Piet schreef op zondag 14 september 2014, 22:43:


Je kunt toch ook gewoon een link plaatsen?
http://www.paardnatuurlijk.nl/fcgi/pnforum.fcgi?request=showsubject&msg=268170&cat=13&subject=18272#msg268170

fleur schreef op zondag 14 september 2014, 14:20:

Gipsverband? dat heb ik even gemist.
Waar dan? Om die voet heen???

Ik zou beginnen met een half uurtje, kijken hoe ze zich houdt, laat haar het tempo bepalen. Parkeer je trailer zo dicht mogelijk bij het strand, zodat je weinig over verharding en steentjes hoeft te lopen, dit kan de eerste tijd gevoelig zijn.
Googelen op 'hb' of 'laminitis' haalt je onzekerheid over dat advies wel weg hoor.

verdomd, dat werkt

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Darmbacteriën manipuleren ons eetgedrag

De bacteriën die in onze darmen leven hebben een enorme invloed op onze gezondheid en zelfs op ons gedrag. De darmbacteriën, hun functies en hun onderliggende verhoudingen worden in de medische wetenschappen volop bestudeerd en er duiken steeds meer interessante verbanden op tussen deze micro-organismen en onze fysieke en mentale gezondheid.

Recent stelde men vast dat de darmbacteriën ervoor zorgen dat hun gastheer of gastvrouw verlangt naar juist die voedingsmiddelen die de bacteriën zelf nodig hebben voor hun overleven en die hun concurrentie (andere bacteriën) vermindert. Ze doen dat door via het zenuwstelsel signalen naar de hersenen te sturen: door rechtstreekse stimulatie van de nervus vagus en via neurotransmitters zoals serotonine en dopamine. Dat noemt men de darm-hersenen connectie of de microbioom-darm-hersenen as.

De nervus vagus is een zenuw die vanuit de hersenen tot in de darmen loopt. Ze verbindt 100 miljoen zenuwcellen in de darmen met de hersenen. De zenuwcellen in de darmen worden geprikkeld door bepaalde bacteriën of door de stoffen die ze aanmaken uit onze voeding en geven deze prikkels door aan de hersenen.
Uit onderzoek blijkt dat het blokkeren van de nervus vagus tot een spectaculair gewichtsverlies leidt, terwijl het activeren ervoor zorgt dat men blijft eten, ook al is men volledig verzadigd.

De darmbacteriën kunnen ook ons gedrag en onze stemming beïnvloeden via de nervus vagus en door de aanmaak van o.a. serotonine en dopamine. Ze kunnen toxische stoffen aanmaken die ons depressief maken of stoffen vrijgeven die ons een goed gevoel geven. Een goed voorbeeld is een verhoogde aanmaak van serotonine (de goed-gevoel-neurotransmitter) na het eten van koolhydraten en suikers, waardoor we ons goed voelen en steeds meer suikers willen eten.

Sommige darmbacteriën, zoals Prevotella, groeien het best wanneer ze koolhydraten en suikers te eten krijgen (ook schimmels voeden zich met suiker). Bacteroïden hebben een voorkeur voor eiwitten en verzadigde vetten en Bifidobacteriën groeien op vezelrijke voeding. Wanneer je veel koolhydraten en suikers eet, zullen de Prevotella bacteriën in aantal vermeerderen ten koste van andere bacteriën. Ze zullen de hersenen prikkelen om je meer koolhydraten en suikers te doen eten.

Het goede nieuws is dat je zelf bepaalt welke bacteriën in jouw darmen leven, ongeacht welke op dit moment de overhand hebben. Door bijvoorbeeld meer vezels te eten, voed je de Bifidobacteriën. En meer Bifidobacteriën in verhouding tot Prevotella vermindert de drang naar suikers.
Ook het nemen van probiotica en prebiotica kan het bacterieel evenwicht in de darmen herstellen.
Dit gaat heel snel. Uit onderzoek blijkt dat de darmflora al binnen de 24 uur wijzigt door inname van bepaalde voeding of suppletie met prebiotica en probiotica.

In de geneeskunde wordt ondertussen ook fecale transplantatie of fecale bacteriotherapie toegepast: de stoelgang van een gezonde persoon wordt in de darmen van een zieke persoon getransplanteerd. Het verschil met probiotica suppletie is dat het niet om een paar bacteriestammen gaat, maar om alle bacteriën die in de darm aanwezig zijn in de juist verhouding. Het is een veelbelovende therapie bij bacteriële infecties, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, prikkelbare darmen, verzwakte immuniteit, insulineresistentie, diabetes, allergie, auto-immuniteit en overgewicht.

