het helpt om ze regelmatig te masseren, dat maakt ze dunner en activeert de werking weer.

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 29 september 2010, 13:46:


Heb je daar zelf ervaring mee?
Het schijnt namelijk averechts te werken.
Masseren om te activeren schijnt wel bij lymfeklieren goed te werken, maar bij speekselklieren niet.

Ik heb daar ervaring mee...

Mijn pony had opgezwollen speekselklieren. Er was weinig veranderd aan zijn voedingspatroon en hij bleef maar van die bulten houden. Ben dus maar naar de da geweest, die zijn hele mond heeft nagekeken en het ook een vreemd verhaal vond. Overigens at hij niet slechter en gaf ook geen pijn aan.
Sidepull mocht ik niet pakken ('beter even met bit rijden' - ik heb maar een touwhalster gepakt) en ik moest het in de gaten houden - er was namelijk niets afwijkends te zien.
Vermoedelijk had hij een trap oid ontvangen (had ook dikke plek) en de speekselklieren konden van het gras komen (van het gras af gaf geen verschil).

Het is gelukkig vanzelf weer overgegaan.

Hm, raar, Player heeft daar eens last van gehad en heb de klieren dan regelmatig zachtjes gemasseerd. De zwelling is dan vanzelf weggetrokken. Ook weet ik van iemand in mijn naaste omgeving die zelf last had van opgezwollen speekselklieren en ook zij had het advies gekregen van de huisarts om ze te masseren en ook hier was er resultaat. Verder is er weinig aan te doen.

Ik weet nog goed dat mijn paard jaren geleden voor het eerst dikke speekselklieren had. Ik de DA erbij gehaald. Hij vertelde mij, dat dat komt doordat de grassprieten steeds korter worden en hij dus langer en intensiever met z'n hoofd naar beneden staat. Hij had het met name als hij een paar dagen geen gras had gegeten. Hooi kost toch minder moeite.

Misschien kun je er wat mee. Meer weet ik er niet van.

Hallo Ingrid,
Jouw verhaal klinkt inderdaad zeer bekend. Onze pony is "slechts" een gezelschapspony voor de andere, jonge pony waar mijn dochter op rijdt. Het beestje dat dampig is en hoefbevangen, is 19 jaar en heel haar leven ge(mis)bruikt geweest als fokmerrie. Nu mag ze genieten van hopelijk nog enkele mooie jaren bij ons op de wei, waar ze alles mag maar niets moet. Ze wordt niet bereden, dus van haar COPD heeft ze op dat vlak weinig last. Ze hoest wel uiteraard. Ondanks het feit dat we ze gekocht hebben als gezelschapspony voor de andere, zijn we toch zeer gehecht aan haar geworden. Het is zo'n ontzettend lief beestje, en ik wil dat ze haar verdere leven pijnloos en gelukkig kan doorbrengen. Vermits ze niet bereden wordt, ga ik ook niet meer beginnen met Prednisolon of andere smurrie. Liever af en toe kortademig dan weer maanden aan een stuk hoefbevangen!
Ik laat haar nu een 4-tal uurtjes per dag grazen op een wei met lang gras (want kort afgegraasd gras bevat meer fructaan). Voor de rest krijgt ze hooi. Elke dag stap ik ook met haar door de straat, wat nu al aardig lukt. Ze lijkt niet meer kreupel. Ik observeer haar alle dagen, ik kijk alle dagen naar de fructaanindex. Als die hoog is, of de pony gaat weer moeilijker lopen, gaat ze onmiddellijk weer 24/7 op hooi. Maar tot hiertoe is dat nog niet het geval geweest. Fingers crossed!

Heeft iemand hier ervaring met het volgende:
Paard met bloedneus, aanvankelijk incidenteel een druppel en dan vooral na stevige inspanning. In de loop der tijd steeds vaker, zelfs gewoon op de weide. En dan steeds hefitger.Dat is nl wat er bij mijn schat gebeurde.

Vandaag in de kliniek geweest en daar is de diagnose ethmoïdaal hematoom gesteld. Daarover vind ik het volgende op internet: Tumoreuze woekering van het slijmvlies. Het verwijderen van de tumor is lastig en de woekeringen komen vaak terug. Deze aandoening kan fataal aflopen.

