Ik reageer wat laat wegens vakantie geweest, maar Jet hoe is het nu met haar?

Christel Provaas schreef op zondag 16 juni 2013, 21:30:


Lief van je!

Mijn volledige antwoord van net is verdwenen omdat de server even uitviel . Maar hier komt - weliswaar een verkorte versie - de update na ruim twee weken.

't Gaat beter. Hoest is klaar met nat hooi, een hele pot Sputolysin en zeven dagen Metacam. In die tijd liep Sig ook beter, maar nu dat 'op' is loopt ze vanuit stilstand nog steeds rot. Na zo'n tien stappen betert het. Het ziet er stram uit, verder niks te zien, niet warmer of dikker ergens en ook geen pijnreactie bij bevoelen. Ze gebruikt wel alle vier haar benen en als ik aan komen lopen met lekkers is ze inmiddels weer in staat om in volle galop langs Cool te scheuren en ook nog de korste bocht met een sprongetje te nemen. Of als ik alleen maar fluit dat het lekkers er aan gaat komen .

Graspad dat nooit gemaaid wordt, mogen ze er nu even bij hebben en die extra beweging, van en naar het verste stukje, terug naar de schuilstal tegen de mugjes of de zon, op weg naar een slok water... en weer terug, dat maakt haar in ieder geval sterker.

Fijne vakantie gehad?

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 16 juni 2013, 13:45:


De Italianen geven zelf toe dat de administratie hier zo overdreven is dat het de mensen afschrikt om nog iets te beginnen... dat merk je ook als je zelf dan door alles probeert te gaan!

Wat dacht je van 6 maanden nodig om een auto te importeren en daarna nog eens even lang om een autoverzekering te vinden aan een redelijke prijs? Italië!

Als ik het geweten had dan had ik ons wellicht nooit hier ingeschreven... een heel mooi land om in te wonen maar je blijft administratief beter in België (of Nederland).

Je moet inderdaad een goedgekeurde stal hebben en een officieel register met een codenummer waar dan je ene of enkele paarden in staan, net alsof je hebt er zo'n 100-tal...
Enkel kunnen zij het zich permitteren om je dus meer dan 3 jaar te laten wachten gewoon omdat ze jouw register in een kast gestoken hebben en er verder niks mee doen. Zodat je zelf in de problemen komt wanneer er iets voorvalt want dan kan je geen deftig voorschrift krijgen zonder die code of je krijgt een megaboete!
Daar zijn die Italianen straf in: je niet laten weten wat je moet doen en daarna een boete geven omdat je het niet gedaan hebt... is met bijna alles zo hier! Je hebt maar best een goeie informant of je bent heel erg bij de pinken en zoekt alles uit...

Ik ben inmiddels al verwittigd dat ik eerst die code moet hebben of ik heb morgen dikke sh** als ik de veearts laat komen...
De beslissing is op zich nog niet zwaar genoeg blijkbaar, moeten ze me nog een beetje gaan treiteren erbij!

Talitha schreef op zondag 16 juni 2013, 14:02:


Ik weet het meis, maar het voelde toch wel wrang aan dat ik dit te laat heb ontdekt.

Wij
Och nee, dus toch... heel veel sterkte!

Heel herkenbaar... wij vrouwen zijn gewoon veel te emotioneel in die dingen.

Probeer dat dier te herinneren
Ik weet het, maar de pijn heeft bij mij veel tijd nodig om te verzachten.

hij moet ook enigszins een kwaliteit
Je hebt gelijk voor het eerste deel, ik hoop ook voor het tweede, maar dat moet ik zo voor waarheid aannemen.

Dank je, jij ook!
Jouw hond zal onze Xinshu misschien wel tegenkomen daarboven, dan kunnen ze straks samen naar Tachat gaan...

Jean Mclean schreef op zondag 16 juni 2013, 14:13:


Jean,
Tachat is een 'hij'...
Vandaag zelfs met de tweede spuit (vroeger dan eigenlijk mocht) bewoog hij nog niks, zelfs niet om naar het hooi of het water te stappen.
Wanneer ik hem alles voor zijn neus bracht heeft hij wel gegeten en gedronken, gedronken! Maar hij kan zich bijna niet keren zonder om te vallen...

