Heel erg bedankt voor jullie reactie. Ik heb doodsangsten uitgestaan, ik geef dat eerlijk toe. De persoon die haar dan van me heeft overgenomen, die stak zijn angst weg, stapte de ganse baan door met een paard dat op ontploffen stond. Heel lenig draaide het paard zich in een kwartdraai rond de begeleider om hem te schoppen en ja, raak ook. Ik denk dat het paard én de weggestoken angst van de begeleider voelde die het niet toonde maar wel degelijk in zich had én de opgepropte frustratie van de verplicht boxrust.
Dat was mijn grootste angst, dat het paard dat bij mij ook zou doen, maar dat heeft hij gelukkig nooit gedaan, ik ben eerlijk geweest over m'n gevoelens (ik probeerde uit te stralen van ik vind dit ook niet fijn, maar we hebben geen andere keus en moeten er samen door) en heb hem ook de kans gegeven om in een voor hem 'veilig gebied' te wandelen.Ik zou het ook niet anders gedurfd hebben.
Ik stond er versteld van hoe snel het paard de beleefdheid oppakte voor de voedselbeloning. In het begin hapte hij snel en opdringerig met open mond naar de beloning (gras), want daar verlangde hij nu net zo naar. In nog geen vijf minuten had hij door (dat ging toevallig omdat hij juist naar de andere paarden keek achter hem) dat hij van me moest weg kijken en wachten tot ik het gras aanbood. Daar stond ik echt versteld van, dat een paard zo snel beleefd kon worden.... in het vervolg begon hij op de vaste plaats stil te staan en achter zich te kijken, zo van; kom maar op met dat lekkers ! Ik wou niet dat hij bepaalde waar we wat deden en liet hem telkens wat verder stappen. Dat heeft gemaakt dat hij door het spel een beetje zijn angst verloor voor de vreselijk bedreigende buitenwereld die overheerst werd door razende vroemtuigen en tweebenige wezens op ronkende wielen én beleefder werd. Deze week liep hij met z'n kopje laag en brieste ontspannen.
Het probleem is dat ik geen held ben in zo'n toestand met zo'n paard maar, clickeren en logisch denken heeft ons gered. Het kan altijd nog verkeerd gaan, maar ik heb mijn grootste les geleerd toen ik een trede oversloeg. Misschien zou het paard bij een zelfzekerder iemand toch zijn doorgegaan zonder die schrik op dat onbekende stuk, maar ik ken nu ook m'n grenzen en besef dat ik deze niet mag overschrijden wil het veilig blijven voor mij. Elke trede heeft voor mij veel te betekenen.
@Ilona, soms zijn er momenten dat een paard niet de weide op kan. Het paard mocht enkel maar op harde bodem stappen, zeker geen modder of zachte aarde. Dus van de stal de baan op zeg maar, zes maanden lang. Kon niet anders door ernstige peesletsels, anders was hij zo wie zo gereed voor de slager. De trilling op de harde bodem bij het stappen, was de enige manier om de schade terug te herstellen.
Nu zit hij terug buiten. Het was een bijzonder moment om mijn paard daar terug te zien genieten. Ik ben nog steeds erg bang om hem los te laten, dat hij zich alsnog zou vertrappen in de weide als ik er niet ben, maar het gaat redelijk goed nu. Hij lijkt me ook kalmer en stabieler geworden dan vroeger en staat niet meer zo snel versteven van angst te staren in de verte. Een geluk bij een ongeluk dus.....zo probeer ik het te zien, al komt hij er misschien nooit meer 100% door.

frederick schreef op vrijdag 13 april 2012, 21:41:


Kan ik me levendig voorstellen. Goed bezig frederick, mooi ook om te lezen!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 13 april 2012, 17:55:

ook van mij. Goed dat je hebt volgehouden, maar zoals Ilona ook zegt, naar buiten en daar laten, levert ook meer zelfvertrouwen voor hem.
Succes verder!

e m kraak schreef op vrijdag 13 april 2012, 19:50:


Je bent intelligent genoeg om dat zelf te bedenken.

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 april 2012, 0:35:


Flauw.
Zoals met zoveel hippische dingen heb ik geen benul wat er nu eigenlijk mee bedoeld wordt. Ik heb deze bodemschuwheid geprobeerd op te zoeken en kom niet verder dan dat het blijkbaar paardenmensenvaktaal is want het wordt meer gebruikt maar nergens een fatsoenlijke verklaring er van. En het gemeenschappelijk gevolg van slecht passende zadels en krachtvoer zie ik zo direct ook niet, noch wat de bodemschuwheid (blijkbaar een eigenschap) te maken heeft met een paard dat overal bang voor is.
Maar, laat maar

@Jet, gelijk heb je, ik keek ook rijkhalzend uit naar het moment dat hij terug in de weide mocht en naar hartelust z'n slaatjes naar binnen kon spelen, maar moest op groen licht wachten van de doctoren . Bij peesproblemen kan overbelasting nefast zijn en volledige rust de redding bieden, al gaat dat ten koste van het geestelijk welzijn op dat moment. Ooit komt er een eind aan het stalarrest en maak je fouten door te vroeg de vrijheid te willen geven (want als ze terug de weide opkomen na al die tijd dan helpen zelfs kalmeringsmiddelen geen zier), kan je het dier helemaal om zeep helpen waardoor hij gedoemd wordt tot de eeuwige jachtvelden....