De kliniek gaat nog wel in overleg met de faculteit in Utrecht, maar geeft mij weinig hoop.
Met de mededeling: "hier is waarschijnlijk niets aan te doen, hou er maar rekening mee dat je hem binnen nu en hooguit een jaar moet laten euthaniseren" ben ik vanmiddag op van de kliniek vertrokken.

Is er alsjeblieft iemand die mij wat anders kan zeggen. Dit kan toch niet waar zijn.

Jemig Angelique, dat is een heel andere diagnose dan ik zou verwachten
Een geval waar ik eens van gehoord heb, waren dunne ader wanden in de neus, die weleens sprongen/scheurden bij het briesen of hoge inspanning en die konden ze dicht schroeien of zelfs verwijderen.
Ik hoop voor jou en Banjer(?) dat Utrecht met een betere uitslag komt.
Sterkte meid.

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Jeetje Angelique, ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Dit kan toch niet waar zijn bij zo'n jong dier wat volop in het leven staat? Ik heb nog nooit van deze aandoening gehoord maar ik hoop dat de kliniek er heel erg naast zit met de prognose. Sterkte!

Jeetje, wat is dat een klap in je gezicht, en niet zo zuinig ook...

Ik wilde dat ik iets hoopvols zou kunnen typen, maar ik vrees dat de wereld gewoon ontzettend oneerlijk is...

Een oprecht gemeend sterkte...

He Angelique,dat is echt k**!Ik heb er nog nooit van gehoord,alleen bij renpaarden dat er wel ns een adertje springt en dat is op zich geen reden om in te laten slapen.
Is de bloeding bij Banjer zo heftig?Waardeloos joh!!!!!!!

Nee, ik kan je er niets meer over vertellen. Alleen dat ik zou vechten voor wat 't waard is en zeker een second opinion zou aanvragen.
Ik wil je hiermee sterkte wensen!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik heb er ook nog nooit van gehoord maar vreselijk zeg!
Ik wil jou en je paard veel sterkte wensen. En ik hoop dat ze toch met een oplossing komen!

Sterkte!

Jee Angelique, dat is rot zeg!!!
Kan je niet helpen maar zal wel voor jullie duimen...

Dank jullie allemaal voor jullie medelevende reacties.

Nils: Wat jij schrijft is mij tot gisteren ook verteld. Ik dacht daarom ook toen ik naar de DA ging dat het met dichtschroeien op te lossen zou zijn.

Karin: Ja, ik kan het ook niet geloven. Je hebt hem dit weekeinde toch nog gezien: stralende kerel toch! En ik hoopte natuurlijk ook dat de kliniek er naast zat, maar al googelend zonk de moed mij wel in de schoenen.

Suzanne: Nee, het bloed zelfs nu niet eens echt heftig. Maar er zit sinds kort eigenlijk wel meestal (maar dus ook niet altijd) een druppeltje vers bloed aan zijn neus. Maar vaak is het, nadat ik dat weggepoetst heb, ook wel weer een poos schoon. Daarom was ik ook niet écht ongerust.

Wil: Natuurlijk vechten we tot er geen andere opties meer zijn. De kliniek waar ik vandaag was gaat morgen overleggen met de universiteit in Utrecht en mijn eigen DA gaat morgen met de Lingehoeve in overleg. En ik heb Cindy zojuist een mail gestuurd wat zij er van denkt en of zij nog suggesties/contacten heeft die we kunnen proberen.

Zoals ik mij heb laten uitleggen wordt dit gezwel (wat dus eigenlijk het reukorgaan is) steeds groter. Het is een goed doorbloed orgaan, dwz veel adertjes. Doordat het steeds verder zwelt, springen er steeds meer adertjes en wordt het bloeden steeds heftiger. Bovendien geeft het gezwel druk: eerst op de wanden van de neusholte, later hoger (richting ogen, hersenen, e.d.) en richting neusuitgang en opzij (wat zijn ademhaling dan gaat bemoeilijken).
Mijn primaire reactie van "dan haal je heel dat reukorgaan toch weg" zou volgens de kliniek te simpel zijn. Enerzijds omdat men er niet goed bij kan, anderzijds omdat de bloeding daarbij zo heftig zou zijn dat dit niet te stelpen is en dan zou hij doodbloeden. En dát vind ik dus nou net zo ongelooflijk.

Die druk is er trouwens nu waarschijnlijk al een beetje en dat zou dus ook de reden kunnen zijn dat hij de laatste weken zo veel verzet geeft op druk. En ik het maar zoeken in andere dingen.