Wanneer de tweede spuit dan ook terug werkte heeft hij uiteindelijk heel stillekesaan toch geprobeerd om de andere 3 te volgen wanneer ze van de stal via het pad naar de weide gingen. Maar zo'n 10 meter en dan 5 minuten wachten, terug 10 meter... en intussen steeds omkijken naar mij om te zeggen: moet ik nu echt weer stappen?

Ik heb de indruk dat (net zoals bij mij) de pijnstiller niet genoeg werkt om de pijn helemaal weg te krijgen. En hij heeft er gewoon geen zin meer in, dat is duidelijk!

Ik moet dat durven inzien en dan voor hem beslissen. Dat is mijn verantwoordelijkheid en ja, het is een loodzware beslissing.
Maar ik weet nu dat het de juiste is. Dit is het enige wat ik voor hem nog kan doen: zorgen dat de pijn en de miserie nu stopt.
Zelfs al ruk ik weer maar eens mijn eigen hart uit...

AMA schreef op maandag 17 juni 2013, 0:04:

Bah tranentrienen. Alsof ik er niet kapot van was toen mijn Draupnir heen ging en nog en ik ben toch echt een vent.
Maar ik heb misschien wel een tip. Eigenlijk van nmm de beste DA hier in 't noorden.
Een paard dat ligt heeft het opgegeven.
Een paard dat staat niet.
Dat staat dus los van de wens van de eigenaar.
Trek je conclusie. Ik zal de laatste zijn die dat voor je doet.
Draupnir heeft een week gevochten tegen een virus en we hebben er alles aan gedaan wat mogelijk was om daarmee te helpen. Mocht hij er doorheen zijn gekomen maar min of meer invalide dan had hij wat mij betreft alsnog mogen blijven maar het mocht niet zo zijn. Als een paard blijft liggen met het grote hoofd in je schoot is het afgelopen.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:

Zou kunnen, ik ken je niet...
Maar mijn ervaring heeft me toch wel geleerd dat mannen niet zo makkelijk 'emotioneel' een paard (of ander dier, mens) zullen kopen/opvangen.
Toch niet de mannen die in mijn leven gekomen zijn... die bekijken dat allemaal veel nuchterder en zien direct de miserie die je in huis pakt terwijl ik enkel zie hoe ik misschien zou kunnen helpen om het allemaal te verbeteren... en dan de zovele levensjaren de zware zorg draag. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk om telkens de miserie van iemand anders binnen te pakken?

Ik heb mezelf beloofd geen enkel dier/mens meer te adopteren of uit medelijden in huis op te nemen, ik heb mijn part gedaan.

Een paard dat blijft liggen, bedoel je...

Als Tachat gaat liggen kan hij gewoonweg niet meer recht met zijn slechte benen... dus hij zal nog niet gemakkelijk gaan liggen.
Deze uitspraak is té algemeen om mijn conclusie aan te passen...


Tachat is al 12 jaar invalide mogen zijn, ik heb hem op 5 jaar (!) als invalide gekocht nadat hij door 'professionelen' in de prak is gesprongen! Hij heeft nog 12 jaar gehad die met momenten vrij goed waren. Hij was hoofd van zijn kudde, moest niet meer 'werken' of springen, is op zijn 7 jaar op pensioen gegaan toen ik merkte dat, alle therapieën ten spijt, hij niet genoeg beterde.

De winters waren altijd moeilijk maar zolang hij de zomers redelijk goed doorbracht maakte dat veel goed (meende ik, dat is voor mezelf ook zo).
Maar als zijn zomers nu ook zo slecht worden dan is er geen fun meer aan...

het grote hoofd in je schoot is het afgelopen.

Ik vrees dat dat morgen het geval zal zijn, ik zal bij hem zijn tot na zijn laatste adem... en in gedachten nog veel langer!

AMA schreef op maandag 17 juni 2013, 0:36:


Heel ander verhaal.

Oh sorry, ik heb niet goed opgelet dat je paard een hij is.
Je schrijft dat hij nu gelopen heeft en ook al is dat maar 10 meter, het is wel 10 meter!. De pijnstilling begint dus te werken. Misschien heeft het wel met zijn voeten te maken want je schrijft in je 1e berichtje dat zijn voeten nodig gedaan moeten worden en je van plan bent een hoefsmid erbij te halen. Wie weet heeft hij wel een hoefzweer!
Ben het met egon eens, een paard dat niet meer kan en wil, gaat liggen en staat niet meer op. Dat is dan volgens mij het moment om hem in te laten slapen als hij dan niet meer eet of drinkt.

gr. jean