor 10 (of zo). Valt bij mij éindelijk het kwartje dat paarden die niet op postzegels leven normaal gesproken overál voer in hun buurt hebben (elk paard van de kudde, bedoel ik). Dus "voernijd" is in zo'n situatie nergens voor nodig, behalve wellicht wanneer de kudde eens een keertje iets byzonders vindt (1 boom waaronder afgevallen vruchten liggen, bijvoorbeeld).

Wat doen wij (ik, althans), we voeren hooi in plukken, of in hooibakken/-netten, what ever. Ik verspreidde het hooi altijd al wel, maar ik zie nu dat ik de verschillende porties niet slim genoeg verdeelde. Met als gevolg dat Donna vaak en met redelijk succes - al vretend - probeert om álle voerplekken op te eisen, én dat de afstand daartussen zo klein is dat mijn arme andere dieren (paarden, ezels, geiten) niet altijd voldoende tijd hebben om te vluchten, buiten het bereik van Donna's tanden en hoeven. Hoe dom kun je (ikke) zijn....

Ook als de oppervlakte een postzegel blijft, kun je door "paden" aan te leggen (lintje of hekwerk ertussen) veel meer vluchtruimte creëren. Nú moet Donna een eindje rennen, dan een 180 graden bocht maken en opnieuw rennen, om de bult hooi aan de ándere kant van een schriklint op te eisen. Soms zijn grote verbeteringen zó simpel - achteraf bezien - dat ik niet snap hoe ik dat dan zo lang níet kon zien...

grt,
Karen

Karen Koomans schreef :


Eens.
Maar paarden kunnen wel veranderen door gunstige omstandigheden.
Onze beschadigde Puck is van een helse bitch veranderd in een superzachte moeder toen zij haar veulen Iskander kreeg. Aanvankelijk wist ze van geen meter wat ze met hem aan moest en daar heeft ze echt wel een dag of twee voor nodig gehad, maar nu is het Puck die zich als 'peettante' opgeworpen heeft voor de jongere paarden. Voor Puck heeft het indertijd (toen ze bij ons kwam) 9 maanden geduurd voor we haar met een goed gevoel in de groep durfden te laten. En nog zijn het Winner en BD geweest die haar manieren hebben bijgebracht. Een paard is kennelijk toch niet te oud om te leren want op haar beurt zien we Puck nu hetzelfde met de veulens doen als Winner en BD met haar gedaan hebben, 3 jaar geleden.
Supersociaal zal ze nooit worden, dat zit er niet meer in (ze bijt eerder van zich af dan dat ze wat met een ander paard aangaat) maar naar de veulens toe zien wij een heel andere Puck. Van hen duldt ze veel meer dan van de volwassen paarden. Ze zoekt hen ook op, alsof dat haar meer rust geeft.

Een tijd geleden hebben we twee merriegroepen samengevoegd tot één groep. In beide groepen liepen een stel bitchen dus het heeft een tijd geduurd eer we dit aandurfden maar nu zien we dat er Rust en Structuur aan het ontstaan is. Puck heeft zelfs een belangrijke stap terug gedaan in rangorde ten gunste van Amber. Wij zijn daar blij mee want Puck is nooit een echte leider geweest. Die is meer van het aggressievere type en dat moet je hoog in de rangorde niet hebben, dat geeft alleen maar onrust.

Het klopt dat veel paarden vanuit hun tradi voorgeschiedenis geen veulens en verticale leeftijdopbouw gewend zijn, maar een veulen brengt op de een of andere manier op den duur wel zachtheid in hen teweeg. Heb je wel een absoluut sociaal sterke groep voor nodig om dat te (laten) begeleiden.

Groet , Pien

Okay, leek me ook wel logisch, toch fijn voor de bevestiging, bedankt!

Karen Koomans schreef op vrijdag 19 februari 2010, 21:00:


Ik geloof allang niet meer zo aan het "wijde" van de natuur.
Voor ieder beest, incl. mensen, bestaat de "wereld" uit slechts zijn perceptie er van, en daarvan weer slechts het deel dat hij denkt nodig te hebben of waar identificatie mee is c.q. het kleinst gemene veelvoud van wat prettig gevonden wordt en efficiënt is.

Als paarden een dagelijkse marathon lopen, is dat niet voor niets. Kunnen is niet hetzelfde als willen of nodig hebben. Ze moeten soms wel, gezien de biotoop. In andere biotoop leggen ze hun eigen weitje aan en leven vooral daar, zelfs als ze 100en ha meer ter beschikking hebben. Ik geloof daarom niet dat relatief beperkte ruimte leidt tot gebrek aan levensgeluk zolang "crowding" niet optreedt.

Ik heb hier ook nog een betonnen kot staan en om jou redenen heb ik het niet in gebruik.
Niet de goedkoopste oplossing, maar wel een die het schuren toe laat, zonder dat de haren van de manen afbreken;
2 staal platen in U gevouwen, niet te scherp omzetten en die bevestigen om de betonnen paal.
(1 tot 1.5 m lang, op de gewenste hoogte)
Afwachten hoe Woody zich deze zomer gaat gedragen, maar afgelopen jaar heeft ze dankbaar gebruik gemaakt van de stalen post van de stal (die is nu als gepolijst) en niet haar manen verloren.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

e m kraak schreef op zondag 21 februari 2010, 9:55:



Helemaal logisch.
Dank je; ik heb een "light bulb" moment

Karen

e m kraak schreef op zondag 21 februari 2010, 9:55:


Mee eens. Het scheppen van een goede omgeving is meer dan weinig of meer ruimte. Zinvolle afwegingen zijn mi: Hoe saai is het? Wat doorbreekt de saaiheid? Hoe veel fysieke beweging moet uit deze ruimte komen? Voortdurende lichte beweging (graas beweging) is dat er voldoende? Welke kudde samenstelling is gewenst en wat is mogelijk? Mensen en dieren die in een omgeving leven die comfortabel is, evolueren zich niet of heel traag. En altijd zijn aanpassingen aan uitdagende omstandigheden gewenst en gaan dan ook zeer snel, denk aan harde hoeven/ondergrond en verkeersmak maken, etc. Het kan ook te comfortabel zijn.