Alcock J, Maley CC, Aktipis CA. Is eating behavior manipulated by the gastrointestinal microbiota? Evolutionary pressures and potential mechanisms. Bioessays. 2014 Aug 8.

Had/heeft je paard ook nog een ander probleem dan de hoefbevangenheid?
Het gips stelt me namelijk voor een raadsel (en mij blijkbaar niet alleen).

Lena schreef op maandag 15 september 2014, 22:25:


Ik had er wel vaker over gelezen dat het bij HB wordt gebruikt. Zie bijv. http://www.thehorse.com/articles/28414/using-foot-casts-to-manage-laminitis-sinking-cases

Een van mijn pony's is afgelopen winter HB geraakt. Gelukkig heeft de dierenarts het gebruik van hoefijzers of andere kunstgrepen gelukkig niet eens geopperd. Ik had aangegeven de hoeven altijd zelf bij te houden, dus misschien had hij al een vermoeden dat ik er niet voor open zou staan . Ik heb een aantal weken meloxicam gegeven tegen de ergste pijn (ben wel snel de dosering gaan verlagen) en de pony heeft continu buiten gelopen (ik heb geen stal en de dierenarts was akkoord met de manier van houden). Wel heb ik haar uiteraard van het gras gehaald, en haar ruimte beperkt tot een verhard stuk van onze track. De verharding was ongeveer 90 m lang en 5 m breed. Om haar niet tot beweging te dwingen, heb ik het water vlak bij de hooibak gezet, en de verharding rond het water en hooi wat voetvriendelijker gemaakt door er een laagje zand op te gooien. Ze had ook een dikke laag zand om in te liggen.

Omdat ze vrij kon bewegen, ben ik de pijnstilling snel gaan afbouwen. Het moest natuurlijk wel draaglijk voor haar zijn (voor zover je dat als mens kunt inschatten), maar ik was bang voor overbelasting als ze helemaal geen pijn zou voelen.

Inmiddels is het zichtbaar ergst aangetaste deel van haar hoef bijna uitgegroeid en maakt ze het prima

Wieteke schreef op maandag 15 september 2014, 23:05:


Artikel kan je alleen lezen, als je bent geregistreerd, dus hierbij de tekst:

Mechanical collapse, or "sinking," of the distal phalanx (coffin bone) is a devastating complication of laminitis. Prognoses for these cases are often poor, but foot casts might improve horses' survival rates if applied early in the sinking process. Raul Bras, DVM, CJF, of Rood & Riddle Equine Hospital's podiatry center, in Lexington, Ky., relayed his and colleagues' experiences using foot casts on laminitic horses at the 6th International Equine Conference on Laminitis and Diseases of the Foot, held Oct. 28-31 in West Palm Beach, Fla.

Simply put, laminitis is an inflammation of the laminae--interlocking leaflike tissues attaching the hoof to the coffin bone--that can strike any number of feet on any horse due to a variety of triggers such as high-carbohydrate diets to mechanical overload. When treating a laminitic horse, Bras' objectives for limiting coffin bone displacement include reducing the horse's body weight to lessen the load on the foot; ensuring weight bearing is shared by the sole and frog; redistributing weight bearing from the most stressed portion of the wall to the least stressed; and decreasing mechanical forces around the distal interphalangeal (coffin) joint. He explained that the benefits of using a foot cast to achieve this include:

Stabilizing the entire foot;
Decreasing individual movement of the hoof capsule and bony column--essentially making these a single unit;
Reducing shearing and twisting of the lamellar interface; and
Providing axial (inner hoof wall) support and ease of breakover in all directions.
To determine how effective foot casts are in treating displacement cases, Bras reviewed Rood & Riddle records from 2005-11 of 43 horses with laminitis secondary to a systemic illness (e.g., colitis, pneumonia) that were treated with foot casts. The majority of horses were Thoroughbred broodmares, but a variety of other breeds also were represented.

The horses were monitored initially for early clinical signs of displacement such as coronary band ledging, in which a ledge or depression can be felt in the soft tissue nearest the hoof wall. The treating veterinarian then performed subcoronary "grooving" in each animal's hoof wall about a half inch below the hairline to try to relieve pressure prior to applying a cast. He or she applied a sole support material, a felt pad (to avoid cast sores), Stockinette cotton cast padding, and fiberglass casting tape to create a cast encasing the entire foot and pastern. Once the cast was set the veterinarian applied a shallow dome made of acrylic material to the ground surface of the cast, allowing the foot to break over in any direction and focusing the load under the coffin joint.

