Preston schreef op vrijdag 7 juni 2013, 16:18:

Froukje (Fjord) werd ook altijd hengstig als ze op vreemd terrein met vreemde paarden bivakkeerde. Met ruiter/menkamp en zo.
Met lessen heeft ze er nooit last van gehad, tot er een even oude (20 jarige) Friese merrie bij kwam. Eerste keer trokken ze al erg naar elkaar toe, weeks erna waren ze allebei super hengstig en bijna niet bij elkaar vandaan te krijgen. (Heel lastig voor degenen die erop zaten ). Froukje pieste zelfs lopende voort, dat had ze daarvoor nog nooit gedaan en daarna ook niet meer. Maar zolang ze allebei wekelijks in de les kwamen, werden ze tegelijk hengstig. Was echt heel opvallend.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Preston schreef op vrijdag 7 juni 2013, 16:18:


Is fysiek contact nodig? Of gaat het om taal? Of gaat het om een geleerde beleving; paarden die voor het eerst in zo een omgeving komen zijn toch meestal minstens wel even 'problematisch', misschien zelfs wel in paniek soms? Wat voor gevolgen zou het ondergaan ervan kunnen hebben en is dat omkeerbaar of veranderbaar?
Waarom wel, waarom niet?
Wat gebeurt er met mensen in (naar ik aanneem) min of meer vergelijkbare sociopsychologische ontwikkelingen?

e m kraak schreef op vrijdag 7 juni 2013, 17:12:


Ik denk dat fysiek contact nodig is, weet niet waarom, maar dat zegt mijn gevoel. In ieder geval kunnen "neuzen".
Ik heb geen ervaring met Vera dat ze "problematisch" zou zijn op wedstrijdterrein. Paniek heb ik niet kunnen constateren. Ook de eerste keer niet.

Wat voor gevolgen zou het ondergaan ervan kunnen hebben en is dat

Heb ik eerlijk gezegd geen flauw idee van. Hoop dat hier iemand mij gewoon antwoord op mijn vraag kan geven.

Weet ik dus ook niet.

En weer moet ik je het antwoord schuldig blijven. Misschien kun je de antwoorden gewoon geven?

Preston schreef op vrijdag 7 juni 2013, 17:56:


Misschien wel, of een heel eind in de richting. Eerder echter al aangegeven geen zin in die makkelijke weg meer te hebben omdat het te weinig belonend is gebleken. Wie geïnteresseerd genoeg is gaat zelf maar de best doen dan geef ik zover ik kan wel een paar hints.

e m kraak schreef op vrijdag 7 juni 2013, 18:25:


Dan niet.

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 7 juni 2013, 17:04:


Els, werden ze dan elke week spontaan hengstig? Duurde die hengstigheid dan lang of was die de volgende dag weer verdwenen?

Preston schreef op vrijdag 7 juni 2013, 18:43:

Nee, na die eerste keer echt niet elke week, hoor. Maar de cyclus van de dames liep exact gelijk. Dus normale hengstigheid zo eens in de drie, vier weken. En ze zagen elkaar maar eens in de week, zonder lichamelijk contact in de les. (De één stond in Bergen, de ander in Heerhugowaard, dus ook niet op naast elkaar gelegen landjes.)
Ik vond dat indertijd echt frappant en heb geen idee waardoor het is ontstaan.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 7 juni 2013, 18:54:


Aha, ik dacht al, elke week hengstig? . Wel frappant inderdaad.

Preston schreef op vrijdag 7 juni 2013, 16:20:


Ja hoor, dat had ik gelezen, ik had niets terug gestuurd, ik dacht dat je misschien bij mij in de buurt woonde, maar dat is dus niet zo. Ik ben altijd wel op zoek naar mensen om samen mee buiten te rijden, maar naar jou toe red mijn paardje niet lol

Vrouwen die veel bij elkaar in de buurt zijn, worden na een tijdje ook tegelijkertijd ongesteld. Dat is de natuur, om mee te gaan vibreren met zijn omgeving.
Bij een klokkenmaker tikken alle klepels tegelijk dezelfde kant op, óók als je ze in de war maakt, na een tijdje loopt alles vanzelf weer gelijk.
Ook in een laboratorium, waar ze muizenhartcellen kweken in petrischaaltjes, deze cellen volgen allemaal een samentrekkend en ontspannend ritme. De cellen die in dezelfde ruimte staan kloppen allemaal gelijk.
Hoe dit kan? Ach, er is zoveel wat we (nog) niet begrijpen. Dan is het heel makkelijk om te zeggen dat het onzin is, alleen maar omdat we het antwoord hierop niet weten. Maar dat die vrouwen en die klokken en die hartcellen zich op elkaar afstemmen is een feit, het hoe, dat weten we misschien in de toekomst pas uit te leggen.
Er zijn gewoon een hoop dingen niet te verklaren voor ons beperkte brein