Ja, daar lijkt het wel op. Het is wel moeilijk om het 100% zeker te weten want hij stond de eerste paar dagen in een hokje en liep alleen maar naar de douche. Aan de andere kant begon het niet dag 1 dat hij in een weitje mocht maar een paar dagen later en toen viel hij opeens meerdere keren per dag om…


Klopt, ik heb gegrepen dat het beide kan zijn : het gat is te klein en /of de wervels staan raar t.o.v elkaar. Het effect is hetzelfde, te weinig ruimte.


Ik dacht dat hij goed liep maar ik ben echt geen expert en je ziet wat je wilt zien ?! Hij kon niet springen in ieder geval (hilarisch vond ik dat toen) en er waren wat ongecoordineerde bewegingen (hele rare slaande “jambette” en ook achterpootjes geven was altijd een beetje raar). Maar ik dacht dat ik het gewoon niet voor elkaar kreeg om dat netjes te trainen (ik ben te snel blij, ook als het half goed is) en zocht er geen “aandoening” achter. ALS het zo is dat hij het altijd al heeft gehad is dat eigenlijk goed nieuws… met spieren moet hij het dan weer doen.

Ik hoop het niet dat het de verklevingen zijn (de DA heeft aangegeven dat hij ‘m niet nog een keer kan opereren….). Hij eet nu best goed ja en hij poept heel veel.
Hij is ook aardig aangekomen (dat was niet zo moeilijk hoor), ik heb een fotoserie toegevoegd: Voor castratie (“castratie, maakt meer kapot dan je lief is” zou een goede titel zijn…), erna en na zijn koliek-operatie.
Fotoalbum - - gezondheidsproblemen – tytseman.

OH Ja, weer een vertalings-foutje gemaakt. Wat de kriebel betreft : Hij heeft geen mijt maar schurft.

Thanks voor jullie commentaar / meedenken !
Len

Yep, dat is vast beter dan gewoon open snijden zonder dichtnaaien.

Maar paarden lopen meer risico met algehele anesthesie dan de meeste dieren (met uitzondering van konijnen)... Friezen zitten wat dit betreft in een risicogroep (door hun meestel niet al te perfecte hart)... bovendien heeft Tytse ook IAD (inflammatory Airway Syndrome), meestal niks ernstigs hoor, als ik zijn hooi nat maak heeft hij nergens last van... maar dat kan wel de risicos tijdens een algehele anesthésie vergroten.

En je hebt risico op myopathie door de anesthesie (naar wat ik heb gehoord een risico wat ook groter is bij Friezen)

En je hangt je knol aan zijn pootjes op om naar de tafel toe te gaan (ook niet zo goed)

Al die risicos neem je voor lief als je dier ziek is, met de meeste operaties heb je simpelweg geen keuze. Met deze wel (ik heb er een paar jaar over gedaan om te twijfelen - ik was doodsbang voor deze operatie- en vervolgens om te kiezen) en ik wilde deze risicos niet nemen voor een dier dat niet ziek is.

maar ok... ik had ' m natuurlijk gewoon niet moeten laten opereren... (dan maar niet op vakantie)

Lenneke keijzer schreef op zaterdag 5 juli 2014, 18:01:

Als de wervels "raar" staan t.o.v. elkaar, kan een osteopaat daar wellicht wat aan doen.
Je schrijft dat hij meerdere keren per dag omvalt, deed hij dat voor de operatie ook, of niet?

Friezen kunnen zelden springen. De galop is vaak al moeilijk genoeg, laat staan een galopsprong in de hoogte (wat een sprong in feite is).
In welk opzicht raar? Bij Friezen komen losse kniebanden regelmatig voor; dat resulteert ook in een typische wijze van achterbeen geven.

Klopt het dat er nog geen recente foto's bij staan van een "aardig aangekomen" Tytse? Ik zie op de eerste foto na een ingevallen paard met nul spierspanning, wat logisch is 2 dagen na zo'n zware operatie.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Lenneke keijzer schreef op woensdag 2 juli 2014, 22:35:


Ik heb soms het gevoel dat je bij meeste niet echt serieus genomen wordt als "maar" een recreatie ruiter bent die "slechts alleen maar " buitenritten maakt. Ikzelf rijd ook voornamelijk buiten. Soms lekker pittig ritje en soms ontspannen wat bos klossen. Maakt mij het wat uit? Nee want mijn paard en ik genieten ervan en dat is belangrijkste!