Casts remained on the horses for about 30 days before removal and hoof reevaluation. The veterinarian reapplied each cast as many times as needed and removed it when displacement was no longer evident. Long-term follow-up on these horses continued for at least two years, and their outcomes were considered successful if they were pasture sound. Of these horses, 47% survived, which is a better-than-expected outcome, according to Bras.

Thus, "Foot casts are an effective technique to manage (coffin bone) displacement of horses with acute or early chronic laminitis," Bras concluded. "The whole idea is to prevent further damage."

?preset=medium

DAP Bodegraven past dit vaak toe.

Waldo50 schreef op maandag 15 september 2014, 23:32:


Oeps, dat had ik niet door, bedankt! Blijkbaar werd ik automatisch ingelogd nadat ik me ooit geregistreerd had.

Waldo50 schreef op maandag 15 september 2014, 23:32:


erg beperkte info over de achtergrond. Zaten er ook paarden met IR bij? Verkeerde voeding en IR is wel de meest voorkomende oorzaak van HB


-knip


47% overlevend en ze vinden dat veel! waarom? zijn de paarden dood door de achterliggende oorzaak of afgemaakt vanwege mislukking met gipsverband?


onzinnige conclusie. Zelf heb ik geen onderzoek gedaan maar ik heb 100% overleving op minstens 25 paarden en ponies met vaak ernstig HB simpel met dieet, beweging en erg regelmatig bekappen volgens PN


brengt natuurlijk wel lekker geld in het laadje

Helaas kunnen DA's in de praktijk ook niet veel meer dan gewoon napraten. Ze verkondigen dezelfde fabeltjes als andere paardemensen en hoefsmeden. Wat kan ik me ergeren aan die lui. Logisch denken is er niet bij. Voor mensen wordt steeds weer benadrukt: weet wat je eet, beweging en voorkom stress. Bij veel DA's is dit nog niet doorgedrongen. Stalrust, een absoluut obsoleet advies wordt nog steeds voorgeschreven terwijl een gewone dokter er ongeveer voor uit het ambt zou worden gezet. Echt waar, het lijkt wel een debiele club, de tradipaardenwereld

Het aantal voorbeelden van stommiteiten is legio maar hier nog even een recent voorbeeld: men herinnert zich misschien nog de zwaar hoefbevangen merrie die in feb hier aan kwam. HB eerst door nierfalen en een 2e erg zware aanval door 3 (of meer) kilo's brokken per dag. beide voorhoeven geperforeerd waarvan 1 zeer ernstig. Ik kreeg dat paard door de lange crisis en ze ging met haar veulen naar huis. daar de echte paarden DA nog eens erbij. De merrie was nog steeds mager door de ziekte en door het veulen. Advies DA: HB of niet, dit paard moet brokken! echt waar, ongelooflijk niet? ik zei: geef brokken en je kan haar volgende week alsnog laten inslapen. Gelukkig heeft de eigenaar mijn advies opgevolgd: gewoon rustig laten grazen, de natuur de tijd geven. En nu is ze ook echt weer aardig op gewicht.

als ik alle voorbeelden van blunders en stommiteiten door DA's die ik ken zou willen neerpennen zou ik schrijver moeten worden. En een APK keuring voor paarden: wie wijst de DA aan? en wat verdient die eraan? Zou er soms sprake zijn van belangenverstrengeling bij de DA's? Lekker bijverdienen met niksdoen en mensen lastig vallen met een zinloze en loze keuring?

joop schreef op dinsdag 16 september 2014, 9:29:


Het is natuurlijk niet veel naar een absolute standaard. Het haalt "OD50" niet eens, of eigenlijk juist wel en kan daarom zonder verder commentaar afgeserveerd worden!
Maar alles kan ook relatief zijn, op meerdere manieren afhankelijk van de bedoelde relatie. Ik denk... dat ze 47% overleving veel vinden ten opzichte van hun eerdere, andere mishandelingen. En dat is op zich best mogelijk.


Dát is een heel goede vraag!



En ik verwacht(te) niet anders! Dat weet je want hebben we over gemaild toen.

