Afschuwelijk. Mijn medeleven, van harte....

van lennep schreef op vrijdag 7 mei 2010, 11:48:


Dank je!

Nancy leek vanmorgen weer ietsje soepeler te lopen toen ik haar in de weide deed met haar maatje Winsor. Nog wel iets kreupel, maar vlotter in haar algehele beweging.

Gistermiddag met haar aan de hand een klein wandelingetje gemaakt op het fietspad (± kwartier) Wil dat als het goed blijft gaan uitbreiden naar meer. Misschien eens kijken of ze tzt ook naast de fiets wil lopen.

Dat wandelen doen we al vaker, net als longeren of lange lijnen. In de weide loopt ze gemakkelijker dan in de bak (zand) Misschien omdat de weide harder aanvoelt?

Zit nu te twijfelen of ik de gekochte muesli laat staan of toch nog een handje blijf bijvoeren Paar bietenpulp korrels (geweekt) + tarwezemelen + scheutje lijnzaadolie blijf ik geven (bietenpulp kreeg ze al)

Hennie van Oosten schreef op vrijdag 7 mei 2010, 23:00:


Dat zou toch godgeklaagd zijn. Waar heb je zo'n lab dan voor?!?!
Het had je paard niet kunnen redden, want de overlevingskans is dacht ik iets van nul.
Afschuwelijk, sterkte.

Aafke schreef op zaterdag 8 mei 2010, 7:46:


Mooi, dat is goed nieuws!

Ik heb nog een ander voorbeeld: een tijdje geleden schreef ik dat Jomanda een paar slokken van geconcentreerd betadine-shampoo water had gedronken (ik had 't niet snel genoeg in de gaten en geen moment gedacht dat één van de dieren dat zou drinken). Het feit dat ze dat deed leek me te duiden op een Jodiumtekort (bericht #199625 , 19 april). Ik heb na enige aarzeling Zeewier gegeven, is rijk aan Jodium (maar ook aan allerlei andere stoffen).

Jo is oud en al jaren wat mat; de afgelopen tijd nog wat matter dan ze al was en met een doffe, droge wintervacht. Ik dacht dat het aan haar leeftijd lag, want verder mankeert ze niks zichtbaars (ze heeft voor de zekerheid een tijd geleden ook nog een algehele check-up gehad van een DA, die vond geen afwijkingen). Gisteren wist ik niet wat ik zag: Jo galopperend en spelend/bokkend door de weide. Dat heb ik geen járen gezien. Toeval? Ik kan dat niet uitsluiten, maar ik geloof niet dat dat toeval is.

Ik weet er nog niet voldoende van om dat zeker te weten, maar ik denk steeds meer dat een normaal bloedonderzoek naar mineralen/vitaminen maar weinig zegt. Als een paard IR heeft, dan zegt het meten van de glucosespiegel ook vrijwel niets. Pas als je de Insulinewaarde meet, dán weet je dat de suikerhuishouding van het paard 'ziek' is.

Ik denk dat dat bij mineralen (en vitamines?) meten ongeveer net zo is: als je in het bloed al een duidelijke onder- of overwaarde meet, dan is het ernstig en waarschijnlijk het gevolg van een al heel lang lopend tekort of teveel. Al láng voordat je een afwijkende bloedwaarde vindt is er iets mis met de balans van dat mineraal, maar dát kun je alleen meten door de waardes te meten van de hormonen die dat mineraal aansturen. In de tussentijd gaat je paard heus niet daaraan dood, maar kan wel allerlei min of meer vage klachten hebben.

Ik ben benieuwd hoe anderen hierover denken? Ik weet dat het geen gangbare gedachte is; niet bij dierenartsen maar ook niet bij mensenartsen. Hoewel, een orthomoleculair arts waar ik jaren geleden een tijd onder behandeling ben geweest, zei toen al dat hij vond dat de bloedwaardes van mineralen en vitamines niet het hele verhaal vertellen over mogelijke tekorten en tevelen. Toen snapte ik eigenlijk niet wat hij bedoelde (ik nam het voor kennisgeving aan), maar nu beginnen er kwartjes te vallen.

Karen

Ik had al vaker over AM gelezen, maar was niet zo ongerust omdat wij in een heel open landschap wonen met nauwelijks bomen. En daar leek het mee te maken te hebben.

Het schijnt dus vooral met die weeromslag te maken te hebben, die was er toen dus ook.
Het gras was idd kort. Er lag absoluut geen blad op het land en paddestoelen komen bij ons bijna nooit voor. (de bladeren waaien al weg voor ze op de grond vallen door de altijd aanwezige zeewind)
Volgens onze DA is het dus ook al voorgekomen in de gebieden achter de zeedijk. Daar staat absoluut niet 1 boom.

Het is dus wel zaak volgens de DA om ze bij die weeromstandigheden bij bepaalde temperaturen in elk geval veel hooi bij te voeren zodat ze bijna geen gras eten.
Wij vinden het hier in de buurt nu allemaal heel eng nu we het meegemaakt hebben.

Mijn drie ruinen liepen daar; Marcus, een haflingerruin van 9 ; Andi, een Ijslanderruin van 2: en Melle een haflingerruin van net 12.
Melle was altijd voor mn gevoel de sterkste van het hele stel, een beer.
Met hem heb ik vorig jaar een trektocht over de veluwe gereden en elk jaar de vierdaagse en natuurlijk de eindeloze ritten hie bij ons in de buurt.
Ook heel vreemd dat alleen hij het heeft gekregen ; zit het net op een klein plekje waar hij nou net gegraasd heeft of was hij er gevoeliger voor?
Heel vreemd.
De andere twee zijn natuurlijk meteen weggehaald en mankeren niks.
Ik ga hier ook zeker veel over lezen en informeren want ik durf ze nu nauwelijks met dit weer in het land te laten. Gelukkig heb ik ook een (klein) "paddock paradise."