Toen ik mijn paard jaar geleden kocht was ze na 1 week kreupel. Dit bleef aanhouden en heb dierenarts er naar laten kijken. Ik zei dat ik buitenritten wilde gaan maken. ( had er nog niet op gereden ivm zadel nog niet binnen, wel gelongeerd in begin maar daarna natuurlijk niet ivm kreupelheid) hij zei paard nooit geschikt zou zijn om mee te rijden. Buiging en stelling kon ze haast niet en waarschijnlijk zou ze veel moeite gaan krijgen met achterhand eronder rijden. Paard kon beter worden afgemaakt. Ik kon me niet voorstellen dat paard wat bij verkoper zo goed liep ineens afgeschreven was. Dan moest ze wel pijnstillers oid gehad hebben. Ik had me voorgenomen niet zomaar mn paard op te geven want ze liep in wei niet altijd kreupel. Ben toen langzaam bewegen gaan opbouwen. Als het echt niet zou gaan of pijn had dan had ik haar laten inslapen. Door langzaam op te bouwen ging het steeds beter. Nu rijden we regelmatig en het gaat heel goed. Inderdaad zal ze misschien moeite met sommige dressuuroefeningen hebben, maar op een buitenrit zijn die oefeningen helemaal niet nodig. Ze is perfecte "bos klos paard" wat dierenarts opgegeven had! Toen mijn huidige DA erbij kwam zei ze dat paard lichte artrose had ( ouder paard) maar verder goed beweegd. Bleek achteraf gewoon kwestie van spieropbouw te zijn geweest. Merrie kwam uit fok en wellicht tijd niet gereden geweest. Waarschijnlijk is ze voor sport afgedankt geweest en daarom verkocht maar voor ons is het nu perfect zo. >

Kan ik me helemaal voorstellen!

Tuurlijk! Sterkte jullie 2.

Interessante draad dit. Ik heb 2 paarden die van toepassing zijn op hier genoemde dingen. Zo heb ik met Flame in 2007 voor de operatiekamer gestaan en gedacht hem nooit weer te zien. Hij zou verklevingen aan z'n darm hebben en ik had de keuze gekregen tussen inslapen en de operatie, die een kleine kans van redding zou zijn (mocht het heel erg zijn zouden ze hem niet meer wakker maken). Wel... toen ze hem weer dicht maakten (je kon meekijken door een raampje, heb z'n darmen gezien) wist ik dat ik hem weer zou zien (en kon amper meer op m'n pootjes staan). En dan die afschuwelijke aanblik van een overal rillend en wankelend paard met een kapotte kop door het moeilijke opstaan in die bijkomruimte.
Het is achteraf nooit duidelijk geworden wat hij had (hij is met aanhoudende koliekklachten in de kliniek gekomen). Kreeg een bijna 100 kilo te licht paard en een potje metacam mee naar huis en "kijk maar offie het nog doet"... Ik heb de foto's nog maar wil er niet meer naar kijken. Mega ritssluiting in z'n buik die gelukkig verdomd goed genas.
Vandaag heb ik hem als een bruine streep in volle rengalop over de wei zien scheuren. Happy camper. Zo goed als deze zomer, na 3 jaar in de Eifel heb ik hem nog nooit gezien de afgelopen jaren.
Hang in there... ook al lijkt het op die momenten afschuwelijk...