Ik wou eerst niet weer hierop reageren want ik ben een beetje bang voor het "daar heb je hem weer"-effect als het om afbranden van dierenartsen gaat. Het is ook niet waar dat ik alles aan DAs slecht vind, alle behandelingen onzin.
Maar dit wel.
Fixeren met een gipsverband is nuttig als er botten gebroken zijn en aldus gefixeerd worden. Zo heb ik ooit eens een gebroken arm opgelopen die zes weken in het gips moest en daar vervolgens volkomen verpieterd uit bevrijd werd. "Dat is normaal en komt vanzelf weer bij", werd me op de poli verteld, "voorlopig nog voorzichtig met je arm blijven".
Het idee van gipsverband bij laminitis is vergelijkbaar als het om fixeren gaat (als ik dat fout begrepen heb verneem ik dat wel per omgaande ). Helaas, dat idee is nmm onzinnig, bedenkbaar al niet werkzaam. Het gaat immers niet om gebroken bot dat rustig aan elkaar groeit maar om een sceptische ontsteking. Héél iets anders. Ik kan niet anders bedenken dan dat gipsverband bij laminitis genezing juist tegen gaat, omdat:
- de hoefgroei (die doorgaat!) ingekapseld is en daardoor bekneld wordt;
- het hoefmechanisme en daarmee de gezonde doorbloeding verhinderd wordt.
Die ontsteking, de laminitis is qua effect nmm heel redelijk vergelijkbaar met een losse nagel. Ook dat is mij wel eens (partieel) overkomen en ik zal de enige niet zijn. Geen ramp, wat losgekomen is kan afgeschreven en afgeknipt worden want groeit niet weer vast. Op die manier herstelt het niet, maar het herstelt wel "vanzelf, pro Dei, van nature, gratis" door middel van uitgroeien. Hetgeen uiteraard even tijd nodig heeft. Als we het over hoeven hebben is "flare" vergelijkbaar: de hoefwand die losgekomen is groeit niet weer vast, wat je ook probeert - een herstel treedt op doordat de losgekomen nagelgedeelten kunnen uitgroeien wanneer de oorzaak van de kwaal is opgeheven en de voet niet langer gemaltraiteerd wordt. Volgens mij kan zo een rijtje van hoefkwalen worden opgesteld dat in effect vergelijkbaar is, van flare via laminitis naar ontschoening.

De remedie is niet moeilijk, zoals Letje zegt: dieet (ieder mogelijke oorzaak trachten weg te nemen), beweging (hoefmechanisme optimaliseren) en erg regelmatig bekappen volgens PN
Maar daar verdient de DA inderdaad niets aan

e m kraak schreef op dinsdag 16 september 2014, 12:48:


Toch zou een commercieel handige en ook intelligente da dit pakketje kunnen aanbieden: een "hb-bekapabonnement". Wekelijks bijvijlen van uw hoefbevangen paard tot complete genezing (liefst met röntgenfoto's ) is vastgesteld. Voor een bedrag van slechts xx euro per maand, check de voorwaarden van uw verzekering.
Tevens kliniekmagnesium verkrijgbaar voor maximaal effect en ondersteuning.

joop schreef op dinsdag 16 september 2014, 11:01:


Ik snap je hele verhaal, dat van Egon vind ik zeker sterk, maar it snap ik niet zo goed...
Diergeneeskune is een lange, relatief zware studie, waar je maar moeilijk inkomt en waarna je grote kans op werkloosheid hebt. Daarbij is het relatief slecht betaald en zijn er slechte arbeidsomstandigheden (fysiek soms zwaar, nachtshifts, enz.). Het is een hele 'nadelige' studie als je vergelijkt met andere universitaire studies.
Ik snap ook weinig vn de huidige manier van werken van da's maar ik denk niet dat da's it soort dingen alleen voor het geld doen.

Ik sprak 2 jaar geleden een dierenarts die na zijn opleiding regulier is gaan werken maar eenmaal aan de slag al snel afknapte op het feit dat het gebruikelijk is dat er in 90% van de ziektegevallen, ongeacht de aard en omstandigheden, standaard naar ab en ontstekingsremming gegrepen wordt. Hij heeft zich na de eerste jaren naar een andere, alternatieve richting ontwikkeld (acupunctuur, osteopatie, haaranalyse). En valt daarmee ongetwijfeld in het rijtje kwakzalvers dat onze paarden nóg kreupeler maakt dan ze al zijn!

Christel Provaas schreef op dinsdag 16 september 2014, 13:03:


Dat lijkt me inderdaad een goed idee. Bij oplossingen als het ingipsen van de hoef bekruipt me namelijk het gevoel dat het vooral gedaan wordt om maar het gevoel te hebben (of te geven, aan de eigenaar) 'iets' te kunnen doen bij een aandoening die vooral tijd nodig heeft om te genezen.

Een aangelegd gipsverbandje geeft een eigenaar misschien ook meer vertrouwen dan het ogenschijnlijk simpele advies om de voeding/huisvesting/beweging/hoefverzoring aan te passen.