e m kraak schreef op zaterdag 14 april 2012, 1:12:

Kende de term ook niet, maar lijkt me dat het op een paard wijst wat niet met zijn benen op de grond blijft; bokken, steigeren, springen? Heeft dan niet direct wat met schuw zijn te maken, maar kan allerlei oorzaken hebben.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 14 april 2012, 10:55:


ixquick er maar eens op


bodemschuw? in vaktaal betekent dat: een paard dat bang is voor een kikker die een grasspriet nadoet, of andersom.

e m kraak schreef op zaterdag 14 april 2012, 1:12:

Ik laat niet.
Het "gemeenschappelijk gevolg" (bodemschuw zijn) door slecht passende zadels en door krachtvoer zie ik wél, in die zin dat ik het zie gebeuren in mijn omgeving, met andermans paarden. Het causale verband kan ik niet 100% verklaren, maar ik constateer wel dat het verband er is, want de bodemschuwheid vermindert of verdwijnt nadat het zadel is veranderd/passend is gemaakt of nadat er gestopt wordt met krachtvoer. Ik vermoed dat een knijpend zadel pijn veroorzaakt waardoor de prikkelgrens in zijn algemeenheid opgerekt wordt en in het geval van krachtvoer zit er teveel energie in het paard, die om een uitweg smeekt, maar dat is slechts een veronderstelling.

Bodemschuw wil zeggen dat het paard buitensporig vaak schrikt van schaduwen of lichtvlekken op de grond, een omgevallen boomstam, een papiertje in de berm, kleurverschil in het zand, een plas water, witte wegmarkering etc.

De uitdrukking 'bodemschuw' ken ik ook al heel lang. Precies zoals jij het beschrijft.
Denk dat dit een woord is wat onder paardenvolk uitgevonden is... en kennelijk nooit de weg naar de VanDale gevonden?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik ken de term bodemschuw voornamelijk uit de drafwereld en het betekend niet dat het schrikt voor van alles maar dat het paard uitwijkt of aanspringt in galop door plas water, verschil in kleur bodem etc. Als je met hoge snelheid vlak naast elkaar koerst kan dit uitwijken gevaarlijke situatie veroorzaken. Je ziet dan ook wel bij bodemschuwe dravers een soort omgekeerde borstel of zeer hoog bontje op de neusriem zitten wat het zicht naar beneden ontneemt.

Ik heb zelf ook wel paarden gekend die overgang van kleur tegels eng vinden meer omdat ze dan niet helemaal kunnen inschatten of de diepte wellicht anders is. Even rustig laten kijken. hoofd laten kantelen en ze gaan weer door. Spooky, schrikkerige paarden wordt toch niet onder bodemschuw verstaan.

Ik vond bodemschuw zijn ook altijd een beetje flauwekul, maar heb bij mijn verzorgpaard gemerkt dat er wel iets in zit.

Hij schrikt heel vaak van dingen op de grond. Een schaduw, een nieuwe witte streep op de weg, kleurverschillen. Hoe vaak hij niet volledig in de ankers gaat als hij een andere kleur asfalt op moet...

En ik kan de factor mens in deze toch aardig uitschakelen. Ik vond het verschijnsel zoals gezegd een beetje flauwekul en ik wist niet dat hij er last van had. Dus ik ben destijds nietsvermoedend met hem gaan rijden en er gaandeweg achter gekomen. Door dus ergens heen te willen en er niet te komen wegens kleurverschil. Door in zijn nek te belanden omdat een stukje zand in het gras écht levensgevaarlijk is en door met grote bogen om witte strepen op de weg heen te gaan terwijl ik eerst niet eens door had dat het om die strepen ging.

Heel dramatisch is het allemaal niet, maar ik ben wel beter vooruit gaan kijken als we hoger tempo rijden. Hij is beter in noodstops dan ik

Groetjes Karin

Els Kleverlaan schreef op zaterdag 14 april 2012, 10:55:


Wordt dat dan niet gewoon 'springerig' genoemd? Ook zoiets onbegrijpelijks, dat zelfs springpaarden niet 'springerig' mogen zijn....

joop schreef op zaterdag 14 april 2012, 11:46:


Heeft mij dus totaal niet geholpen zoals al aangegeven


Ikke dom, ikke snappe nog nie. Gras doet nooit kikker na en ik heb toch al heel wat waarnemingsuren in het determineren van grassoorten zitten

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 april 2012, 14:06:


Dank je wel, zeg!
Was dit nou zo moeilijk te typen?
Of het de werkelijke betekenis is hangt nog, aangezien Joop beweert iets anders ge-ixquickt te hebben (ik vond helemaal niets zinnigs met de zoekmachines) met kikkers en gras wat mij ook ietwat ontgaat.