Het andere geval is onze Jack. Die niet normaal kan bewegen als het om kleine bewegingen en 'opstarten' gaat. Hij kan de prachtigste pirouettes en weet ik veel uithalen als het maar met een vaartje gaat. Maar vraag hem niet een klein stapje opzij te doen met z'n achterhand vanuit stilstand. OK, tegenwoordig kan hij dat wel, maar hij verkrampt daarbij, je moet het dus altijd heel rustig vragen en hem de tijd geven. Hij worstelt en komt boven Z'n evenwicht is ook niet het allerbeste, vanuit stilstand dan. Eenmaal in beweging is het allemaal OK, hij kan elk terrein trotseren zonder ook maar 1 misstap.
Toen hij bij ons kwam in 2007 kon hij niet achteruit lopen. Ik heb hem dat moeten leren. De clue bleek uiteindelijk het aanraken van z'n voorvoet (nadat je hem al achteruit gevraagd hebt) waardoor het hele achteruitloop proces op gang kwam. Prrrrt, en 3 meter achteruit stond hij met een enorm verbaasd hoofd te kijken. Blijkbaar geen idee wat er zojuist precies gebeurd was. Dat gezicht vergeet ik nooit meer Toen hij dit eenmaal een beetje door had begon hij vanzelf z'n achteruitversnelling te gebruiken.
De linker achtervoet geven kon hij ook niet toen, tegenwoordig geeft dat totaal geen probleem meer. Heeft 3/4 jaar oefenen gekost. Bekappen was 1e een ramp, je had max 5 sec om iets te doen eer die voet weer met een noodvaart op de grond knalde. Hij hield het gewoon niet meer maar geleidelijk kreeg hij het fysiek beter voor elkaar. Zo trots als een pauw, en wij ook .
Helemaal snappen wat hij heeft doe ik niet. Het is iets dat de afgelopen jaren enorm verbeterd is, hij wordt tijdens het spelen letterlijk voltes achteruit geduwd door z'n kameraad Tofik. Het ziet er niet helemaal normaal uit, zijn achteruit lopen, maar hij kan het nu wel.
Bewegen op een klein oppervlak vanuit stilstand is niet zijn ding, maar hij komt er wel, met genoeg tijd en hele zachte hand. Dit is dan toch ook een soort ataxie? Die er vooral is bij kleine bewegingen maar niet als hij daarbij snel kan bewegen of al eenmaal op gang is??? Vaak is na 1 stap alles in orde, het evenwicht én de coördinatie. Pfff, vind het maar moeilijk.

Martina schreef op maandag 7 juli 2014, 14:07:

...knip...

Apart! Toen ik het las moest ik meteen aan onze docent pathologie denken. Hij vertelde hoe je een Parkinson patiënt kunt herkennen. Die staat op van zijn stoel, wiebelt even heen en weer en komt dan in een rechte lijn op een holletje naar je toe.
(http://www.rug.nl/news/2012/06/promotie-toxopeus-umcg; over de verstoorde beweging bij Parkinson)

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op maandag 7 juli 2014, 15:00:

Zoiets, wiebelt, verkrampt ff, zoekt het 'juiste spoor' en loopt verder. Holletje hoef niet, kan ook heel langzaam, als het proces maar ff opgestart is.
Het beste zie je het nu als ze van de wei komen en het is nat geweest. Er zit dan een dikke laag glibberleem onder die hoeven vast. Daar moet je ff op anticiperen anders ga je enorm glijden zodra je op de klinkers aangekomen bent (zelf moet je dat ook doen, kan zo 'lekker' in je rug schieten anders). Dat gaat bij Jack het moeilijkste, als je hem niet kent en je ziet 'm van de wei af komen, vanuit stilstand de harde klinkers op, met leem in z'n zolen... dank denk je dat hij doodziek is. Hij anticipeert erop, maar krijgt het niet soepel voor elkaar, z'n achterhand verkrampt dan en hij tilt de voeten ff heel hoog op (lijkt op hanentred dan). Komt hij in draf van de wei af, zie je er niks aan. Heel maf eigenlijk. Het lijkt alsof er soms geen signaal doorkomt naar de achterhand, en soms juist een teveel aan signaal, wat een belemmerende kramp oplevert. Of zoiets.
Melding 404 : Pagina niet gevonden.....

Martina schreef op maandag 7 juli 2014, 15:33:

http://www.rug.nl/news/2012/06/promotie-toxopeus-umcg
zonder ; uiteraard, stelletje digibeten!